วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ

1. เช้าวันเสาร์ ภรรยานั่งกินกาแฟและไถฟีดเฟซบุ๊กไปเรื่อยๆ แล้วก็เปรยขึ้นมา ว่าแหม

แม่บ่นว่าอยากได้โทรศัพท์มือถือใหม่

ก่อนเข้านอน การเปิดยูทูบหรือคลิปวิดีโอในเฟซบุ๊ก สไลด์หน้าจอไล่ดู see also หรือพวก more like this ไปเรื่อยๆ บางทีก็อาจจะทำให้ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเราเอง ผมมักจะเริ่มต้นจากการเปิดยูทูบ แล้วคลิกดูเทรเลอร์หนังแอ็กชันเรื่องใหม่ชนโรง ต่อมามันจะนำพาให้ลอยล่องเรื่อยเปื่อยไปในกระแสของคลิปรวมฉากแอ็กชันเด็ดๆ ของหนังเรื่องอื่นๆ หลังจากนั้นผมก็จะเริ่มกวาดตามองหาอะไรที่น่าสนใจกว่า

เวลาผ่านไปแถวสามย่าน ผมมักจะนึกถึงร้านหมง มันเป็นร้านอาหารตามสั่งตั้งอยู่ในตึกแถวเก่าๆ ตรงบริเวณที่ตอนนี้กลายเป็นตึกจามจุรีสแควร์ไปแล้ว สมัยที่ยังเป็นนิสิตอยู่ชั้นปีแรก แต่ละวันที่พวกเรามามหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะมาเรียนหรือแค่มานั่งเล่นก็ตาม จะผ่านพ้นไปอย่างสมบูรณ์แบบไม่ได้ ถ้าไม่ได้ยกโขยงกันมาปิดท้ายวันด้วยมื้อเย็นแบบเต็มสูตรที่ร้านนี้      สั่งกับข้าวกันคนละอย่างสองอย่าง ต้มยำไก่ ไข่เยี่ยวม้ากะเพรากรอบ ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ฯลฯ และเมนูที่ขาดไม่ได้เลยคือไข่ระเบิด

หลายคนไม่ชอบหนังสือแนวพัฒนาตัวเอง (Self-help) อาจจะถึงขั้นดูถูกดูแคลนมันเลยด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกว่าไร้สาระ เคยอ่านหลายเล่มแล้วก็ไม่เห็นว่าได้อะไรขึ้นมา มีบางคนกล่าวว่า ‘หนทางเดียวที่คุณจะร่ำรวยจากหนังสือแนวนี้ ก็คือการเขียนออกมาขายซะเองเลย’         ซึ่งไปๆ มาๆ ผมคิดว่าคำกล่าวนี้มีความถูกต้องอย่างมาก ด้วยตรรกะที่ค่อนข้างจะย้อนแย้ง ว่าเพราะอะไรน่ะเหรอ?

“จะไปเซเว่น มีใครเอาไรมั้ย?” พอตกบ่ายหน่อย ความง่วงเหงาและความรู้สึกเบื่อหน่ายต่องานที่อยู่ตรงหน้า ก็ทำให้ทีมเรารวมตัวกันเดินเตร็ดเตร่ออกไปร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย หาซื้อขนมกรุบกริบและเครื่องดื่มเย็นๆ จนกลายเป็นกิจวัตรของวันทำงานไปแล้ว      ในยุคสมัยของเรา ความทุกข์ยากของชีวิตนั้นไม่ใช่ภัยคุกคามที่มาจากโลกภายนอก ไม่มีสงคราม โรคระบาด ความอดอยากแร้นแค้น แต่มันกลับเป็นความรู้สึกเบื่อหน่าย ในยุคสมัยแห่งความสะดวกสบาย ความมั่นคงปลอดภัย

ช่วงงานสัปดาห์หนังสือฯ ที่ผ่านมา ผมไปยืนรอแจกลายเซ็นที่บูธของสำนักพิมพ์อะบุ๊กส์ แล้วรู้สึกมีความสุข มีกำลังใจในการทำงานเขียนต่อไป      มีเรื่องที่ผมชอบเล่าให้เพื่อนๆ ฟังว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนที่ออกหนังสือเล่มแรกในชีวิต ผมเคยไปแจกลายเซ็นแบบนี้เหมือนกัน และตอนนั้นมีคนมาให้ผมเซ็นแค่ 1-2 คน ในตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ยืนรอคอยอย่างกระสับกระส่าย มีงานสัปดาห์ฯ บางปีที่ไปเป็นวิทยากรบรรยายหรือได้เปิดตัวหนังสือ