ตอนนี้ ที่นี่ กับคนนี้: ชีวิตใหม่ ที่พากายใจกลับบ้าน

Doe, a deer a female deer

Ray, a drop of golden sun

Me. a name I call myself

Far, a long long way to run…

        Do-Re-Mi เพลงประกอบ The Sound of Music ปี 1965 ที่จู่ๆ ก็กลายมาเป็นเพลงฮิตติดปากอีกครั้งทันทีที่มีชีวิตใหม่มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน 

        ชีวิตใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้าบ้านไม่นาน แต่ครอบครองพื้นที่บ้านไปด้วยข้าวของของเธอ บ้านที่เคยสีโมโนโทน น้ำตาลไม้อ่อนๆ แซมน้ำตาลโอ๊กเข้ม จู่ๆ ก็กลายเป็นท้องทุ่งสีพาสเทล แต่ดีไซน์ของบ้าน สีสันคลุมโทนดูจะไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร – ไม่เลย ไม่สำคัญด้วยซ้ำไป ตราบใดที่ชีวิตใหม่เติบโตขึ้นได้อย่างสดใสสมวัยในบ้านหลังนี้

        อันที่จริง การจะทำให้ชีวิตใหม่นี้สุขกายสบายใจ เห็นทีจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร แค่ได้อาหารตรงเวลา เนื้อตัวสะอาดเกลี้ยงเกลา มีคนคอยอุ้มโยกไปมา ร้องเพลง เล่านิทานให้ฟังแม้จะยังไม่เข้าใจอะไรสักคำ แต่รอยยิ้มของเธอเวลามองตาแป๋วกลับมา มันบอกให้รู้ว่าเธอกำลังซึมซับความรู้สึกและความสนใจของเราที่ส่งผ่านนิทานพวกนั้นไปสู่เธอ

        การดูแลเอาใจใส่ที่เราคิดว่าเพื่อทำให้ชีวิตใหม่นี้มีความสุข อันที่จริงจึงดูเหมือนเพื่อให้คนในบ้านอย่างเราๆ มีความสุขเสียมากกว่า

        แม้หลายอย่าง อาจฟังแล้วสงสัยก่อนที่เธอจะเกิดมา ที่ใครต่อใครเขาเล่ากันว่าการมีเด็กในบ้านนี่มันดีแค่ไหน ก่อนหน้านั้น ฟังแล้วได้แต่ยิ้มผ่านๆ ไป มันไม่เห็นน่าจะมีความสุขอะไรกับการต้องตื่นมากลางดึก เช็ดชำระล้างสิ่งต่างๆ ชีวิตวนเวียนกับการหุงต้มเตรียมอาหาร ล้างจาน ทำความสะอาด ไหนจะเสียงร้องที่รอไม่ได้ ร้องเมื่อไหร่ต้องรีบคอยประคบ และเปล่งเสียงร้องตาม…

Doe a deer a female deer

Ray a drop of golden sun…

        แต่ท่ามกลางความไม่แน่นอน ความไม่สม่ำเสมอของชีวิต การได้ทำอะไรแล้วรู้ผลแน่นอน มีตารางเช้าจรดค่ำสม่ำเสมอ จึงกลายเป็นความพอดีที่น่าพอใจอย่างประหลาด

        ไหนจะการได้อยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างแท้จริง กอดก็รู้ว่ากอด ป้อนก็รู้ว่าป้อน ร้องเพลงก็รู้ว่าร้อง ที่ทำให้การมีชีวิตใหม่นี้ในบ้านช่างเป็นความเบิกบานเหลือเกิน

“บ้านที่แท้จริงของเราคือปัจจุบันขณะ

การได้อยู่ในปัจจุบันช่างเป็นปาฏิหาริย์

ปาฏิหาริย์ไม่ใช่การเดินเหินบนอากาศ

ปาฏิหาริย์คือการเดินบนทุ่งหญ้าสีเขียวในตอนนี้

คือการขอบคุณความสงบ งดงามในตอนนี้

ความสงบใดใดในโลกนี้ล้วนอยู่รอบตัวเรา – และในใจเรา

มันอยู่ในกาย อยู่ในจิตวิญญาณ

เมื่อใดที่เราได้สัมผัสความสงบนี้

เราจะได้รับการเยียวยา รักษา และแปรเปลี่ยน

มันไม่ใช่เรื่องของความศรัทธา

มันคือเรื่องของการภาวนาฝึกฝน

เราเพียงแต่ต้องกลับมารู้เนื้อรู้ตัวตน

เพื่อที่จะสัมผัส สิ่งที่เป็นอยู่

รับรู้ปาฏิหาริย์ ของปัจจุบัน”

        บทกวี Our True Home Is In The Present Moment ของติช นัท ฮันห์ ที่กล่าวถึงบ้านที่แท้จริงของเราทุกคนว่าคือการกลับมาสู่ปัจจุบันขณะของเรา 

        การกลับมาสู่ปัจจุบันที่เคยได้ยินมานาน การอยู่กับลมหายใจ ตอนนี้ ที่นี่ กับคนตรงหน้านี้ ที่ทำได้บ้าง ทำไม่ได้บ้างในวันเวลาปกติ แต่กลับกลายเป็นเนื้อเป็นตัว เป็นธรรมชาติเหลือเกินทันทีที่มีชีวิตใหม่อยู่ข้างกายนี้ 

        ชีวิตใหม่ที่ไม่เรียกร้องการฝึกตนใดๆ ไม่เรียกร้องการอยู่กับปัจจุบันใดๆ แต่เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธอเมื่อกินอิ่ม นอนหลับ เสียงร้องของเธอที่เงียบและเปลี่ยนเป็นเสียงอ้อแอ้ อ้อแอ้อยากร้อง Doe-a-deer ตาม ที่แม้จะผิดคีย์ไปบ้าง ร้องเพลงเดิมวนซ้ำๆ ไปบ้าง ชีวิตน้อยๆ นี้ก็ดูจะไม่ปริปาก ไม่มีท่าทีไม่พอใจใดๆ ตราบใดที่เราอยู่ตรงนี้ ที่นี่ด้วยกัน

        เคยมีคนบอกว่า เมื่อมีชีวิตใหม่เกิดขึ้นแล้ว ชีวิตจะหยุดชะงัก ความฝันใดๆ ต้องพักเอาไว้ก่อนเพื่อทุ่มเทให้กับชีวิตใหม่นี้

        ก็อาจจะใช่ ชีวิตอาจไม่ไปไหน Going nowhere อย่างที่ใครว่าไว้

        แต่ Nowhere ที่ชีวิตใหม่นี้นำพาไปสู่นั้น แท้จริงอาจจะเป็น Now-here ตอนนี้ และที่นี่

        ที่ทุกเสียงร้องพากลับมาให้อยู่กับคนตรงหน้านี้

        ในบ้านหลังนี้ กับชีวิตใหม่ที่เพิ่งเกิด และชีวิตที่อยู่ด้วยกันมานาน

        ในบ้านที่พื้นที่อาจลดหายไปบ้าง

        สีคลุมโทนไม่ได้แล้วบ้าง

         แต่ก็ทำให้บ้าน กลายเป็นบ้าน

        ทั้งภายนอก และภายใน

        เหลือเกิน