วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

คิดว่าจับฉ่ายที่แม่ต้มไว้หม้อใหญ่ เหมือนกับจดหมายที่เขาบรรจงเขียนถึงเรา        หมูสามชั้นหมายความว่า ข้าอยากเห็นเจ้าอ้วนขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อย      กระดูกหมูหมายความว่า ข้าอยากให้เจ้าแข็งแรง มีแรงกำลังทำงาน      เห็ดหอมดอกใหญ่ๆ หมายความว่า ข้าสงสัยว่าเจ้ามีสตางค์ไปซื้อของดีๆ กินบ้างหรือเปล่า    

มักจะมีคนถามว่าผมได้เรียนรู้อะไรจากทำงานสัมภาษณ์ผู้คนมามากมาย ผมมักจะตอบกลับไปว่า ผมเรียนรู้ว่าแท้จริงแล้วคนเรานั้นไม่มีความจริงแท้อะไรเลย      เราทุกคนล้วนไม่คงที่และแปรเปลี่ยนตลอดเวลา วันนี้เป็นคนหนึ่ง พรุ่งนี้อาจจะเปลี่ยนเป็นอีกคน ชั่วโมงนี้คิดอย่างหนึ่ง ชั่วโมงถัดไปอาจจะไม่คิดอย่างนั้นแล้ว นาทีนี้พูดอย่างหนึ่ง อีกแค่อึดใจอาจจะพูดขัดกับที่เพิ่งพูดไว้       น่าประหลาดใจใช่ไหม? เพราะมันฟังดูขัดแย้งกับความคิดความเชื่อของคนทั่วไป

เมอโซเป็นคนต่างจังหวัด เดินทางเข้ากรุงเทพฯ มาเพื่อเยี่ยมแม่ที่ป่วยหนักใกล้ตาย นอนอยู่ที่โรงพยาบาล      เขาไม่กดเช็กอินสถานที่โรงพยาบาล ไม่โพสต์สเตตัสอาลัยอาวรณ์ และเขาปฏิเสธนางพยาบาลที่เสนอว่าจะช่วยถ่ายภาพคู่ของเขากับแม่ที่นอนบนเตียงเพื่ออัพภาพใส่อินสตาแกรม      หลังจากที่แม่สิ้นใจไป เขารีบนั่งรถไฟฟ้าไปสยามพารากอน เพื่อซื้อปากกาด้ามหนึ่งมาใช้เซ็นใบเอกสารต่างๆ ของทางโรงพยาบาล และแวะซื้อกาแฟลาเต้เย็นแก้วหนึ่งดื่มเพื่อดับกระหาย    

หนังแอ็กชันทุกเรื่องในโลกหล้า ผู้ร้ายที่แท้จริงนั้นคือ ‘เวลา’ จอมโจรตามท้องเรื่องเป็นเพียงผู้กำหนดงานภารกิจและกรอบเวลาไว้อันจำกัด ให้พระเอกต้องทำงานตามกำหนดอย่างเร่งรีบ และในตอนจบ งานนั้นก็มักจะสำเร็จเสร็จทันเดดไลน์ได้อย่างจวนเจียนเต็มที      หนังแอ็กชันเป็นแบบจำลองชีวิตของผู้คนในโลกยุคปัจจุบัน ที่เราใช้แฟนตาซีจำลองเรื่องเล่าแห่งความเร่งรีบมาสร้างเป็นมหรสพเพื่อความบันเทิง ช่วยให้เราหลีกหนีหรือระบายความตึงเครียดจากการดำเนินชีวิตอยู่ในระบบเศรษฐกิจที่ดำเนินไปแบบสายพานการผลิต      ฉากขับรถไล่ล่า สะท้อนถึงความเร่งรีบในการเดินทางไปทำงานทุกๆ เช้า การนับถอยหลังของระเบิดเวลา สะท้อนถึงความเกลียดชังต่อนาฬิกาปลุกในยามเช้า

ฟีเจอร์ Memories ในเฟซบุ๊กเด้งขึ้นมาเตือนบนไทม์ไลน์ทุกๆ เช้า เหมือนคอยเตือนใจว่าตัวตนของเราไม่เคยหยุดนิ่งและคงที่ มันเปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลาและสถานการณ์      Memories ของตัวเราแต่ละคนเป็นประจักษ์พยานที่ทำให้เราตระหนักต่อใจตนเอง ว่าไม่มีหรอกที่มนุษย์คนไหนจะยืนหยัดอยู่กับอุดมการณ์อะไรสูงส่ง เด่นล้ำค้ำฟ้า ใหญ่ล้นพ้นตัวไปได้ตลอดทั้งชีวิต      สิ่งที่เห็นๆ กันแต่ละวันในนิวส์ฟีด

เราคือสิ่งสมมติในโลกเสมือน คืออณูอิเล็กตรอนที่วิ่งวนไปมาในเส้นลวด คือคลื่นความถี่ที่ล่องลอยอยู่ในบรรยากาศ คือผงธุลีในจักรวาลเวิ้งว้างไม่มีสิ้นสุด คือเพื่อนร่วมทุกข์วนเวียนอยู่ในสังสารวัฏ   ถ้าโลกแห่งความจริงนี้เป็นเพียงความลวง พวกเราในนี้ก็เป็นที่สุดแห่งความลวง ถ้าชีวิตจริงตรงนี้ ตอนนี้ เป็นเพียงความฝัน ชีวิตที่นี่ก็คือความฝันชั้นที่ลึกที่สุด   เราเป็นสมมติที่ซ้อนอยู่ในสมมติ

ช่วงสัปดาห์ที่แล้วผมไปเดินที่ร้านหนังสือ เห็นหนังสือหลายเล่มที่เขียนถึงอิคิไกว่าคือวงกลมสี่วงตัดกัน แล้วก็คิดว่านี่มันคือโลกยุค Post-truth อย่างแท้จริง ช่วง 1-2 ปีที่ผ่านมา แนวความคิดเรื่องอิคิไก เหตุผลของการมีชีวิต การทำงานและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข หรือเรื่องราวอะไรทำนองนี้เริ่มถูกพูดถึงกันอย่างกว้างขวาง และมีความแตกต่างกันออกไปในหลายแนวทาง      ในร้านหนังสือคิโนะคุนิยะ แผนกหนังสือต่างประเทศ

เราเสพอารมณ์เพื่อความบันเทิงเริงใจ ไม่ใช่แค่เรื่องความใคร่หรือความกระหายอยาก แต่ยังรวมถึงความโกรธแค้นชิงชัง เหมือนกับยุคแรกๆ ที่อินเทอร์เน็ตเติบโตอย่างรวดเร็วโดยมีภาพโป๊เปลือยเป็นตัวเร่ง ต่อมาเรายังใช้คอนเทนต์ Porn ในรูปแบบอื่นๆ อย่างเช่นภาพอาหาร ภาพสัตว์เลี้ยงน่ารัก ภาพบีบสิว หรือภาพอุบัติเหตุเสียวไส้ทั้งหลาย และตอนนี้เรานิยมเสพ Outrage Porn กันมากขึ้น