กลับมาอีกครั้งกับมหกรรมหนังสือภาษาอังกฤษ Big Bad Wolf Books ครั้งนี้ a day BULLETIN ได้คัดเลือกหนังสือ (สำหรับผู้ใหญ่) มาทั้งหมด 10 เล่ม มีทั้งวรรณกรรมสะท้อนสังคมและการเมือง
หากหลับตาลงเพียงชั่วครู่ สิ่งเดียวที่เราทุกคนกำลังเผชิญอยู่เหมือนกันนั่นคือความมืดสนิท แต่ความมืดนั้นอยู่กับเราเพียงชั่วครั้งชั่วคราว เพราะเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งหนึ่งมันจะอันตรธานหายไปในทันที ตัวเรากลับคืนสู่วิถีชีวิตปกติ มองเห็นทุกสรรพสิ่งดำเนินไปอย่างที่คุ้นเคย ต่างจากใครบางคนที่ต้องมีชีวิตอยู่กับความมืดมิดไปตลอดกาล ‘หลุยส์’ – กฤษณ์ สงวนปิยะพันธ์ นักการละครผู้ก่อตั้ง Blind Experience
คุณเคยถูกปล่อยให้รอคอยใครบางคนหรืออะไรบางอย่างไหม? ถ้าเคย คุณคงจะเข้าใจทันทีว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะประคองความรู้สึกของตัวเองให้ข้ามผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นไปได้ เพราะการรอคอยทำให้ความรู้สึกที่มีต่อเวลาแปรเปลี่ยนไป กลับกลายเป็นว่ามันช่างยาวนานและเนิบช้าลงกว่าเคย ทั้งๆ ที่เวลายังคงล่วงเลยผ่านไปด้วยความเร็วและจังหวะเท่าเดิม ทำไมการถูกปล่อยให้รอคอยถึงทำให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้น? เวลาในความหมายนี้ จึงไม่ใช่เวลาที่สมมติขึ้นเป็นหน่วยวัดตามหลักฟิสิกส์อย่างที่ปรากฏบนหน้าปัดนาฬิกา (Physical Time) ซึ่งคอยบอกความเที่ยงตรงเป็นวินาที นาที
หลายคนคงจะคุ้นชื่อจิมมี่ เลี่ยว (Jimmy Liao) และคุ้นตากับผลงานของเขากันมาบ้างแล้วจากหนังสือภาพชุดต่างๆ ที่ได้รับการแปลเป็นภาษาไทยและตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ a book ซึ่งถ้ามองดูรูปภาพอย่างเดียวอาจเข้าใจว่าเป็นเพียงหนังสือสำหรับเด็ก แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณได้อ่านเรื่องราวประกอบจะพบความจริงที่ลึกซึ้งกว่าภาพวาดที่ปรากฏ เบื้องหลังลายเส้นและสีสันที่เขาแต่งแต้ม กลับมีเนื้อหาที่เคลือบแฝงความรู้สึกบางอย่างซึ่งโยงใยถึงความเป็นไปในชีวิตได้อย่างแยบยลและมีชั้นเชิง หนังสือแต่ละเล่มของจิมมี่ เลี่ยว
ในช่วงเพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ถ้าคุณลองสังเกตผู้คนรอบตัว ทั้งในศูนย์การค้า บนรถไฟฟ้าบีทีเอส สวนสาธารณะใกล้บ้าน หรือแม้กระทั่งในยิมที่ไปออกกำลังกาย ก็จะเห็นผู้คนหลากหลายสะพายกระเป๋าผ้าสกรีนเป็นรูปดอกไม้ดอกโตๆ ออกแบบเรียบง่าย มีองค์ประกอบเพียงสีพื้นไม่กี่สี มองเพียงแค่ผิวเผินเช่นนั้นจะไม่มีทางรู้เลยว่าลายดอกไม้เหล่านั้นสื่อสารข้อความใดๆ เพราะมันไม่มีข้อความหรือการอวดอ้างอื่นใดอีก นอกจากความสะดุดตา ความรู้สึกสนุกสนาน
คุณเคยถูกคนใกล้ตัวพาลโมโหร้ายหรืออารมณ์เสียใส่ทั้งๆ ที่คุณไม่ได้ทำอะไรผิดไหม? อยู่ดีๆ ก็มีคนมาขึ้นเสียงดังตวาดใส่ บางคนอาจถึงขั้นลงไม้ลงมือทุบตีคนรอบข้างโดยเฉพาะคนในครอบครัวและคนรัก หรือไม่ก็ขว้างปาทำลายข้าวของเป็นประจำ เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจหรือความโกรธเคืองเพราะอารมณ์เสียจากคนอื่นมาอีกที จนอดคิดไม่ได้ว่าในสายตาของเขาเห็นเราเป็นอะไร? แล้วทำไมเราถึงต้องกลายเป็นที่รองรับความรู้สึกแย่ๆ เหล่านั้นด้วย หรือว่าในสายตาของเขาอาจเห็นเราเป็นเพียงถังขยะใบหนึ่งเท่านั้น แม้ว่า ‘ถังขยะ’ จะเป็นคำเปรียบเทียบที่ให้ความรู้สึกรุนแรงไปบ้าง
เงี่ยน (ก.) อยากจัด, กระหายจัด, มีความรู้สึกอยากหรือกระหายเป็นกำลัง (โดยมากใช้เฉพาะของเสพติดและกามคุณ) ไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าคุณจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจไปบ้าง หรืออาจถึงขั้นเกิดความรู้สึกลังเลว่าควรอ่านบทความนี้ต่อไปหรือไม่ดี แต่สบายใจได้ และไม่จำเป็นต้องทำท่าทีเคอะเขิน เพราะว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้จะไม่กระตุ้นเร้าอารมณ์หรือความต้องการทางเพศใดๆ แต่จะทำให้คุณได้รู้และเข้าใจพฤติกรรมและการแสดงออกแปลกๆ จากความใคร่อยากทางเพศของคนที่ถูกตำหนิว่า
“ชีวิตคนเราอาจไม่ได้ต้องการอะไรเยอะแยะมากมายไปกว่าการได้ทำสิ่งที่รัก และมีความสุขกับการทำงานมากขึ้นในทุกๆ วัน สิ่งนั้นสำหรับเราคือการวาดภาพพฤกษศาสตร์” ทุกวัน ‘แอน’ – ศันสนีย์ ดีกระจ่าง จะทุ่มเทเวลาครึ่งค่อนวันหรือ 12 ชั่วโมงเต็ม ตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นตอนหกโมงเช้าจรดพระอาทิตย์ตกตอนหกโมงเย็น เพื่อวาดภาพต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อยๆ
“กลับบ้านได้ไหม ขอกลับไปตายที่บ้านนะ” หญิงวัยเกษียณพูดกับลูกที่เธอรัก แม้เสียงที่เปล่งออกมาจะแหบไปบ้างเพราะมีเสมหะจำนวนมากคั่งค้างอยู่ในลำคอ แต่ก็ชัดเจนมากพอจนทำให้ทั้งคู่หันมาสบตากัน
คุณเคยถามตัวเองหรือฉุกคิดถึงอนาคตที่ไม่มีอะไรแน่นอนบ้างไหมว่า หากวันหนึ่งวันใดชีวิตนี้ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เข้าจริงๆ จนทำให้คุณใช้ชีวิตได้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คุณจะทำอย่างไรกับชีวิตหลังจากนั้น? ในปี 1975 หลังจากละครเวทีเรื่อง A Chorus Line เปิดการแสดงขึ้นอย่างเป็นทางการที่บรอดเวย์ มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา ได้ไม่นาน