เราโวยวายที่รถติด แต่เราไม่ได้เสียใจกับความตายของคนอื่น

    เห็นข่าวโศกนาฏกรรมมากมายในโซเชียลมีเดีย แล้วทำให้ผมนึกถึงฉากหนึ่งในหนังเรื่อง Week-end ของ ฌอง-ลุค โกดาร์ด

 

     ฉากเปิดเรื่องที่มีรถติดยาวเหยียดน่าเบื่อหน่าย ตัวละครค่อยๆ ขับรถขยับไปทีละนิดๆ อย่างเชื่องช้า จนกระทั่งไปถึงจุดเกิดอุบัติเหตุรถชนกัน มีผู้คนบาดเจ็บล้มตายน่าสยดสยอง มีศพใหม่ๆ สดๆ กองอยู่ข้างถนน

     แล้วพวกเขาก็แค่ชะลอดูว่า โธ่… เพราะอย่างนี้นี่เองรถถึงได้ติดนัก …แล้วก็ขับผ่านจุดนั้นมาอย่างปลอดโปร่งโล่งใจ

     เราโวยวายที่รถติด แต่เราไม่ได้เสียใจกับความตายของคนอื่น

     แท้จริงแล้วเราทุกคนล้วนสนใจแต่เรื่องตัวเอง ความเสียหายและความเดือดร้อนเฉพาะส่วนเกิดขึ้นกับตัวเราเองเท่านั้นที่จะทำให้เราฟูมฟายโวยวาย

     ภาพความเสียหายและความเดือดร้อนของคนอื่นในโซเชียลมีเดีย เป็นแค่เครื่องมือที่เราใช้สื่อสารกันไปมาบนหน้าจอมือถือ เพื่อแสดงออกว่าเราร่วมอยู่ในสังคมเดียวกัน

     เมื่อเราปิดจอมือถือ หายใจเข้าออกไม่กี่อึดใจ ทุกอย่างที่เราเรียกร้องโวยวายก็ไร้ความหมาย

     เราไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ และข่าวสารเหล่านี้ก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับเราจริงๆ

     ไม่ใช่แค่เรื่องอุบัติเหตุรายวัน แต่มันคือทุกเรื่อง เครื่องบินตก จับตัวประกัน สงครามกลางเมือง จลาจลทางการเมือง แผ่นดินไหว ภัยธรรมชาติ โลกร้อน คอร์รัปชัน ปฏิวัติ ตลาดหุ้น ราคาน้ำมัน ฯลฯ

     ถึงแม้เราไม่ได้รับรู้มัน และถึงแม้เราจะไม่ได้แชร์มัน ก็ไม่ได้แปลว่าเราพลาดอะไรไป

     ความจริงแท้ของชีวิตก็เหมือนกับฉากรถติดในหนังของโกดาร์ด เราแค่กระดืบคืบคลานตามกันไป ฟูมฟายและโวยวายไปเรื่อยๆ เพราะมันทำให้เราเสียเวลาน่าหงุดหงิดใจ จนกระทั่งเมื่อได้เห็นเศษซากของชีวิตของคนอื่น ณ จุดเกิดเหตุ เราก็ขับผ่านมันไปอย่างปลอดโปร่งโล่งใจ