Editor’s Note

       ในโลกที่มีมนุษย์กว่า 7 พันล้านคน มีพืชและสัตว์รวมกว่า 8 ล้านกว่าสปีชีส์ที่ดำรงอยู่ในโลกร่วมกันกับเรา         แต่มนุษย์กลับรู้จักคนอื่น สิ่งอื่น น้อยจนน่าใจหาย บางคนสรุปว่าเพราะมนุษย์หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องของตัวเอง จนไม่มีสิ่งอื่น หรือเรื่องอื่นอีกแล้วนอกจากตัวเอง  ...

สัปดาห์ที่ผ่านมา ก็อย่างที่ทราบกันดีว่า ประชาชนชาวกรุงเทพฯ ได้ออกไปสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับชีวิตของตัวเองผ่านการเลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผลของการเปลี่ยนแปลงจะเป็นอย่างไรต่อไป ล้วนเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาและจับตามอง กรุงเทพฯ วันนี้ย่อมต่างกับเมื่อวาน และอาจเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้ในอนาคต ตามกฎธรรมชาติที่ไม่มีอะไรคงที่คงทน ผู้คนก็เช่นกัน–การเปลี่ยนแปลงยังเป็นนิรันดร์เสมอ ต่อให้ทำลืมๆ ไปบ้าง เราก็ปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้ยาก          ว่าแล้วก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา วันก่อนผู้เขียนไปสั่งส้มตำในร้านแถวบ้าน แล้วแอบได้ยินคุณป้าคนหนึ่งบ่นกับเพื่อนที่ขายของแถวๆ...

เวลาเห็นใครกำลังถูกรุมด่าในโซเชียลมีเดีย ผมมักจะรู้สึกสงสาร ไม่ว่าเขาจะโง่งมหรือต่ำช้าแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะมีความเห็นหรือจุดยืนแตกต่างอย่างไร แทนที่จะเข้าไปร่วมรุมกระทำซ้ำเติม หรือยืนดูแล้วหัวเราะด้วยความสะใจ ผมกลับรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ นึกภาพภายในใจว่าถ้าต้องไปตกอยู่ในที่นั่งเดียวกับเขา แล้วเราจะเป็นอย่างไร วันก่อนระหว่างกำลังรถติดๆ กันอยู่ ผมนั่งคุยกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ในฐานะที่เขาเป็นคนโด่งดังและกำลังมีผลงานใหม่ออกนำเสนอ คาดว่าคงจะต้องมายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ และคำวิพากษ์วิจารณ์ของคนในโซเชียลมีเดีย เขาเล่าว่ามีนักข่าวไปสัมภาษณ์ ถามว่าเขาคิดอย่างไรกับชาวโซเชียลฯ ในทุกวันนี้ ผมพูดบ่นให้เขาฟัง อย่างที่ชอบเขียนถึงประเด็นนี้อยู่บ่อยๆ...

ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ ป๊าโดนหมอดูทักว่าจะตายเพราะเครื่องบินตก เขาจึงไม่เคยขึ้นเคร่ืองบินเลยตลอดชีวิต ถ้าจะต้องเดินทางไปไหนไกลๆ เขาเลือกไปทางรถไฟเท่านั้น ขนาดรถทัวร์ก็ยังไม่ยอมขึ้น สำหรับเขา มันยังไม่ปลอดภัยเพียงพอ การเดินทางระยะไกลสุดที่เขาเคยไปคือการนั่งรถไฟไปเยี่ยมลูกๆ ที่เติบโตและแยกย้ายออกไปทำงาน สร้างครอบครัวที่ต่างจังหวัด ไม่รู้ว่าเพราะความงมงาย หรือเพราะเขาตระหนี่ถี่เหนียว การเกิดเป็นลูกคนจีนรุ่นที่สองทำให้เติบโตมากับความขาดแคลน และต้องทำงานหนักตั้งแต่เด็ก กิจวัตรคือการทำงานค้าขายตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องมีวันหยุดยาวแล้วต้องเดินทางไปเที่ยวไหน เขาซื้อรถคันแรกในชีวิตตอนหลังแต่งงานใหม่ๆ เป็นรถแวนยี่ห้อดัตสัน ซื้อมือสองมาในราคาเมื่อสมัยสี่สิบห้าสิบปีก่อนนั้นแค่แปดหมื่นกว่าบาท...

การกลับไปนั่งอยู่ในห้องเรียน ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงตัวเองในสมัยวัยรุ่น ตลอดเดือนที่ผ่านมา เราพวกไปร่วมมือกับ Freeform Festival จัดงานอีเวนต์ขึ้นในโรงเรียนร้างแห่งหนึ่งย่านเอกมัย เราขอใช้พื้นที่ในห้องเรียนขนาด 6×8 เมตร สภาพห้องเปิดโล่งโจ้ง และเก่าทรุดโทรมจนดูเหมือนไม่น่าจะมาจัดงานอะไรได้เลย มีทีมเราคนหนึ่งเสนอไอเดียให้พิมพ์โปสเตอร์ขนาดใหญ่หลายแผ่นมาวางไว้ที่มุมรอบๆ ห้อง และซื้อพรมสีดำผืนใหญ่มาปูพื้น “เพื่อเป็นการ Deffiining Space” – เขาบอก...