จิรัฏฐ์ ประเสริฐทรัพย์

แม้หลายคนจะชื่นชอบงานเขียนเรื่องสั้นของ ภู่มณี ศิริพรไพบูลย์ แต่อย่างที่ทราบกัน การเป็นนักเขียนวรรณกรรมร่วมสมัยในประเทศนี้เป็นอาชีพไม่ได้ ภู่มณีตระหนักดีในข้อนี้ แต่ครั้นจะให้กลับไปเป็นอาจารย์ (เขาเคยเป็นอาจารย์ประจำคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ หากลาออกมาดูแลลูก) ที่มีวิถีชีวิตเป็นรูทีน เขาก็พบว่าวิถีเช่นนั้นเผาผลาญพลังงานเขามากไปจนไม่อาจเขียนหนังสือได้        กระนั้นภู่มณีก็บอกผมว่าเขาโชคดีที่ภรรยาของเขาเคยทำงานในบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง นั่นทำให้เขาและภรรยาพบช่องทางอาชีพใหม่ที่ยั่งยืน

ตอนเป็นวัยรุ่น ‘จิม’ - ภูดิท ทาสุคนธ์ เคยเป็นนายพราน

เป็นคนเชียงดาว อำเภอทางตอนบนที่ตั้งของป่าต้นน้ำแม่ปิง ครอบครัวทำการเกษตรในพื้นที่ราบติดกับป่า ทำให้เธอผูกพันกับธรรมชาติตั้งแต่เด็ก เมื่อเข้าเรียนระดับอุดมศึกษา ‘มล’ - จิราวรรณ คำซาว จึงเข้าเรียนทางด้านชีววิทยา ก่อนจะต่อปริญญาโททางเทคโนโลยีชีวภาพ เธอเคยทำฟาร์มเห็ดโคนญี่ปุ่นเพื่อตัดดอกออกขาย เป็นนักวิจัยให้สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.) และเป็นแม่ค้าคนกลางรับซื้อผลิตผลทางการเกษตรจากเชียงใหม่ไปขายในกรุงเทพฯ

‘ชวด’ - ชัยวัฒน์ มัตถิตะเตา เป็นทั้งนักดนตรีกลางคืนและกวี (นามปากกา: ผการัมย์ งามธันวา) เกิดที่นครราชสีมา ฟอร์มวงกับเพื่อนและเข้ากรุงเทพฯ มาเล่นดนตรีตามผับ นั่นคือเรื่องเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ที่ซึ่งเมื่อสมาชิกในวงแยกย้าย เขากับเพื่อนสนิท ‘ฮวก’

เจ้าของบ้านบอกผมว่า ถึงเธอจะเลี้ยงชีพด้วยการทำและเสิร์ฟอาหารที่บ้าน แต่เธอก็ไม่ใช่ ‘เชฟ’ เช่นนั้นแล้ว การนิยามธุรกิจปัจจุบันของเธอว่า Chef’s Table จึงไม่เชิงถูก      ในชุมชนที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้น้อยใหญ่และทุ่งนาเชิงเขาของตำบลหนองควาย อำเภอหางดง ชายขอบทิศใต้ของเมืองเชียงใหม่ บ้านของ ‘ก้อย’