love actually

เพราะตลอดไปไม่มีอยู่จริง โดยเฉพาะในความสัมพันธ์

ตอนเป็นสาวน้อย นอกจากอยากเป็นสถาปนิก ฉันไม่มีความฝันอื่น ฉันสอบเข้าเรียนไม่ได้ จึงจบ ม.ปลาย โดยไม่อยากประกอบอาชีพใด

         ความฝันใหม่ของฉันคือมีบ้าน ได้ดูแลบ้าน มีลูกน่ารัก

         ค่ะ! ฉันอยากเป็นเมียที่ดี ตื่นขึ้นมาดูแลคนรัก ดูแลบ้านของเรา ทำอาหารอร่อยๆ จัดบ้านสวยๆ (เหมือนที่เห็นในนิตยสาร)

         ฉัน (ในวัยยี่สิบ) คิด – เรียนๆ ไปเถอะ ให้จบปริญญาตรีอย่างที่แม่ต้องการ พอแต่งงานฉันจะได้ทำงานบ้าน ทำอาหาร จัดดอกไม้

         ทุกครั้งที่ย้อนกลับไปคิดถึงอุรุดาในวัยยี่สิบ ฉันได้แต่ยิ้ม เอ็นดูความไร้เดียงสาของเธอ ฉันจะไม่ชี้นิ้วไปที่เธอแล้วถาม ต้องการแค่นี้จริงๆ เหรอ (เบ้ปาก)

         มันไม่ยุติธรรม

         ไม่ยุติธรรม หากดูถูกความต้องการของเธอ แม้ว่าฉันเปลี่ยนไปมาก

         ฉันไม่คิดแบบนั้นแล้ว ฉันต้องการความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงตัวฉันกับโลก ฉันต้องยืนให้มั่นคง และบอกตัวเองได้ว่าฉันเป็นใคร (นอกจากเป็นเมีย และเป็นแม่)

         ฉันต้องดอกจันตัวโตไว้ว่า หากคุณมั่นใจว่าต้องการเป็นเพียงภรรยาและแม่ ฉันก็ชื่นชมคุณ เพราะนั่นเคยเป็นความต้องการของฉันเช่นกัน

         บนโลกที่กระจัดกระจายหลากหลาย เราควรยอมรับความแตกต่าง ไม่เว้นกระทั่งในความสัมพันธ์ คู่ของคุณย่อมแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับคู่อื่น ความสัมพันธ์เป็นเรื่องเฉพาะ เหมือนนิยายที่มีความจริงของตัวเอง มีความหมายของตัวเอง มีเสียงของตัวเอง

         ไม่อาจเอามาตรฐานเดียวมาทาบทุกความสัมพันธ์

         ทั้งไม่อาจทึกทักว่าต้องการแบบไหน ต้องถามคนที่ยืนข้างๆ ปรับจูนจนกลายเป็นความต้องการของคนสองคน เป็นจุดหมายที่จะเดินไปด้วยกัน

         หากมีใครสักคนพูดว่า ผมไม่อยากให้ภรรยาของผมทำงานเลย อยากให้เธออยู่บ้านสบายๆ ทำอาหารอร่อยๆ  ผมจะดูแลเธอเอง จึงเป็นเรื่องระหว่างสองคน เป็นเจตจำนงในชีวิตคู่ของเขาและภรรยา ไม่ใช่ของทุกคู่ชีวิต

         แน่นอน – ไม่ใช่เรื่องที่เราจะด่วนสรุปว่า นี่คือผู้ชายในฝัน เราควรหาสามีแบบนี้ เพื่อที่เราไม่ต้องทำงานหาเงิน

         อันดับแรก คุณต้องแน่ใจว่าคุณมีความสุขกับการภรรยาและแม่ (เท่านั้น) จริงๆ หรือ และคุณต้องไม่ลืมว่า กับอนาคตนั้นไม่เคยมีใครเตรียมตัวได้สมบูรณ์พร้อม

         ฉันเคยได้ใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ อยู่บ้านในสวน ซึ่งฉันจัดมันอย่างสวยงาม ฉันทำงานบ้าน ปลูกผัก ทำอาหาร อ่านหนังสือ

