City Tales

ใดๆ ในโลกล้วนเปลี่ยนแปลง มีใครเคยบอกเราว่า อินเดียคือยาขนานเอกรักษาอาการป่วยใจได้ด้วยการปลุกสติให้กลับคืนมาทุกย่างก้าวในประเทศนั้น ก็อาจจะจริงอย่างที่เขาบอกเรื่องการใช้สติรักษาความป่วยใจ แต่เขาผู้นั้นไม่ได้บอกไว้ว่าจะต้องแลกกับการป่วยกาย หรือต้องหอบร่างที่เริ่มป่วยจากการหายใจไม่ออกเพราะฝุ่นควันตั้งแต่วันที่สองในเดลี เพื่อไปนั่งรถบัสกลางคืนเป็นเวลาสิบชั่วโมง ซึ่งตู้นอนบนรถบัสนั้นเปิดเพลงแขกปนไม่เข้าจังหวะกับเสียงบีบแตรตลอดทั้งคืน      เวลาเดียวที่หูได้พักคือเมื่อรถจอดแวะให้เข้าห้องน้ำกลางถนนสี่เลน เราถามพี่คนขับว่าห้องน้ำอยู่ไหน พี่เขาชี้ไปฝั่งตรงข้ามถนนที่มีรถบรรทุกวิ่งไปมาพร้อมเสียงแตรสนั่น สติตื่นคืนกลับมากลางดึกอีกครั้ง เราเดินไปภาวนาไปเพียงเพื่อจะพบกับฉากกั้นห้องเปล่าๆ ที่มีทางเลือกให้ฝึกใจสองทาง คือฝึกความอดทนกลั้นไว้จนปลายทาง หรือฝึกขัดเกลาการมีตัวตน ลืมเรื่องภาพลักษณ์ใดๆ...

ร้านค้าปิดกันแทบทั้งเมือง ผู้คนออกจากบ้านกันแต่เช้า บ้างคาดผม บ้างถือธง บ้างถือป้ายขนาดใหญ่เดินคู่กันไปสองสามคน รูปแบบการสื่อสารต่างกัน หากข้อความนั้นเดียวกัน พวกเขาเดินตรงลงเขาไปยังจุดเดียวกัน ไปยังใจกลางเมืองดารัมซาลา เมืองลี้ภัยของชาวทิเบตในอินเดียตอนเหนือ ใจกลางเมืองที่พวกเขาเคยเป็นสักขีพยานให้กับนับร้อยชีวิตที่จุดไฟเผาตัวเอง เพื่อร้องบอกให้โลกเห็นว่าทิเบตมีตัวตน ให้โลกได้ยินว่าทิเบตไม่ใช่ – และไม่เคย – เป็นส่วนหนึ่งของประเทศจีน      อาจแปลกใจที่เห็นผู้ร่วมเดินประท้วงเดินกันอย่างสงบ...