โมโน โนะ อะวะเระ ความรู้สึกดื่มด่ำ ทอดถอนใจในสัจธรรมการเปลี่ยนแปลงที่แสดงให้เห็นความงาม สุนทรียภาพของชาวญี่ปุ่นที่ได้รับอิทธิพลจากธรรมชาติ การเปลี่ยนผ่านของฤดูใบไม้ร่วงเข้าสู่ฤดูหนาวในช่วงปลายปี ใบไม้สีแดงแก่แซมเหลืองที่ลมเบาๆ ก็เพียงพอพัดปลิวให้ร่วงหล่นลงมา โมงยามแห่งการผลัดใบที่เปราะบาง แสนสั้น ทว่างดงามที่สุดของฤดูกาล โมโน (mono) แปลตรงตัวได้ว่าสิ่งของ ส่วน...
ตลาดชุมชนเป็นหนึ่งในที่แรกๆ ที่เรามักตามหาเสมอเมื่อเดินทางเข้าไปยังเมืองใหม่ๆ ไม่มีพื้นที่ไหนอีกแล้วที่จะทำให้คนนอกบ้านต่างเมืองได้สัมผัสความเป็นท้องถิ่น ตั้งแต่วัตถุดิบอาหาร วัฒนธรรมการกิน ท่าทีของผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองนั้นต่างออกมาจับจ่ายใช้สอย ไปจนถึงบรรยากาศธรรมดาๆ ของเมืองที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ซึ่งเราเพิ่งจะได้ก้าวเข้ามาสัมผัส แล้วมันก็จะดำเนินต่อเนื่องไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะถึงวันที่เราต้องจากเมืองนั้นไป จากการสังเกต ตลาดที่อยู่ในหลายๆ เมืองซึ่งเราเคยไปฝากปากท้อง ไม่ว่าจะเป็น Santa...
ตูลูส หรือ นครสีชมพู (La Ville Rose) คือชื่อเล่นที่ถูกตั้งตามสถาปัตยกรรมและตึกรามบ้านช่องยุคเรอเนซองส์ซึ่งก่อขึ้นด้วยอิฐสีส้มอมชมพู เมืองนี้ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของฝรั่งเศส มีเทือกเขาปิเรเนเป็นพรมแดนธรรมชาติขีดเส้นแบ่งจากสเปน เมืองซึ่งเป็นทางผ่านระหว่างเดินทางเช่นนี้ คงมีเหตุผลเรื่องความบังเอิญที่ทำให้เราต้องหยุดพัก เพราะดูเหมือนว่าบทเรียนต่างๆ ซึ่งเกิดขึ้นตลอดการเดินทางที่ผ่านมา ย้อนกลับให้ได้ทบทวนอีกครั้ง ณ นครสีชมพู เอริก...
ใดๆ ในโลกล้วนเปลี่ยนแปลง มีใครเคยบอกเราว่า อินเดียคือยาขนานเอกรักษาอาการป่วยใจได้ด้วยการปลุกสติให้กลับคืนมาทุกย่างก้าวในประเทศนั้น ก็อาจจะจริงอย่างที่เขาบอกเรื่องการใช้สติรักษาความป่วยใจ แต่เขาผู้นั้นไม่ได้บอกไว้ว่าจะต้องแลกกับการป่วยกาย หรือต้องหอบร่างที่เริ่มป่วยจากการหายใจไม่ออกเพราะฝุ่นควันตั้งแต่วันที่สองในเดลี เพื่อไปนั่งรถบัสกลางคืนเป็นเวลาสิบชั่วโมง ซึ่งตู้นอนบนรถบัสนั้นเปิดเพลงแขกปนไม่เข้าจังหวะกับเสียงบีบแตรตลอดทั้งคืน เวลาเดียวที่หูได้พักคือเมื่อรถจอดแวะให้เข้าห้องน้ำกลางถนนสี่เลน เราถามพี่คนขับว่าห้องน้ำอยู่ไหน พี่เขาชี้ไปฝั่งตรงข้ามถนนที่มีรถบรรทุกวิ่งไปมาพร้อมเสียงแตรสนั่น สติตื่นคืนกลับมากลางดึกอีกครั้ง เราเดินไปภาวนาไปเพียงเพื่อจะพบกับฉากกั้นห้องเปล่าๆ ที่มีทางเลือกให้ฝึกใจสองทาง คือฝึกความอดทนกลั้นไว้จนปลายทาง หรือฝึกขัดเกลาการมีตัวตน ลืมเรื่องภาพลักษณ์ใดๆ...
