วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

ทุกครั้งที่ล้างรถ ผมจะนึกถึงหนังเรื่อง The Karate Kid ไม่ใช่ฉบับรีเมกที่เพิ่งฉายโรงไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน แต่เป็นฉบับดั้งเดิมสุดคลาสสิกตั้งแต่ปี 1984 ที่ผมเคยดูตั้งแต่ตอนเป็นเด็กๆ ยังเรียนอยู่ชั้นประถมอยู่เลย มันเป็นหนังวัยรุ่นแบบป๊อปๆ ทั่วไป ไม่ได้มีความโดดเด่นในด้านศิลปะอะไรมากมาย ทุกอย่างดำเนินไปตามสูตรสำเร็จของฮอลลีวูด แต่กลับฮิตระเบิดเถิดเทิง

การได้กลับมาเยือนถิ่นเก่าที่นิตยสาร GM ทำให้ภาพความหลังและความรู้สึกเก่าๆ ย้อนกลับมา พอดีเดินสวนกับอาร์ตไดเรกเตอร์เพื่อนเก่า เขาก็เลยชวนให้ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้ตำแหน่งหน้าที่ของเขาเติบโตขึ้นไป จนมีโต๊ะใหญ่โตและมีห้องทำงานเป็นสัดเป็นส่วน เราไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่แค่อึดใจ คุณปกรณ์ พงศ์วราภา ก็เปิดประตูเข้ามาพอดี"ผมยังตามอ่านบทบรรณาธิการของคุณอยู่ตลอด" เขาเอ่ยขึ้นมาถึงแม้เราไม่ได้พบเจอกันนานเป็นปีๆ แต่ผมไม่แปลกใจเลยที่ประโยคแรกในการทักทายกันคือเรื่องงาน เพราะคุณปกรณ์เป็นแบบนี้มาตลอดสิบกว่าปีที่ผมรู้จัก ผมเห็นเขาดำรงอยู่ในปริมณฑลของงานตลอดเวลา

บรรณาธิการสำนักพิมพ์แวะมาหา แล้วก็ยื่นหนังสือเล่มนี้ให้ พร้อมกับบอกว่าผมจะต้องชอบมันแน่ๆ อืมๆ

มันจะมีคนอยู่ประเภทหนึ่ง ซึ่งเรามักจะมองเขาด้วยความยำเกรง หวาดกลัว เพราะรู้สึกว่าเขามีอำนาจเหนือกว่า เคยสังเกตไหม เวลาขับรถวนหาที่จอดในศูนย์การค้าวันเสาร์อาทิตย์ จะมีคนประเภทที่จะต้องแสดงตัวเองว่าฉันเหนือกว่าใครๆ ด้วยการจอดรถให้ได้ใกล้ประตูทางเข้ามากที่สุด ไม่ว่าจุดจอดนั้นจะถูกต้องเหมาะสมหรือไม่ก็ตาม   _ Hunting for Status _  คนพวกนี้มักจะจอดซ้อนคัน จอดทับเส้นตารางเหลือง จอดในที่จอดรถคนพิการ ฯลฯ คนพวกนี้จะขับรถที่ใครเห็นก็รู้ทันทีว่าราคาแพง

ทุกครั้งที่มีข่าวการกราดยิงในโรงเรียนมัธยมที่อเมริกา ผมจะนึกถึงหนังสารคดี Bowling for Columbine ของ ไมเคิล มัวร์     คนส่วนใหญ่ชอบโทษความรุนแรงในวัฒนธรรมป๊อปทั้งหลาย หนัง ทีวี เพลง เกม ข่าว แฟชั่นต่างๆ ฯลฯ วัยรุ่นก่อร่างสร้างตัวตนขึ้นมาจากสิ่งเหล่านี้