หลังจากที่เตร็ดเตร่แวะชมแวะชิมอาหาร (และคาเฟ่แมว) ระหว่างทางจากที่พักจนมาถึงย่านเมืองเก่าของจังหวัดภูเก็ต เราก็มาถึงจุดหมายในเวลาเกือบๆ เที่ยงที่ร้าน ‘หนัง(สือ)2521’ ซึ่งตอนเย็นๆ เขาจะมีกิจกรรม ‘End Crime, Not Life: ถ้าการเมืองดีโทษประหารชีวิตก็ไม่จำเป็น’ โดย Amnesty International Thailand ที่ชั้นสองของร้าน โดยเป็นวงสนทนาเรื่องกระบวนการยุติธรรม-แพะ-โทษประหารชีวิต-เรา และนิทรรศการภาพถ่าย...
หลังจากที่เลี้ยวรถเข้าสู่ซอยติวานนท์ 46/1 มาจอดรถตามพิกัดจีพีเอสที่ได้ระบุไว้ สิ่งแรกที่ทำให้เรารู้สึกว่า ที่นี่เหมือนบ้านต่างจังหวัดก็คือ ต้นกาสะลองขนาดใหญ่กำลังออกดอกสีขาวเต็มต้นอยู่ชิดริมรั้วหน้าบ้าน บรรยากาศที่เงียบสงบ มีเสียงนกร้อง ผสมเสียงของห่านสลับกับเสียงเป็ด และแม้ว่าอากาศในวันนั้นจะร้อนอบอ้าวเพราะฝนเพิ่งหยุดหมาดๆ แต่ที่นี่กลับให้ความรู้สึกสดชื่น คงเป็นเพราะพื้นที่สีเขียวส่วนใหญ่ในตัวบ้าน และการต้อนรับที่เป็นมิตรของ ‘น้ำน้อย’ – ปรียศรี พรหมจินดา และหมาบอสซ่า เจ้าของบ้านหลังนี้ ...
คุณคิดว่าตึกแถวเพียงตึกเดียวบอกอะไรเราได้บ้าง? ตึกแถวเคยเป็นรูปแบบอาคารที่ได้รับความนิยมอย่างท่วมท้น ไม่ว่าจังหวัดไหนจะต้องมีตึกแถวเรียงรายไปตามริมถนน แต่ภาพที่คุ้นชินเหล่านี้อาจกำลังหายไปในไม่ช้า เมื่อในปัจจุบันตึกแถวไม่ใช่อาคารที่ตอบโจทย์การอยู่อาศัยอีกต่อไป The Shophouse 1527 จึงพยายามเก็บคุณค่าของตึกแถวเอาไว้ด้วยการเนรมิตให้เป็น ‘อาร์ตสเปซ’ ที่ทำหน้าที่บอกเล่าเรื่องราวความเป็นอยู่ของเจ้าของบ้านคนเก่ากับวิถีชีวิตผู้คนในละแวกสามย่านผ่านสถาปัตยกรรม พร้อมสร้างโอกาสให้คนทำงานด้านศิลปะได้มีพื้นที่แสดงผลงานด้วยการตั้งเงื่อนไขให้น้อยที่สุด ...
การอ่านคือประตูบานแรกสู่จินตนาการและการตั้งคำถาม ประตูบานนี้จึงสำคัญสำหรับเด็กปฐมวัยเป็นอย่างมาก นอกจากพ่อแม่แล้ว ต้องมีใครสักคนที่ช่วยค้นหาประตูบานและกุญแจไขดอกนั้น หนึ่งในคนเหล่านั้นก็คือ ‘มิ้น’ – โสภณา เตริยาภิรมย์ คุณแม่ลูกสามแห่ง Booksberry ร้านหนังสือสำหรับเด็กและเยาวชน ที่รวมทั้งคาเฟ่ สนามเด็กเล่น ที่พักอาศัยอยู่ภายใต้บ้านสีชาเย็นหลังนี้ การสื่อสารของหนังสือภาพ ...
การหลีกหนีออกจากเมืองใหญ่ หันไปลงหลักปักฐานอยู่ต่างจังหวัด คือความฝันของใครหลายคน เช้าที่ไม่ต้องเจอกับรถติด ค่าครองชีพที่ถูกลงกว่าครึ่ง และชีวิตที่โอบล้อมด้วยธรรมชาติ ระยะหลังมานี้เราจึงเห็นคนเมืองโบกมือลากรุงเทพฯ อันแสนวุ่นวาย เข้าไปซบความเงียบสงบในชนบทมากขึ้น ‘ปุ้ม’ – นันท์พัทธ์...
เสียงระฆังดังเป็นสัญญาณ นายสถานีประกาศผ่านลำโพงเสียงดังก้อง อีกไม่ช้ารถไฟกำลังจะจอดเทียบชานชาลา เวลานั้น ร้านค้าริมทางรถไฟต่างเร่งมือพากันหุบร่มเพื่อให้รถไฟผ่าน ผู้คนเดินลงจากขบวนรถไฟจนโล่งเมื่อมาถึงสถานีแม่กลอง ซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของการเดินทาง แต่ที่สุดทางของรางเหล็ก คุณจะพบกับอาคารไม้ยกใต้ถุนสูงตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ที่ผ่านการรีโนเวตใหม่ด้วยผีมือของสถาปนิกหนุ่มชาวแม่กลอง และเมื่อเดินขึ้นไปยังเรือนไม้ด้านบน ที่นี่คือคาเฟ่ชุมชน เรื่องเก่าเล่าใหม่กับสองสถาปนิกหนุ่ม ประวัติศาสตร์ของอาคารไม้สีน้ำตาลซีดหลังนี้ มาจากคำบอกเล่าของสองสถาปนิกหนุ่ม...
