เคยแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า ตอนที่ฝนกำลังตกพรำๆ ไหม? กลางดึกสงัดมืดมิด คุณจะมองไม่เห็นอะไร แม้กระทั่งหยดน้ำที่โปรยหล่นลงมาจากฟ้า นอกเสียจากจะได้ยินเสียงเปาะแปะของมันเมื่อกระทบเสื้อผ้า สัมผัสความเปียกชื้นเมื่อมันแผ่ซ่านบนผิวกาย และได้กลิ่นไอดินฉุนๆ ระเหยขึ้นมา เมื่อมันตกกระจายลงพื้นถนนที่อมความร้อนระอุมาตลอดวัน ฝนเริ่มลงเม็ดมาตั้งแต่ตอนหัวค่ำและยังคงโปรยปรายอย่างต่อเนื่องเป็นชั่วโมงๆ บนตึกใหญ่ยังมีแสงไฟเปิดอยู่อีกหลายชั้น คืนนี้มีเพื่อนในแผนกอื่นที่ต้องโหมงานของตัวเองต่อไป ส่วนตัวผมเหนื่อยล้าเกินกว่าจะทนไหว ต้องขอกลับบ้านไปพักผ่อนก่อน ยามเฝ้าบริษัทละสายตาจากทีวีจอเล็กหันมากล่าวทักทาย ผมเร่งสาวเท้าก้าวออกไปที่ป้ายรถเมล์เงียบร้าง ...
หนังสารคดีเรื่อง Steve Jobs: The Lost Interview มาเข้าฉายบ้านเรา ในจังหวะใกล้ๆ กับที่บริษัทแอปเปิ้ลกำลังจะเปิดตัวไอโฟน 8 พอดี ผมได้ดูสารคดีเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อสี่ห้าปีก่อน ระหว่างอยู่บนเครื่องบินเดินทางไปดูงานด้านเทคโนโลยีการสื่อสารที่ประเทศไต้หวัน และก็รู้สึกอินกับประเด็นนี้มากๆ เมื่อเห็นแนวโน้มเทคโนโลยีในช่วงนั้นว่าไอเดียต่างๆ ของ Steve Jobs กำลังครอบงำโลกทั้งใบ และเขมือบกลืนทุกสิ่งทุกอย่างมาไว้ในตัวมัน ...
สือ เต่า ฮัว จิ้ว ไค… แม่พูดภาษาจีนประโยคนี้ขึ้นมา แล้วทุกคนในวงสนทนาก็หัวเราะพร้อมกัน ค่ำนั้นเป็นวันหยุดช่วงเทศกาลปีใหม่ บ้านเราจัดงานปาร์ตี้เล็กๆ แม่ทำกับข้าวกับปลาหลายอย่าง แล้วเชิญครอบครัวของภรรยามาร่วม ตอนนั้นเรายังไม่ได้แต่งงานกัน เพิ่งคบหาเป็นแฟนกันได้ไม่นาน ครั้งนั้นเป็นการพาผู้ใหญ่ของสองครอบครัวมาทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ พ่อกับแม่ของฝ่ายหญิงเอ่ยปากถามถึงเรื่องอนาคตของเราสอง พวกเขาบอกว่าปีหน้าเป็นปีมงคล เขาจะไปหาให้หมอช่วยดูฤกษ์งามยามดีเพื่อจัดงานแต่ง ป๊ากับแม่ของผมบอกว่าเรื่องนี้ควรปล่อยให้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหนุ่มสาว สือ เต่า...
ตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ ป๊าโดนหมอดูทักว่าจะตายเพราะเครื่องบินตก เขาจึงไม่เคยขึ้นเคร่ืองบินเลยตลอดชีวิต ถ้าจะต้องเดินทางไปไหนไกลๆ เขาเลือกไปทางรถไฟเท่านั้น ขนาดรถทัวร์ก็ยังไม่ยอมขึ้น สำหรับเขา มันยังไม่ปลอดภัยเพียงพอ การเดินทางระยะไกลสุดที่เขาเคยไปคือการนั่งรถไฟไปเยี่ยมลูกๆ ที่เติบโตและแยกย้ายออกไปทำงาน สร้างครอบครัวที่ต่างจังหวัด ไม่รู้ว่าเพราะความงมงาย หรือเพราะเขาตระหนี่ถี่เหนียว การเกิดเป็นลูกคนจีนรุ่นที่สองทำให้เติบโตมากับความขาดแคลน และต้องทำงานหนักตั้งแต่เด็ก กิจวัตรคือการทำงานค้าขายตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องมีวันหยุดยาวแล้วต้องเดินทางไปเที่ยวไหน เขาซื้อรถคันแรกในชีวิตตอนหลังแต่งงานใหม่ๆ เป็นรถแวนยี่ห้อดัตสัน ซื้อมือสองมาในราคาเมื่อสมัยสี่สิบห้าสิบปีก่อนนั้นแค่แปดหมื่นกว่าบาท...
มักจะมีน้องๆ มาถามว่า ผมทำงานมานานแค่ไหน พอตอบไปว่ายี่สิบกว่าปีแล้ว พวกเขามักจะทำหน้าประหลาดใจ ผมถามว่า เพราะพี่ดูหน้าเด็กมากเหรอ พวกเขาบอกเปล่า แค่คิดว่าพี่คงจะต้องรักในงานนี้มากแน่ๆ รักในงานนี้งั้นเหรอ? ผมนึกในใจ หลายปีก่อนผมเคยจัดรายการพอดคาสต์ร่วมกับเพื่อน มีรายการตอนหนึ่งเนื่องในโอกาสวันแม่ ผมสัมภาษณ์ป๊าและแม่ตัวเอง เพราะถือว่าทุกคนล้วนมีเรื่องเล่าของตัวเอง และอยากบันทึกเสียงสัมภาษณ์พวกเขาเก็บไว้เป็นที่ระลึก เราคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิต มีอยู่ช่วงหนึ่งเราถามพวกเขาเรื่องการงานอาชีพ ว่า...
จำได้ว่าทีวีซีรีส์เรื่องแรกที่ผมติดงอมแงมคือเรื่อง 24 พอดีตอนนั้นเป็นช่วงจังหวะที่กำลังโสดสนิท และรู้สึกว่าชีวิตการทำงานของตัวเองล้มเหลว ก่อนจะถึงวันหยุดยาวในเทศกาลสงกรานต์ปีนั้น เพื่อนที่ทำงานเห็นสภาพซึมเศร้าเหงาหงอยของผมก็นึกสงสาร เขาเลยขนบอกซ์เซตทีวีซีรีส์ 24 กองพะเนินมาให้ยืมดูฆ่าเวลา เพื่อจะได้ข้ามผ่านวันหยุดยาวๆ ไปได้อย่างปลอดภัย แล้วก็ได้ผลจริงๆ มันเหมือนกับนั่งยานทะลุมิติ จากวันหยุดวันแรกไปจนถึงวันเปิดงาน ตลอดทั้งเทศกาลนั้นผมแทบไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น นอกจากการนอนกลิ้งไปมาอยู่หน้าจอทีวี พอเมื่อยตาก็พักไปเข้าห้องน้ำห้องท่า หรือพักต้มมาม่ามากินวนๆ ไป จนถึงทุกวันนี้...
ทำไมกระดาษจึงต้องมีอยู่ในยุคสมัยที่ทุกอย่างถูกทำให้กลายเป็นดิจิตอลได้ นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่า ทำไมกระดาษจึงต้องมีอยู่...
พักหลังๆ มานี้ ผมชอบใส่เสื้อพาร์กาของยูนิโคล่ไปไหนมาไหนเป็นประจำ จนมักจะโดนเพื่อนล้อเลียน และถามว่าทำไมถึงได้แต่งตัวเหมือนเดิมทุกวัน เพราะมันง่ายดี – ผมตอบ “ ชีวิตนี้จึงมีทั้งความง่ายและความยากในเวลาเดียวกัน การมีชีวิตนั้นยาก แต่ธรรมชาติของชีวิตกลับเป็นเรื่องง่าย ” คงไม่ใช่การมีชีวิตง่ายๆ ถึงขนาดอุดมคติแบบเดียวกับ โจน จันได ที่เขามักจะให้สัมภาษณ์ออกสื่อต่างๆ ว่า “ชีวิตต้องง่าย...