ประสบการณ์สอนเราว่า การเดินทางที่มีประสิทธิภาพนั้นต้องมีการวางแผน แต่ก็เป็นประสบการณ์อีกเช่นกันที่ทำให้เห็นว่าการเดินทางที่น่าจดจำมักเกิดจากการนำแผนที่มีอยู่ในมือวางลงบ้าง เราเริ่มต้นเดินทางกับนิสัยไม่วางแผนใดๆ ไม่ฟันธงตัดสินใจอะไรล่วงหน้า คิดว่าจะไปสนุกอะไรหากรู้ล่วงหน้าไปหมดทุกสิ่ง มีกำหนดการไปหมดทุกอย่าง แต่การไปถึงแล้วหาที่พักไม่ได้ ไม่มีรถต่อระหว่างเมือง ต้องรอที่สถานีรถไฟยามวิกาล มือถือแบตฯ ใกล้จะหมดโดยที่ยังไม่รู้ว่าจุดต่อไปคือที่ไหน หรือราคาตั๋วหน้างานที่สูงลิบลิ่วห่างกันเป็นเท่าตัว หลายคนอาจมองว่านั่นคือการผจญภัย แต่การผจญภัยในบางครั้งก็หมายถึงความเสี่ยงต่อชีวิตและทรัพย์สิน และความไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ครั้งผ่านๆ มาก็ค่อยๆ เปลี่ยนให้เรากลายเป็นมนุษย์ที่เริ่มวางแผนยามเดินทาง ...
‘Dialogue with Time’ เป็นนิทรรศการในศูนย์วิทยาศาสตร์ที่เอาจริงเอาจังเรื่อง EduTainment หรือการเรียนการสอนที่ผสมผสานศาสตร์และศิลป์ต่างๆ ให้เกิดความสนุกสนานในการเรียนรู้ของประเทศสิงคโปร์ จนทำให้เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมระบบการศึกษาของที่นี่ถึงมีมาตรฐานสูงเป็นอันดับต้นๆ ของเอเชีย รวมถึงของโลกด้วย ขนาดนิทรรศการนี้ยังสามารถออกแบบและนำเสนอออกมาให้สนุก สะท้อนสังคมได้อย่างมีสีสัน และชวนให้ทุกคนมาเปิดประสาทการเรียนรู้ แม้ว่าวันนั้นเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ ของวันเสาร์ที่ฝนตก แต่คนจำนวนไม่น้อยทั้งครอบครัวและคู่รักต่างพากันมาเดินเล่นเต็มไปหมด ภาพของทุกคนที่เพลิดเพลินกับ Science...
“มันยากที่จะจินตนาการได้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีกำแพงเช่นนั้นตั้งอยู่จริงๆ แต่ในระยะเวลายี่สิบแปดปีที่มันคงอยู่ก็นึกไม่ออกเลยว่ากำแพงนี้จะหายไปได้อย่างไร” หนึ่งในบทสัมภาษณ์ Where were you when the Wall came down? จากสหภาพยุโรปประจำประเทศไทยที่บันทึกเรื่องราวของผู้คนที่เคยอาศัยอยู่ในเยอรมนีช่วงก่อนการล่มสลายของกำแพงเบอร์ลิน และนำมาจัดฉายเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในกิจกรรมฉลองครบรอบ 30 ปี แห่งการล่มสลายของกำแพงเบอร์ลิน...
“ศิลปะคือรูปแบบความเป็นมนุษยชาติ เป็นพื้นที่ที่เราสามารถถ่ายทอดตัวตนภายในได้อย่างเป็นอิสระและจริงแท้ที่สุด” ชิป ทอม (Chip Tom) ภัณฑารักษ์นิทรรศการ ‘Wynn – Garden of Earthly Delights’ เล่าถึงที่มาที่ไปถึงภาพเขียนฝีมือเฮียโรนิมัส บอช (Hieronymus...
