กระแส #10yearchallenge ที่ผ่านมา ไม่รู้มีใครสังเกตเหมือนกันไหมว่านอกจากเสื้อผ้า หน้าตา บุคลิกท่าทางที่ต่างไปในรูปถ่ายเปรียบเทียบคนหนึ่งคนในช่วงเวลาสองวัยนั้น มันหาใช่สิ่งที่ห่อหุ้มภายนอกเหล่านั้นไม่ที่ทำให้เรารู้สึกว่าคนคนนั้นมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป มองไปมองมา จนพบความคล้ายกันอย่างหนึ่งว่ามันไม่ใช่แค่สิ่งภายนอกที่หลอกล่อสายตา หากเมื่อมองดูให้ลึกจะพบว่ามันคือ ‘แววตา’ ของคนคนนั้น ที่ทำให้คนหนึ่งคนเปลี่ยนไป ราวกับไม่ใช่คนเดิม ‘Eyes are the window to...
“คุณทำอะไรหลังหนึ่งทุ่ม?” คำถามของ ‘โอ๊ต’ – ชยะพงส์ นะวิโรจน์ ผู้ก่อตั้ง Bangkok Swing บนเวที TEDxBangkok เมื่อปี 2016 ดังขึ้นมาอีกครั้ง ในวันที่หนึ่งทุ่มยังนั่งอยู่ที่เดิม จ้องหน้าจอ ตั้งหน้าตั้งตาแก้งานให้เสร็จ ทั้งที่รู้ว่าเสร็จชิ้นนี้ ก็ยังมีชิ้นใหม่ที่จ่อคิวรออยู่...
Chris Baldwin1 อดีตนักปั่นจักรยานทีมชาติสหรัฐอเมริกา ที่ผันตัวมาเป็นโค้ชนักกีฬาในปัจจุบันบอกเคล็ดลับไว้ว่า หนึ่งในช่วงเวลาที่สำคัญไม่น้อยไปกว่าตารางการซ้อมเข้มข้น ต่อเนื่องสม่ำเสมอ ก็คือช่วงเวลาการพัก ซึ่งเขามักจะจัดให้อยู่ตรงกลางหลังช่วง ‘พีก’ ของตารางการซ้อมในครึ่งแรกที่เพิ่งจบไป เพื่อให้นักกีฬาได้พักเครื่อง รีเซตร่างกาย จิตใจใหม่ก่อนจะเข้าสู่ช่วงการซ้อมถัดไปในครึ่งหลัง คริสไม่ได้บอกว่ามีสูตรสำเร็จว่าการพักที่ดีควรเป็นอย่างไร เขากล่าวติดตลกว่าถ้าคิดจะพักก็ไม่ควรหารูปแบบตายตัวด้วยซ้ำไป หลายครั้งเขาปล่อยให้นักกีฬาได้ตัดสินใจเองว่าอยากพักแบบไหน...
“ผมได้ยินว่าประมาณ 8 ปีที่แล้ว มีคนตายเพราะการประท้วงกว่า 90 คน ผมสงสัยว่าแล้วทำไมถึงไม่มีคดีอาญาเกิดขึ้นเลย”1 ‘ชองยุนซอก’ ผู้กำกับชาวเกาหลีใต้ผู้ขึ้นชื่อเรื่องความตรงไปตรงมาในเนื้อหาวิพากษ์สังคมตั้งคำถามซื่อๆ แต่แสบทรวงว่านั่นสินะ ทำไม เราถึงยังแน่นิ่งสงบได้ในสถานการณ์ที่ผ่านมา ...
Summer has come and passed. The innocent can never last. Wake me up when September ends. —ฤดูร้อนผ่านมาแล้วผ่านไป ความบริสุทธิ์สดใสอยู่กับเราไม่นาน ปลุกฉันที ในวันที่เดือนกันยายนผ่านพ้นไป…...
“แก้วสาเกในมือฉันลอยลิ่วไปใส่เขา เขาโกรธ คว้าแก้วที่ร่วงหล่นใส่ตัววิ่งเข้ามาหาฉัน แล้วทุบแก้วนั้นอย่างแรงลงไปบนผนังห้องด้านหน้าฉันสองครั้ง พร้อมน้ำเสียงด่าทอที่แสดงว่าโกรธสุดขีดแล้ว ต้องบอกว่าดีที่ทุบกำแพง เพราะถ้าเลื่อนมาอีกนิดเดียวก็หน้าฉัน ขนาดกำแพงยังเป็นรู ทะลุจนแก้วหลุดเข้าไปได้ทั้งใบ ถ้าเป็นหน้าคงไม่ต้องพูดถึง”1 นี่ไม่ใช่บทละคร นิยาย หรือเรื่องแต่ง หากคือเรื่องจริงของผู้หญิงคนหนึ่ง เรื่องจริงที่เธอเก็บไว้กับตัวมาเนิ่นนาน อาจกล่าว...