วันนี้เมื่อปีที่แล้ว ผมกับภรรยาช่วยกันทำขนมแล้วเอาไปขายที่ตลาดนัด พอเข้าสู่ช่วงปลายปี อากาศแห้งๆ และลมหนาวเริ่มชำแรกแทรกความชื้นหนาหนักในอากาศเข้ามาถึงกรุงเทพฯ พื้นที่ว่างในเมืองหลายจุดถูกปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นตลาดนัดฮิปๆ เราพอมีเวลาว่างจากงานประจำ ก็เลยชวนกันทำขนม แล้วเช่าแผงตลาดนัดเพื่อไปนั่งขายกันในช่วงวันสุดสัปดาห์ ตลาดนัดตอนบ่ายๆ พอมีคนเดินผ่านไปมาบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยซื้อของอะไร พวกร้านเบเกอรี พืชผัก หรืองานคราฟต์ส่วนใหญ่ก็นั่งตบยุง ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลารอลูกค้าไปเรื่อยๆ พอตกเย็นเริ่มมีคนหนาตาขึ้นมาหน่อยเพราะลานเบียร์กำลังจะเปิด When your...
ถ้าฝนกำลังตกอยู่ข้างล่าง เราก็จะไม่รู้เรื่องเลยใช่ไหม? – แม่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินแล้วก็เอ่ยถาม… ใช่มั้ง – ผมตอบ เรากำลังมุ่งหน้ากลับบ้าน หลังจากการเดินทางสองวันหนึ่งคืนที่แสนทุลักทุเล เพื่อไปเยี่ยมป๊าที่กำลังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลต่างจังหวัด ตั้งแต่แต่งงานอยู่กินกันมาห้าสิบกว่าปี นี่คงเป็นครั้งที่แม่กับป๊าต้องอยู่ห่างกันไกลที่สุดและนานที่สุด เท่าที่ผมจำความได้ แต่ไหนแต่ไรมาก็เห็นพวกเขาตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา แม่มีหน้าที่หุงข้าวหุงปลาสามมื้อ ส่วนป๊าก็ช่วยทำงานบ้านและขับรถพาแม่ไปไหนมาไหน สองคนแก่อยู่ดูแลกัน เข้านอนและตื่นนอนพร้อมกันทุกวัน กินข้าวพร้อมกันทุกมื้อ จนกระทั่งจู่ๆ...
อาจจะไม่ใช่คำว่า ‘ความรัก’ ในความหมายแบบเป๊ะๆ อย่างที่เราคุ้นเคย แต่ผมอยากจะพูดถึงอารมณ์ ความรู้สึก แรงขับ สัญชาตญาณ อคติ ฉันทาคติ อุดมคติ หรือความเชื่ออะไรบางอย่างที่ฝังลึกอยู่ภายในใจ และทำให้เราทำอะไรๆ ไปโดยอัตโนมัติ ไม่ทันยั้งคิด ไม่ทันรู้ตัว มันเป็นหลักการตลาดแบบเดิมๆ ที่เราเคยร่ำเรียนมาตั้งแต่สมัยก่อน ว่าในเบื้องต้นที่สุด ลูกค้าส่วนใหญ่ตัดสินใจซื้อสินค้าด้วยอารมณ์และความรู้สึก...
ออกจากออฟฟิศก่อนเวลาเลิกงานเล็กน้อย เพื่อจะรีบเข้าเมืองไปตามนัดหมายสำคัญ ละอองฝนฤดูหนาวลงเม็ดปรอยๆ การจราจรเริ่มติดขัด จู่ๆ ก็มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งล้มใส่ข้างรถดังโครม ทำไมต้องเป็นที่นี่ เวลานี้ด้วย? ผมลงไปเจรจากับคู่กรณี พอเปิดหมวกกันน็อกออกมา ปรากฏเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เธอยอมรับผิด ยกมือไหว้ขอโทษขอโพย เราขยับรถมาจอดหลบฝนอยู่ข้างทาง และนั่งรอเจ้าหน้าที่ประกันภัยมาช่วยเคลียร์ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์สเตตัสลงเฟซบุ๊ก …ซวยฉิบหาย ไปสายแน่กู…...