Love Actually

ฉันมีความรักค่ะ เป็นความสัมพันธ์ที่ยาวนานและด้วยวัยก็มากพอที่จะแต่งงานกันเป็นเรื่องเป็นราวได้แล้ว แต่ฉันไม่เคยคิดอยากมีงานแต่งของตัวเองเลยสักครั้ง เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ใช่พวกแอนตี้พิธีวิวาห์ เพียงแต่สบายใจที่จะรักกันไปแบบนี้ ซึ่งโชคดีที่บ้านเราต่างไม่ได้คาดหวังพิธีรีตองใดจากเราทั้งคู่ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันรู้สึกดีใจเสมอ เมื่อเพื่อนหรือรุ่นพี่รุ่นน้องที่รักจะเป็นฝั่งเป็นฝา ฉันไปร่วมงานด้วยความยินดีจากใจ      เพราะไม่เคยเห็นภาพตัวเองในชุดเจ้าสาว ภาพพรีเวดดิ้งที่คู่รักถ่ายก่อนถึงวันแต่งจริงจึงเป็นเรื่องไกลตัวฉันมาก เข้าใกล้ที่สุดก็คือ เพื่อนบางคู่ขอให้ฉันและคนรักช่วยถ่ายภาพพรีเวดดิ้งให้ ฉันรับหน้าที่จัดท่าจัดทางให้บ่าวสาว ส่วนคนข้างๆ เป็นช่างภาพ...

การเลือกตั้งผ่านไปแล้ว แต่บรรยากาศทางการเมืองก็ยังคึกคักและร้อนแรง ฉันเอง จากที่เคยเบื่อหน่ายส่ายหน้ากับบรรดานัก (เล่น) การเมืองหน้าเก่า ก็หันมาตื่นตัวเมื่อมีพรรคและนักการเมืองหน้าใหม่เข้ามาให้พิจารณาและรู้สึกถึงความหวังขึ้นมาบ้าง ก่อนการเลือกตั้งมาถึง ฉันและคนรักมักนั่งดูดีเบตของตัวแทนพรรคและแคนดิเดตนายกฯ บนเวทีต่างๆ ด้วยกันเสมอ ระหว่างนั้นก็หยิบยกประเด็นร้อนขึ้นมาเป็นบทสนทนาอยู่บ่อยๆ      เราถูกบอกต่อๆ กันมาถึงเรื่องที่อย่าเอามาถกเถียงกันคือ ศาสนาและการเมือง คงเพราะสองอย่างนี้ประกอบขึ้นด้วยความเชื่อเฉพาะคนอยู่มาก ยิ่งในเรื่องการเมือง ก็ไม่ใช่เพียงจะชูว่าบุคคลหรือพรรคที่เราสนับสนุนมีดีอย่างไร...

ทุกวันนี้คิดเสมอว่า ถ้าเราเอาน้ำตาลกรอกใส่ปากคนที่ชอบแล้วทำให้เขาพูดจาหวานๆ กับเราได้ เราจะเหมาน้ำตาลทั้งโรงน้ำตาลเลย เพราะคนอะไรหนอช่างปากแข็งเสียเหลือเกิน คำว่า ‘รัก’ ‘คิดถึง’ หรืออะไรก็ตามแต่ที่สากลโลกเรียกว่าภาษาหวานๆ ไม่เคยหลุดออกจากปากหรือปรากฏอยู่ในหน้าแชตไลน์ จนเราอดน้อยใจและอดสงสัยไม่ได้ว่านี่เราเป็นคนสำคัญของเขาจริงๆ หรือเปล่า ทำไมถึงได้ห้วนและแห้งแล้งเหมือนคนเกลียดกันขนาดนี้      แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีมุมน่ารัก เพราะจริงๆ เขาก็มีความมุ้งมิ้งกุ๊กกิ๊กอยู่บ้างเหมือนกัน เพียงแต่ไม่ใช่คำพูดเท่านั้น นี่เลยเป็นเหตุผลที่เรายังคงตกหลุมรักเขาเรื่อยๆ...

หลังเรียนจบ ในวันที่เก็บข้าวของเตรียมย้ายออกจากบ้านเพื่อมาเช่าห้องอยู่ลำพัง ฉันเจอกล่องใบเก่าที่เก็บภาพถ่ายของพ่อแม่ใบที่ชอบเอาไว้ หนึ่งในนั้นคือภาพวันแต่งงานของทั้งคู่ พ่ออยู่ในชุดสูท หนุ่มฟ้อและยังหุ่นดี ส่วนแม่สวยมาก ร่างบางอยู่ในชุดไทยสีเหลืองนวล ผมยาวถูกรวบเป็นหางม้ายกสูง พ่อยิ้มกว้าง ส่วนแม่อมยิ้มมุมปาก ย่ายืนอยู่ตรงกลาง ฉันจำได้, ในวัยที่ยังชอบเขียนบันทึก, ฉันเขียนถึงภาพถ่ายใบนี้ว่า ‘เห็นรูปถ่ายพ่อแม่แต่งงานกัน อยากถามพ่อกับแม่จัง วันนั้นเขารักกันเพราะอะไร’    ...

เมื่อความสัมพันธ์ที่พยายามสร้างมาโดยตลอดต้องสิ้นสุดลงอย่างที่ไม่ทันได้เตรียมใจ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับฝ่ายถูกบอกเลิก (หรือในกรณีที่เลวร้ายกว่านั้นอาจเรียกว่าถูกทิ้ง) ที่จะต้องทำใจยอมรับ กว่าจะผ่านช่วงเวลาโศกเศร้าแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับมาได้ กว่าหยดน้ำตาที่เสียไปจะหยุดรินไหล กว่าจะซ่อมแซมหัวใจให้เข้มแข็งอีกครั้ง กว่าจะกอบกู้ตัวตนและความรู้สึกหลังจากแหลกสลายเกือบไม่เหลือชิ้นดี เพราะเอาไปผูกติดกับใครบางคนที่คิดว่าดีพอจะเห็นคุณค่าแต่กลับกลายเป็นว่าเขาหรือเธอคนนั้นคือคนเดียวกันที่กล้าทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามอบให้ด้วยความรัก ทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างหนักแค่ไหนไม่มีใครรู้      แม้ว่าเรื่องราวทั้งหมดได้เกิดขึ้นและจบลงไปแล้ว จนเราเรียกมันว่า ‘อดีต’ แต่เชื่อเถอะว่าทุกความรู้สึกในวันวานยังคงเป็นภาพจำชัดเจนที่ไม่มีวันเลือนหาย และเมื่อนึกย้อนกลับไปทีไร ก็อดกลั้นหัวเราะทั้งน้ำตาไม่ได้กับการกระทำของตัวเองในตอนนั้น การเสียคนรักเพราะเขาหรือเธอไปมีคนอื่นมันทำให้คนหนึ่งคนเป็นบ้าได้ขนาดนั้นเลยเหรอ  ...