Editor’s Note

คำพูดที่ไม่ระวัง ก็คืออาวุธที่เชือดเฉือนหัวใจคนได้ลึกล้ำที่สุด และข่าวร้ายก็คือ มันสามารถฝากรอยแผลและความเจ็บปวดให้กับคนฟังได้ยาวนานไปชั่วชีวิต บางกรณี คนพูดตายไปนานแล้ว คนฟังยังจดจำไม่มีวันลืม ต่อให้ไม่อยากจำแค่ไหนก็ตาม          ลองไปถามคนรอบตัวดูเถอะ เชื่อว่าร้อยทั้งร้อยต้องเคยบาดเจ็บเพราะคำพูดหรือปากคนกันมาทั้งนั้น บางคนเยียวยาตัวเองได้ แต่บางคนแทบจะติดหล่มความเจ็บปวดนั้นแบบไม่มีทางหลุดพ้น และคงต้องบอกว่าเวลาไม่ได้เยียวยาทุกคนได้เสมอไป บางคนใช้ทั้งชีวิตเพื่อกอบกู้ความมั่นใจเพียงเพราะคำพูดด้อยค่าจากปากคนอื่น… คนที่เผลอคิดไปว่าตัวเองสูงค่ากว่าใครในโลก   ...

ต้องบอกว่า เรื่องราวในวันนี้ ตรงตัวตามหัวข้อแบบไม่ต้องอธิบายให้มากความ ล้มก็คือล้ม และการล้มที่ว่าก็เกิดมาจากการที่ตัวเองเดินสะดุดอะไรสักอย่างบนพื้นถนน แล้วหน้าคะมำ หัวทิ่ม เข่ากระแทก เอามือลงไปยันพื้นจนถลอกปอกเปิกไปหมด พอได้สติ ก็บอกตัวเองอย่างไม่อายเลยว่า อาย และก่อนจะกระทำการใดๆ ต่อไป สัญชาติญาณการป้องกันตัวที่เกิดขึ้นตามมาก็คือ หันมองไปรอบๆ ตัวว่ามีใครเห็นหรือเปล่า (ซึ่งมี) คิดดูก็แล้วกันว่าขนาดตอนที่เริ่มเจ็บเข่า แสบตรงแผลที่ถลอกจนเลือดออกซิบๆ...

สัปดาห์ที่ผ่านมา ก็อย่างที่ทราบกันดีว่า ประชาชนชาวกรุงเทพฯ ได้ออกไปสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับชีวิตของตัวเองผ่านการเลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผลของการเปลี่ยนแปลงจะเป็นอย่างไรต่อไป ล้วนเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาและจับตามอง กรุงเทพฯ วันนี้ย่อมต่างกับเมื่อวาน และอาจเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้ในอนาคต ตามกฎธรรมชาติที่ไม่มีอะไรคงที่คงทน ผู้คนก็เช่นกัน–การเปลี่ยนแปลงยังเป็นนิรันดร์เสมอ ต่อให้ทำลืมๆ ไปบ้าง เราก็ปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้ยาก          ว่าแล้วก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา วันก่อนผู้เขียนไปสั่งส้มตำในร้านแถวบ้าน แล้วแอบได้ยินคุณป้าคนหนึ่งบ่นกับเพื่อนที่ขายของแถวๆ...

‘ฟ้าหลังฝน’ น่าจะเป็นถ้อยคำปลอบประโลมที่ชวนให้เรานึกถึงภาพที่สดใสหลังฝนฟ้ากระหน่ำ เชื้อเชิญให้เราเดินไปสูดอากาศให้เต็มปอด ความมืดมนได้ผ่านพ้นไปแล้ว และไม่แน่ บนท้องฟ้าอาจจะมีสายรุ้งพาดผ่านให้เรามองด้วยความชื่นใจ ฟ้าหลังฝนแบบนั้น ใครๆ ก็อยากเห็น แต่น่าเสียดายที่ชีวิตของใครหลายๆ คนในเวลานี้ ฝนฟ้าพายุยังโหมกระหน่ำไม่หยุด ยังไม่ต้องคิดไปถึงท้องฟ้าที่สดใสใดๆ เอาแค่ประคองตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัยท่ามกลางพายุก็ถือว่าเก่งหนักหนาแล้ว โดยเฉพาะพายุของชีวิตที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัว…         ใช่...

ตอนที่เราสะสมสารพัดสิ่งที่ไม่จำเป็นกับชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อที่วันหนึ่งจะต้องมานั่งสะสางอย่างเหนื่อยยากโดยไม่จำเป็นแท้ๆ

เช้าวันที่ท้องฟ้ากำลังมืดครึ้ม ผู้เขียนมีนัดประชุมสำคัญที่จำเป็นต้องเดินทางไปด้วยตัวเอง ระหว่างขับรถผ่านเส้นทางคุ้นเคยเพื่อลัดเลาะไปยังที่หมาย อดคิดไม่ได้ว่า สถานที่แถวนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ แน่นอนไม่ใช่แค่สถานที่หรอก ผู้คน บ้านเรือน หลายสิ่งเปลี่ยนไปแทบจำภาพเดิมไม่ได้         วันนี้ มีถนนตัดใหม่เข้ามาทดแทน มีอุโมงค์ลอดใต้ถนน มีทางลัดเลาะที่ทำให้ย่นเวลาเดินทางได้ไม่น้อย ที่สำคัญ มีสถานีรถไฟฟ้าขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ริมทาง ย้อนไปเมื่อสมัยผู้เขียนย้ายเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ใหม่ๆ ภาพทั้งหมดที่ว่ามา คือสิ่งที่เกินจะจินตนาการได้...

        ราว ๆ 1 ปีกว่า ที่ผ่านมานี้ ผู้เขียนมีเหตุต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลสัตว์แบบถี่ยิบ เพราะแมวจรที่รับมาดูแลตัวหนึ่ง ที่ชื่อ หูกุด (แน่นอน ชื่อนี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่เพราะหูกุด มีใบหูข้างซ้ายที่หงิกงอจนไม่เหลือใบหู) หูกุด...

บางวัน การเดินทางใกล้ๆ ก็ทำให้เราพบความหมายบางอย่าง ที่การเดินทางไกลแสนไกลแค่ไหนก็ไม่อาจพาเราไปเจอได้