ชีวิตหลังความตายมีจริงมั้ยไม่มีใครรู้ แต่ที่รู้แน่ๆ คือเราต่างทิ้งสิ่งของเครื่องใช้มากมาย ในวันที่เราหายไปจากโลกนี้ สิ่งของที่คนเบื้องหลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะทิ้งก็เกรงใจคนที่จากไปแล้ว ครั้นจะเก็บไว้ก็ไร้ความจำเป็น เดธคลีนนิง (Death Cleaning) หรือ เดอสแต็กนิง (Döstädning) ที่แปลตรงตัวได้ว่า การทำความสะอาด (Stadning) ความตาย (Dö)...
“หากเปรียบกับชีวิตของคน เมื่อยามสุขล้นจนใจมันยั้งไม่อยู่ ก็คงเปรียบได้กับฤดู คงเป็นฤดูที่แสนสดใส แต่ถ้าวันหนึ่งวันไหนที่ใจเจ็บจนทุกข์ ดังพายุที่โหมเข้าใส่ บอกกับตัวเองเอาไว้ ความเจ็บต้องมีวันหาย ไม่ต่างอะไรที่เราต้องเจอทุกฤดู…” ‘ฤดูที่แตกต่าง’ ‘ฤดูที่ฉันเหงา’ เพลงเศร้าเคล้าเสียงฝนที่วนกลับมาทุกฤดูกาล จนเริ่มสงสัยว่าคนเราเศร้ากันเป็นปกติ หรือฝนที่ไหลตกลงหน้าต่างจะทำให้ร้อนๆ หนาวๆ อยากมีใครสักคน แต่จนแล้วจนรอด เฝ้ารอจนฝนซา...
“คนที่ประสบความสำเร็จมากขนาดนั้น มองว่าตนเองล้มเหลวจนเลือกจบชีวิตเพราะพลาดพลั้งครั้งเดียวได้อย่างไรกัน” คำถามของ อเล็กซานดรา ไรช์ (Alexandra Reich) แม่ทัพใหญ่แห่งดีแทค ซีอีโอหญิงคนแรกและคนเดียวในวงการโทรคมนาคมของไทยบนเวทีกล่าวเปิดงาน ‘ซูเปอร์โปรดักทีฟ’ ทอล์กโชว์ครั้งแรกของ รวิศ หาญอุตสาหะ ด้วยการตั้งคำถามว่า เราจะโปรดักทีฟไปทำไมกัน ในวันที่มนุษย์ควรทำงานน้อยลง...
“การมองตัวเองเป็นเหยื่อนั้นเจ็บปวดมาก” หนึ่งในข้อความบนการ์ดที่ปรากฏขึ้นมา หลังความคิดในหัววนเวียนกับเรื่องเก่าๆ พร้อมโจทย์ที่ตั้งใจจะค้นพบให้ได้ว่า จะก้าวผ่านรูปแบบความสัมพันธ์ซ้ำซากในอดีตได้อย่างไร ข้อความบนการ์ดที่ทำให้ต้องหยุดตั้งคำถามว่า เราเป็น ‘เหยื่อ’ ในความสัมพันธ์อย่างที่เคยคิดมาโดยตลอดจริงหรือ หรือแท้จริงแล้วเราเองก็สวมบทบาท ‘ผู้กระทำ’ ในความสัมพันธ์นั้น… และถ้าหากว่านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง เราจะเปลี่ยนการกระทำของเราได้อย่างไร ให้สมการรูปแบบความสัมพันธ์นั้นเปลี่ยนไป และมันก็เป็นข้อความต่อเนื่องจากการ์ด...
Time will heal everything. กาลเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง หากจะมีคำโกหกยอดนิยมใดที่ใช้ปลอบใจผู้คน คงหนีไม่พ้นวลีนี้ วลีว่ากาลเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง ในที่สุดความจริงจะเปิดเผย… และหากจะมีคำโกหกใดที่ใช้สร้างประวัติศาสตร์ใหม่ที่แยบยล คงหนีไม่พ้นการปล่อยให้ผู้คนลืมเลือนมันไป ไม่ต้องถูกจดจำ...
จะยอมใกล้กันที่สุดไหม หากต้องไกลกันในวันถัดไป…? เรื่องราวของ Celine และ Jesse ในหนัง Before Sunrise (1995) ที่พบกันบนรถไฟในขบวนที่เขาและเธอต่างมีจุดหมายปลายทางให้ต้องเดินทางต่อไป หากมันคือความรู้สึกบางอย่างระหว่างสองที่นั่งฝั่งตรงข้าม หรืออาจเป็นความเขลาของวัยเยาว์ ที่ทำให้ Jesse กล้าพอที่จะเอ่ยปากชวน Celine ให้ลงที่สถานีต่อไปด้วยกัน และมันอาจเป็นความเพ้อฝันของวัยหนุ่มสาวที่มีต่อความเป็นไปได้ของชีวิตที่ทำให้ Celine บ้าพอจะตกลงปลงใจไปกับเขา...