         ฉันกับคนรักเช่าบ้านอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ไม่ได้ร่ำรวย แต่พออยู่ได้ด้วยเงินรายได้จากคนรักของฉัน สำคัญตรงที่นี่เป็นชีวิตที่ฉันกับเขาอยากใช้ (ในห้วงเวลานั้น)

         แต่ฉันยังมีปัญหา ไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจากโลกภายในของฉันเอง

         ไม่ได้ทำงานหาเงิน หมายถึงต้องใช้เงินของคนรักทุกบาททุกสตางค์ เราไม่ได้มีอย่างเหลือเฟือ ทำให้ฉันคิดเยอะ ถ้าต้องใช้เงินกับของส่วนตัว เช่น เสื้อผ้า เครื่องสำอาง

         ค่ะ! ขอดอกจันไว้อีกจุด – ปัญหานี้จะไม่เกิด หากมีเงินมากพอ และสามีบอกว่า อยากใช้เท่าไหร่ก็ใช้ไปครับ ที่รัก เพื่อความสุขของคุณ

         ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนั้น ไม่มีใครรู้จักชื่อฉัน ไม่มีใครถามชื่อของฉัน ทุกคนรู้จักฉันในนามผู้หญิงของกนกพงศ์ (ชื่อคนรักของฉัน) แรกๆ ฉันก็นึกขำ และเถียงในใจ – งั้นเขาก็เป็นผู้ชายของฉันด้วย

         ไม่เป็นไร หนึ่งปีผ่าน สองปี สามปี…

         ครั้นถึงปีที่สี่ ฉันหงุดหงิดเอามาก ฉันมีชื่อ ทำไมไม่เรียก ทำไมไม่อยากรู้จักฉัน แล้วฉันก็พบว่า ฉันไม่อาจโทษใครได้ นอกจากตัวเอง

         เป็นฉันเองที่ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ในโลกของคนรัก โดยเข้าใจว่ามันดีเกินพอ

         ซึ่งผิด

         นานวันเข้าตัวตนของฉันก็อึดอัดงุ่นง่าน มันต้องการที่จะแสดง ต้องการให้โลกเห็น ต้องการให้คนขานนาม

         เริ่มจากตรงนั้น ฉันบอกตัวเอง – ต้องผลิตงานเขียนที่ดีกว่าเดิม ไม่ว่าจะยากเย็นสักแค่ไหน

         ได้เป็นคนรักของเขา ได้อยู่บ้านที่อยากอยู่ แต่มันไม่พอ ฉันต้องเป็นนักเขียนด้วย เริ่มนับหนึ่งใหม่กับการเขียน

         ไม่นานเลย ชะตากรรมก็ส่งบทพิสูจน์มา

         คนรักของฉันตาย เราอยู่ด้วยกัน 7 ปี โดยไม่ได้จดทะเบียนสมรส ทุกคนรู้จักฉันในนามผู้หญิงของเขา แต่เมื่อเขาตาย ฉันไม่เหลืออะไรเลย (ฉันไม่อาจเป็นผู้หญิงของผู้ตาย)

         ฉันออกจากหมู่บ้านพร้อมต้นฉบับเรื่องสั้น 14 เรื่อง สมบัติชิ้นเดียวที่ฉันหยิบฉวยมาจากที่นั่น เป็นสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นเอง – งานของฉัน

         เริ่มต้นชีวิตใหม่จากต้นฉบับปึกนั้น

         อดคิดไม่ได้เลย – ถ้าฉันไม่เขียนมันขึ้นมา เอาแต่ทำงานบ้าน พอใจกับการเป็นคนรักของเขา ฉันจะมีวันนี้ได้หรือไม่

         ที่ฉันต้องการบอกก็คือ คำว่าตลอดไปเป็นอุดมคติ หาได้มีอยู่จริง โดยเฉพาะในความสัมพันธ์ คุณเลือกอะไรก็ได้ ที่คุณและคนรักของคุณเห็นพ้อง ไม่มีผิดหรือถูก เพราะเป็นเรื่องของคุณสองคน แต่คุณต้องคิดเผื่อสำหรับสิ่งที่ไม่คาดฝัน เรื่องซึ่งไม่อาจคาดเดา

         คุณต้องมีอะไรติดมือ อะไรสักอย่างที่เป็นของคุณเท่านั้น เป็นของคุณโดยสมบูรณ์