‘Ik hou van Holland’ ภาพเสื้อยืดปักตัวอักษร ‘ฉันรักฮอลแลนด์’ วางขายอยู่เต็มถนนสายหลัก, สะพานข้ามคลองเล็กๆ ที่มีอยู่แทบจะทุกๆ กิโลเมตร คอยเชื่อมอาคารหน้าแคบทรงสูงประดับกระจกใสบานกว้าง ซึ่งขนาบระหว่างสองฝั่ง, ปลาแฮร์ริงสดๆ เสิร์ฟคู่กับหัวหอมสับและแตงกวาดอง ล้างปากด้วยของหวานเป็นสตรูปวาฟเฟิลวางบนกาแฟร้อนๆ ข้างในมีซอสคาราเมลไหลเยิ้มไว้ตัดความขม เมืองแต่ละเมืองนั้น...
โอเปราเฮาส์ โรงอุปรากรแห่งชาติที่เป็นดั่งสัญลักษณ์ของกรุงเวียนนา ด้านหน้าอาคารประดับตกแต่งด้วยศิลปะสไตล์นีโอเรอเนซองส์ ด้านในผสมผสานศิลปะหลายยุคสมัย แทบทุกตารางนิ้วประดับตกแต่งไปด้วยรูปปั้นสีทองอร่าม บนพื้นปูพรมแดงก่ำตัดกับผนังหินอ่อน ไม่เพียงแต่โดดเด่นในเรื่องความสวยงาม แต่ยังมีนัยยะสำคัญเป็นสถานที่ที่ใช้สืบสานเรื่องราวความรุ่งเรืองของชาติในอดีตมาสู่ปัจจุบัน ผ่านบทประพันธ์คลาสสิกของคีตกวีเอกระดับโลกอย่างโมซาร์ต หรือวากเนอร์ ซึ่งรวมความเป็นเลิศทางดนตรี ศิลปะ วัฒนธรรม ไม่ว่าใครมาถึงเวียนนาก็ต้องแวะที่นี่กันทั้งนั้น เราเดินผ่านหน้าโรงละครไปเรื่อยๆ จากประตูหนึ่งไปสู่อีกประตูหนึ่งจนถึงด้านหลังโอเปราเฮาส์ หยุดยืนหน้าประตูเหล็กสีแดงหม่นไร้การตกแต่งประดับประดาใดๆ ไม่มีคนยืนรอต่อแถวซื้อบัตร ไม่มีคนถ่ายรูป นี่คือประตูบานเดียวที่เปิดรับผู้คนที่ไม่มีบัตร...
อากาศเย็นยะเยือก ลมพัดบาดหน้า พระอาทิตย์ที่ขึ้นมาสายๆ พอบ่ายแก่ๆ ก็จางไป ปล่อยทิ้งฟ้าไว้เป็นสีหม่นเทาพอกันกับพื้นถนนที่ปกคลุมด้วยหิมะค้างเติ่งซึ่งทับถมกันมานานหลายวัน สภาพอากาศแบบนี้ รวมไปถึงค่าครองชีพแพงหูฉี่ ทำเอาสงสัยว่า อะไรกันที่ทำให้ ‘นอร์เวย์’ เป็นประเทศที่ผู้คนมีความสุขลำดับต้นๆ ของโลก กว่าความหนาวจะกลับมาอุ่น กว่าอากาศสีเทาจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ก็ปาเข้าไปปลายเดือนเมษายน ผู้คนทั้งเมืองดูพร้อมใจออกจากบ้านมาร่วมงาน ‘Tourist...
ร้านค้าปิดกันแทบทั้งเมือง ผู้คนออกจากบ้านกันแต่เช้า บ้างคาดผม บ้างถือธง บ้างถือป้ายขนาดใหญ่เดินคู่กันไปสองสามคน รูปแบบการสื่อสารต่างกัน หากข้อความนั้นเดียวกัน พวกเขาเดินตรงลงเขาไปยังจุดเดียวกัน ไปยังใจกลางเมืองดารัมซาลา เมืองลี้ภัยของชาวทิเบตในอินเดียตอนเหนือ ใจกลางเมืองที่พวกเขาเคยเป็นสักขีพยานให้กับนับร้อยชีวิตที่จุดไฟเผาตัวเอง เพื่อร้องบอกให้โลกเห็นว่าทิเบตมีตัวตน ให้โลกได้ยินว่าทิเบตไม่ใช่ – และไม่เคย – เป็นส่วนหนึ่งของประเทศจีน อาจแปลกใจที่เห็นผู้ร่วมเดินประท้วงเดินกันอย่างสงบ...