ขณะที่โลกภายนอกขับเคลื่อนไปด้วยความรวดเร็ว จนบีบรัดให้ชีวิตต้องวิ่งแข่งกับความเร็วเหล่านั้น ‘การอยู่กับตัวเอง’ ที่ดูเหมือนจะทำง่ายที่สุด กลับกลายเป็นสิ่งที่เราหลงลืมที่จะทำมากที่สุด จนหลายครั้งเพื่อนคู่ใจที่ชื่อว่าความเหนื่อย ความเศร้า ความสับสน ก็เผลอคืบคลานเข้ามาอยู่ในชีวิต กระทั่งเพื่อนคนนี้เริ่มกัดกินจิตใจและตัวตนของเราในที่สุด ด้วยหลากปัญหาที่ถาโถมเข้ามาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ Muchimore จึงถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อเป็นพื้นที่ที่เปิดโอกาสให้คนเมืองเข้ามาพักใจ ดูแลใจ และสัมผัสจิตใจของตัวเองผ่านศาสตร์ Mindfulness ...
กลิ่นอายมิลานใจกลางกรุง เราคุ้นชินกับไอร้อนในตอนกลางวัน เสียงและกลิ่นควันจากรถยนต์บนท้องถนนของกรุงเทพฯ เคล้ากับบรรยากาศของผู้คนขวักไขว่ที่ผสมทั้งคนไทยและต่างชาติในย่านทองหล่อ และคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาของย่านนี้ที่จะเต็มไปด้วยความพลุกพล่านของความเป็นใจกลางเมือง แต่ความรู้สึกนี้ได้เปลี่ยนไปทันทีเราเดินลงบันได ก่อนจะผลักประตูกระจกที่มีเสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งเบาๆ เข้าสู่ร้านตัดสูท Urban Dude เสียงดนตรีคลอๆ มวลบรรยากาศด้านในแปลกไปจนทำให้เราชะงักเท้า ...
adB เคยสัมภาษณ์เชฟโบมาแล้วในประเด็นเรื่อง อาหารหนึ่งจานเปลี่ยนโลก และระบบการจัดการ food waste ที่ส่วนใหญ่เป็นเศษอาหารและวัตถุดิบนานาชนิดให้ไม่เหลือทิ้ง (zero waste) ด้วยแนวทางที่เรียกว่า upcycled food waste วันนี้เรากลับมาอีกครั้ง เพื่อร่วมแสดงความยินดีและชื่นชมภาคปฏิบัติของเชฟโบและดีแลน ที่มาตอกย้ำคำว่า ‘zero waste’ ด้วยแคมเปญ ‘ขยะต้องจบที่เรา’...
เช้าตรู่ของวันเสาร์ เรามีนัดกับ ‘เต้ย’ – ธนัช เมฆากิตติธัช และ ‘เอก’ – อรรคเดช ศุภกิจโยธิน สองหนุ่มเจ้าของร้าน Kamaboko Coffee Camp ย่านพระราม 3 ในวันนั้นท้องฟ้าไม่แจ่มใส แต่ก็ไร้ฝน เมื่อถึงแคมป์คาเฟ่...
Slowlife บางกอก ตั้งอยู่ในซอยรัชดา 32 ลึกเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ปากซอยมีต้นจามจุรีขนาดใหญ่ ก่อนจะลัดเลาะเลี้ยวขวาซ้ายอีกนิด จนเบื้องหน้าจะพบกับถนนส่วนบุคคลที่มีประตูเหล็กดัดเปิดไว้ ให้เดินเข้าไปจนสุดทาง ที่นั่นจะมีบ้านชั้นครึ่งสีขาวอยู่ซ้ายมือ มีบ่อปลาและสะพานไม้จิ๋วอยู่หน้าบ้าน แวดล้อมไปด้วยผักกินได้นานาชนิด ส่วนขวามือคือแปลงผักขนาดย่อม ถัดไปอีกหน่อยคือสวนมะนาว ที่แซมด้วยมะกรูด มะละกอ ถั่วผักยาว พริกกะเหรี่ยง กะเพรา และกล้วย ...
ราวสองสามปีก่อน เราเคยมานั่งจิบกาแฟ ชิมผักโขมอบชีสที่ Joon Studio ซึ่งตอนนั้นสตูดิโอของจูนยังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่าง มีเตาเผาเซรามิกเพียงเตาเดียว ในขณะที่ห้องทำงานปั้นของจูนนั้นกลับอยู่ในคาเฟ่แทน แต่ทว่าเรากลับรู้สึกได้ถึงความจริงจังและจริงใจของเธอ ที่อยากจะทำทั้งคาเฟ่และเซรามิกให้ออกมาดีที่สุด จนวันนี้เราได้กลับไปอีกครั้ง และพบว่าหลายอย่างเปลี่ยนไป แต่กลิ่นอายความรักและมุ่งมั่นที่เคยสัมผัสได้นั้นยังคงอยู่เหมือนเดิม บ้านของจูน ก่อนหน้าที่เราจะสัมภาษณ์จูน...