ก่อนเข้านอน การเปิดยูทูบหรือคลิปวิดีโอในเฟซบุ๊ก สไลด์หน้าจอไล่ดู see also หรือพวก more like this ไปเรื่อยๆ บางทีก็อาจจะทำให้ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเราเอง
ผมมักจะเริ่มต้นจากการเปิดยูทูบ แล้วคลิกดูเทรเลอร์หนังแอ็กชันเรื่องใหม่ชนโรง ต่อมามันจะนำพาให้ลอยล่องเรื่อยเปื่อยไปในกระแสของคลิปรวมฉากแอ็กชันเด็ดๆ ของหนังเรื่องอื่นๆ หลังจากนั้นผมก็จะเริ่มกวาดตามองหาอะไรที่น่าสนใจกว่า น่าดูกว่า ด้วยการเลือกคลิกภาพธัมป์เนลของคลิปเหล่านั้นไปเรื่อยๆ จากคลิปหนังแอ็กชันก็จะค่อยๆ กลายมาเป็นคลิปข่าวสงครามหรือการก่อการร้ายจากที่ไหนสักแห่งบนโลก
เช่นเดียวกัน ถ้าเริ่มต้นค่ำคืนนั้นด้วยการสไลด์ฟีดเฟซบุ๊กไปเรื่อยๆ ผมมักจะสะดุดหยุดลงที่คลิปข่าวอุบัติเหตุอันโด่งดังประจำวันนั้น พอได้เริ่มคลิกเข้าสู่เมนูวิดีโอแล้ว มันก็จะพาเข้าสู่โฟลว์ของคลิปวิดีโอแนวเรียลิตีทีวีอีกร้อยพัน อุบัติเหตุน่าหวาดเสียวจากกล้องหน้ารถ ร่างกายถูกบดขยี้จนพิกลพิการไม่สมประกอบ ภาพเนื้อหนังถูกชำแหละผ่าตัด และมักจะปิดท้ายด้วยคลิปบีบสิว หรืออะไรที่คล้ายกันนั้น
เวลาล่วงเลยไปเป็นชั่วโมง โลกภายนอกเงียบสงัดไร้ความเคลื่อนไหว โลกภายในของเราค่อยๆ แง้มประตูออกมาทีละน้อย โดยไม่ทันรู้ตัว ผมกำลังนอนดูคลิปที่มีความเป็นตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ แท้จริงแล้วเราเป็นคนอย่างไร บางทีก็ไม่สามารถรู้ตัวเองได้ จนกระทั่งมีสิ่งรอบๆ ตัวเราช่วยสะท้อนภาพกลับมา เราได้มองเห็นตัวเอง และมันชัดเจนมากจนน่ากลัว
ในโลกของสื่อมวลชนแบบเก่า เราเคยถูกถล่มถมทับด้วยภาพความรุนแรงมากมาย จนทำให้เชื่อว่าโลกนี้น่ากลัวและเต็มไปด้วยภยันตรายนานา พวกหนังแอ็กชันภาคต่อทั้งหลาย ถ้าสังเกตให้ดีๆ มันจะมีฉากวินาศสันตะโรยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มีจำนวนคนตายมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อเพิ่มระดับความสนุกสนานตื่นเต้นให้กับแฟนๆ ที่ติดตาม รายการทีวีก็จะมีลักษณะเป็นเรียลิตีมากขึ้น เผยให้เห็นความรุนแรงในระดับที่สูงขึ้นไป
ในขณะที่โลกของสื่อแบบใหม่และเครือข่ายสังคม ตัวพวกเราเองนี่แหละคือเนื้อหาเหล่านั้น เพราะเราทุกคนล้วนร่วมกันเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างเนื้อหาขึ้นมา ด้วยการเลือกเพื่อนที่จะแอด และเลือกเนื้อหาที่จะคลิก ในที่สุด ด้วยอัลกอริทึมที่ซับซ้อนเกินหยั่ง ทั้งหมดของข่าวสารที่เราได้เสพในแต่ละวันคือตัวเราที่เลือกเอง ไม่มีใครที่ไหนเลือกให้เหมือนเมื่อก่อน แล้วทุกค่ำคืนเราก็มักจะหลับตาเข้านอนไปพร้อมกับคลิปสงคราม อุบัติเหตุ และการบีบสิว
จนกระทั่งเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดนี้ ผู้คนมากมายเข้าไปเขียนคอมเมนต์ด่าทอไว้ในคลิปเหล่านั้น ว่าโลกทุกวันนี้เลวร้ายลง เด็กสมัยนี้ต่ำทรามลง แล้วก็แช่งชักหักกระดูก หรือใช้คำหยาบคายเกินจินตนาการ บางทีผมก็สงสัย สิ่งที่เลวร้ายลงอาจจะไม่ใช่โลกภายนอก แต่กลับกลายเป็นโลกภายในของเราเอง
ยิ่งกดดู see also หรือ more like this ออกไปไกลมากแค่ไหน ทำไมมันราวกับยิ่งย้อนกลับมาเห็นตัวเองใกล้ๆ ยิ่งแอดเฟรนด์กับเพื่อนที่ชอบแสดงออกถึงความรุนแรงมากแค่ไหน มันก็ราวกับเราเป็นคนประเภทเดียวกับเพื่อนเหล่านั้น
เพราะการเลือกของเรากำหนดโลกที่เราอยู่ แล้วโลกที่เราอยู่ก็จะย้อนมากำหนดทางเลือกต่อๆ ไปให้กับเรา
You Are the Company You Keep
เราก็เป็นเหมือนกับเครือข่ายของเรา ฟีดของเรา เพื่อนที่เราคบ คลิปที่เราคลิก
ท่ามกลางภาพความวินาศสันตะโรบนฝ่ามือ สะท้อนให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเรา ว่าเราจะยังคงยึดถือคุณธรรมส่วนตัวไว้ได้อีกนานแค่ไหน สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับการเลือกครั้งต่อไปของเรา ว่าเราจะเลือกห้อมล้อมชีวิตเราไว้ด้วยความรุนแรงแบบนี้ต่อไปหรือเปล่า