Love Actually

เชื่อว่าหลายคนต้องเคยได้ยินประโยคอันแสนคลาสสิกนี้ เมื่อเรากับเพื่อนถกเถียงกันถึงเรื่องความรักไปถึงจุดหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในยามที่ต้องการจะมอบความรักให้ใครสักคน หรือไม่ก็เพิ่งประสบกับความล้มเหลวในเรื่องความรักมาหมาดๆ แต่ประเด็นที่น่าสนใจนั้นอยู่เบื้องลึกภายในประโยคนี้ ว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ใช่ไหม ที่เราจะรักคนอื่นเป็นก็ต่อเมื่อรักตัวเองได้เสียก่อน ประโยคเงื่อนไขทำนองนี้มักจะใช้สอนใจหรือใช้ทำใจสำหรับคนที่ไม่เคยเชื่อในความรัก แต่สำหรับคนที่เคยผ่านประสบการณ์หนักๆ ในเรื่องความรักมาแล้ว ประโยคนี้ได้กลายเป็นบทเรียนที่ผูกมัดความคิดและทัศนคติในเรื่องความรักและความสัมพันธ์จนแทบจะดิ้นไม่หลุด พร้อมยอมจำนนให้อย่างเต็มหัวใจว่าต่อจากนี้ไปเราจะต้องเป็นเช่นนี้เสมอ   “ ความรักเป็นความรู้สึกพิเศษที่แสนจะเรียบง่าย เวลาที่เรามองความรักเป็นเรื่องซับซ้อน นั่นก็เพราะตัวเราเองปรุงแต่งความรักให้เต็มไปด้วยส่วนผสมที่รกรุงรังเกินไป ”...

สายตาจับจ้องไปยังกลุ่มคนตรงหน้า แทบไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มสาวชาวปาริเซียงเนี้ยบกริบตั้งแต่ผมทรงอันเดอร์คัตเรียบแปล้ ไปจนถึงรองเท้า Dr.Martens เงาวับ ที่เรากำลังแฮงเอาต์ด้วยในบาร์เบียร์ใจกลางกรุงปารีสท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ จะเป็นคนกลุ่มเดียวกับฝรั่งปอนๆ สวมเสื้อกล้ามเบียร์สิงห์ คีบรองเท้าแตะช้างดาว แบกเป้ตะลอนๆ เดินทอดน่อง สั่งผัดไทยไม่ใส่พริกสำเนียงแปร่งที่เราพบเมื่อเดือนก่อน ณ ดินแดนอีกซีกโลกหนึ่งซึ่งไอร้อนระอุแผดเผาตลอดทั้งปี   มหานครปารีสเองก็มีเรื่องราวให้เราแปลกใจได้เสมอ ไม่น้อยหน้าเพื่อนชาวปาริเซียงกลุ่มนี้เลย เพราะนอกจากจะเป็นเมืองที่มีการอนุรักษ์สักขีพยานทางประวัติศาสตร์ที่สามารถอยู่ร่วมกับวิถีชีวิตสมัยใหม่ได้ดีที่สุดแห่งหนึ่งของโลก จนได้ชื่อว่าเป็นเมืองแห่งวัฒนธรรมร่วมสมัยแล้ว ฝรั่งเศสยังเป็นดินแดนแห่งเสรีภาพมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...

เวลาเราอ่านบทความสอนวิธีจีบคนที่ชอบ เราพบว่าส่วนใหญ่เลยคือการแนะนำ ‘วิธีการ’ ไม่ใช่ ‘วิธีคิด’ ถามว่ามันดีไหม? มันก็ดีตรงที่บอกเป็นขั้นตอนเป๊ะๆ แต่มีใครบ้างที่ทำแล้วสำเร็จ?   เหตุผลก็เพราะการจีบใครสักคนไม่ใช่สิ่งที่มีสูตรตายตัว คนเราต่างมีบุคลิก สไตล์การสื่อสาร และการเข้าหาคนที่แตกต่างกัน จะเป็นไปได้อย่างไรที่ทำแบบนั้นแบบนี้แล้วจะได้ผลเหมือนกันหมด ฉะนั้น เราเลยคิดเสมอว่า ถ้าจะแนะนำวิธีจีบ เราไม่อยากแนะนำเป็นวิธีการ แต่อยากแนะนำเป็น ‘วิธีคิด’...