Work Actually

เป็นเรื่องปกติ ที่เวลาทำงานย่อมมีงานที่ชอบและไม่ชอบ สำหรับงานที่ชอบนั้นไม่ใช่เรื่องยาก เพราะต่อให้เหน็ดเหนื่อยแค่ไหน แต่เพราะด้วยใจรักหรือเพราะยังสนุก ก็ทำให้กัดฟันทนทำต่อไปได้ ทว่าพอเป็นงานที่ไม่ชอบ ก็เป็นเรื่องยากที่จะให้กำลังใจตัวเองว่าทำไมฉันควรทนทำมันต่อไป      อันที่จริง ไม่ว่าทำงานอยู่ในระดับไหน ก็จะมีงานที่ไม่ชอบปะปนอยู่ด้วยเสมอ เช่น บางคนขึ้นมาเป็นหัวหน้า แล้วนึกว่าจะรอดจากงานจุกจิก แต่ที่ไหนได้ งานจุกจิกปวดหัวกลับอยู่ในรูปแบบอื่นแทน เช่น ลูกน้องงอแง...

การเรียกเงินเดือนก็เหมือนการตั้งราคาสินค้า (Pricing) ซึ่งมีทั้งคนที่ตั้งแล้วได้ราคาดีและได้ราคาไม่ดี แต่เหนือสิ่งอื่นใด ต้องดูด้วยว่าตัวเรานั้นกำลังขายตัวเองแบบไหน ขายแบบสินค้าทั่วไป? หรือสินค้าพรีเมียม?      พูดอีกอย่างคือก่อนจะคิดเรื่องเรียกเงินเดือน อาจต้องคิดก่อนว่าเรากำลังจะย้ายไปทำงานแบบธรรมดา หรือแบบไม่ธรรมดา กล่าวคือย้ายไปรับตำแหน่งเดิมหรือสูงขึ้นกว่านิดหน่อย หรือกำลังย้ายไปเป็น “กุญแจ” ให้กับบริษัท เพราะการย้ายงานแบบหนึ่งกับแบบสองมีวิธีคิดการเรียกเงินที่แตกต่างกัน      การย้ายไปแบบธรรมดา...

เคยมีรุ่นพี่แนะนำว่า ถ้าเรียนจบควรทำตำแหน่งธุรการหรือแอดมินเอกสารสักปีสองปี เพราะงานนี้จะสอนวิชาทำงานมหาศาล แต่รุ่นพี่ไม่ได้บอกว่ามันสอนอะไรบ้าง เอาแต่พูดว่าไปลองก่อน เดี๋ยวจะรู้เอง แต่ขอให้เชื่อเถอะว่ามีประโยชน์แน่นอน         ถัดจากนั้นประมาณหนึ่งปี เราก็จับพลัดจับผลูได้ทำงานแรกเป็นผู้ประสานงาน (Coordinator) ซึ่งก็คืองานประเภทแอดมินหรือธุรการนั่นเอง เพราะเนื้องานส่วนใหญ่วนเวียนอยู่กับเอกสาร การประสานงานระหว่างแผนก รวมทั้งติดต่อซัพพลายเออร์ ซึ่งขอบอกตามตรงว่าเราเกลียดงานนี้เหลือเกิน เพราะมันวุ่นวายและเรียกร้องความรับผิดชอบสูงมาก...

เหตุผลของการมีชีวิตอยู่ของมนุษย์เราแต่ละคนล้วนแตกต่างไปตาม ‘เป้าหมาย’ ของแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นเป้าหมายเล็กๆ ที่แค่อยากตื่นขึ้นมาเพื่อจิบกาแฟอุ่นๆ ในทุกวัน หรืออาจยิ่งใหญ่จนถึงอยากรวยล้นฟ้า ไม่ก็อยากเป็นฮีโร่ช่วยเหลือคนมากมายก็ตาม         ส่วนประกอบสำคัญในการบรรลุเป้าหมายของคนส่วนใหญ่คือ ‘การทำงานหนัก’ เพื่อก้าวไปให้ถึงปลายทางที่ตั้งใจไว้ นอกจากนี้คุณลักษณะนิสัยอย่างความพากเพียรก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ช่วยให้เราต่างใกล้ชิดกับเป้าหมายนั้นได้มากยิ่งขึ้น        ...