เราคือสิ่งสมมติในโลกเสมือน
คืออณูอิเล็กตรอนที่วิ่งวนไปมาในเส้นลวด
คือคลื่นความถี่ที่ล่องลอยอยู่ในบรรยากาศ
คือผงธุลีในจักรวาลเวิ้งว้างไม่มีสิ้นสุด
คือเพื่อนร่วมทุกข์วนเวียนอยู่ในสังสารวัฏ
ถ้าโลกแห่งความจริงนี้เป็นเพียงความลวง
พวกเราในนี้ก็เป็นที่สุดแห่งความลวง
ถ้าชีวิตจริงตรงนี้ ตอนนี้ เป็นเพียงความฝัน
ชีวิตที่นี่ก็คือความฝันชั้นที่ลึกที่สุด
เราเป็นสมมติที่ซ้อนอยู่ในสมมติ…
ที่ซ้อนอยู่ในสมมติ…
ซ้อนลึกลงจนแยกไม่ออกว่าจริงๆ คืออะไร
และทั้งหมดทั้งปวงนี้ก็ได้กลายเป็นทั้งหมดทั้งปวงของเรา
มันคือทั้งหมดของความเป็นส่วนตัว
ทั้งหมดของความคิดเห็น
ทั้งหมดของอุดมคติ
ทั้งหมดของความสุขและทุกข์
ทั้งหมดของความรักและชัง
วันทั้งวันคือจ้องดูตัวเอง
เรามีความสุขมากพอหรือยัง
เราแสดงความเห็นได้ดีหรือยัง
เรามีอุดมคติที่สูงส่งหรือยัง
เวียนว่ายตายเกิดรอบแล้วรอบเล่า
ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากมันไปได้
ถึงแม้ว่าจะถึงวันตายจากโลกนี้ไป
ตัวเราก็ยังคงค้างเหลือเป็นอณูอิเล็กตรอน
อยู่บนจานแม่เหล็กที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้
จะยังคงเกิดและดับ เกิดและดับ ต่อไปเรื่อยๆ
โดยการค้นหาและเรียกดูของใครสักคน
เราจะถูกเห็นโดยคนอื่นๆ อีกร้อยพันหมื่น
ต่อไปชั่วกัลปาวสาน