ความจำสั้น รักอุบัติซ้ำชั่วนิรันดร์: อุรุดา โควินท์

ฉันขึ้นเครื่องบินไม่บ่อย ทุกครั้ง ฉันไม่เคยง่วง ไม่หลับตา และไม่อ่านหนังสือ ฉันเอาแต่ทอดสายตาออกไปทางช่องหน้าต่างเล็กๆ นั่น

        หลังสัญญาณรัดเข็มขัดดับ ฉันคิดถึง แซงเตก ซูเปรี เขาเขียนหนังสือด้วยสายตาของนักบิน ทัศนียภาพในการเขียนของเขาจึงแตกต่างจากคนอื่น เป็นหนึ่งเดียว และเป็นที่หนึ่งในใจฉัน ถัดจากนั้น ฉันมักทบทวนความเป็นนักเขียนของตัว ฉันเขียนมากี่ปี เริ่มต้นตรงไหน ฉันรู้สึกอย่างไรกับงานเขียน มันยังสนุกอยู่ไหม และฉันเขียนเพื่ออะไร

        สัญญาณรัดเข็มขัดดังขึ้นอีกครั้ง ฉันจับจ้องพื้นดิน หากเป็นเที่ยวบินกลางคืน  ไม่นาน ฉันจะเห็นแสงระยิบระยับ ไม่ใช่ดาว แต่เป็นไฟถนน ไฟจากบ้านเรือน ฉันเรียกหาแผ่นดิน ที่ซึ่งคนรักของฉันรออยู่ (ท้าวฮุ่ง หมาของฉันด้วย)

        กับเครื่องบิน ฉันมักเดินทางคนเดียว ถ้ามีเขา (และท้าวฮุ่ง) เราขับรถไปด้วยกัน  

        เราเจอกันทุกวันมาแปดปี บางครั้งเราเถียงกัน บางวันเราทะเลาะกัน บ่อยๆ ที่เรารู้สึกเหนื่อย แต่เมื่อฉันคิดถึงรอยยิ้มแรกของเขา สายตาแรก และวันแรก ฉันสั่นไหวเหมือนสาวน้อยที่เพิ่งริรัก

 

        ขณะอยู่บนเครื่องบิน สถานที่ซึ่งฉันไม่วางใจ ไม่คุ้นเคย ลึกลงไป-ฉันกลัว ฉันพบว่า ทั้งชีวิต ที่ฉันต้องการอย่างแท้จริงคือ การเขียน เขา และหมา

        ทั้งหมดรวมเป็น –ความรัก

        แปลกดี ที่เรายังเขียนถึงความรัก ทั้งที่เคยรัก ไม่รู้กี่รัก

        ทิ้งเขาเองบ้าง ชะตากรรมดึงให้ขาดจากกันบ้าง เขาเบื่อเรา เจ้าชู้ หรือสักสิ่งอย่าง ฉันไม่แน่ใจ ไม่อยากถาม รู้แต่ว่า เขาอยากเลิก นั่นก็มาก

        ให้ลองนับความรักเล่นๆ (หมายถึงคนรักนั่นล่ะ) ฉันอาจนับไม่ทั่วถึง ใช่ค่ะ มากเกินกว่าจะจำ

        ที่มักสับสนก็คือ รักคนไหนก่อน คนไหนหลัง อืม… ฉันอาจมีความทรงจำแบบเหมารวมน่ะนะ

        ไม่ได้เกี่ยวกับความสวย ความมีเสน่ห์ หรือความเพียบพร้อม ฉันห่างไกลจากเหล่านั้นมาก ใจความสำคัญอยู่ตรงที่ ฉันพร้อมที่จะรัก เป็นอย่างนั้นจริงๆ (นิสัยไม่ดี)

        เจ็บแล้วจำ

        สูญเสียแล้วกลัว

        จริงอยู่ แต่… เดี๋ยวก็หาย

        เดี๋ยว อาจหมายถึง 1 ปี 5 ปี 6 เดือน 2 เดือน หรือสัปดาห์หน้า

        แล้วแต่ว่า จะเจอครั้ง (คน)ใหม่ ตอนไหน

        มหัศจรรย์กว่านั้นก็คือ ดูเหมือนฉันไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยจากความความรักแต่ละครั้ง

        เช่น ตาระริกระรี้แบบนี้ โปรยเสน่ห์เรี่ยราดเช่นนี้ อันตรายนะ (เอาน่า ปัดมันออกไป ความคิดรกๆ)

        หรืออ่อนไหว บอบบาง ดูลุ่มลึก ชัวร์เลย… อีกสักพักน่าจะเหนื่อย (เฮ้ย ไม่เหมือนกันทุกคนหรอก)

        ทำงานเหมือนกัน เราคุยกันได้ทุกเรื่องเลยนะ ลงได้ลึกทั้งใจทั้งไตทั้งตับ แต่รายได้ของเราย่อมเหมือนกัน คือไม่มั่นคง (ไม่แน่นะ คนนี้บ้านเขาอาจจะมีฐานะก็ได้)

 

        ไม่นานนัก

        โดยไม่ทันตั้งตัว ฉันก็…

        ผลุบ

        ตกไปอยู่ในหลุมรัก

        หลุมที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ จำอะไรไม่ได้เลย ไม่เคยมาก่อน น่าตื่นตาตื่นใจไปทุกตารางนิ้ว คือโลกใบใหม่ คือความหวัง คือแสงแดดยามเช้า คือการเรียนรู้

        วันที่ได้ตะกายขึ้นมา ฉันจึงสังเกต พิจารณา แล้วก็เห็นว่ามันคล้ายหลุมก่อน (อีกแล้วเหรอ)

        ความรักเป็นเรื่องน้ำเน่าที่เรายอมรับตราบเท่าที่เราเป็นคนอยู่ในหลุม และเราอาจเบ้ปาก ยักไหล่ ในฐานะผู้รู้แจ้ง เมื่ออยู่บนปากหลุม

        รักครั้งที่ร้อย ก็เหมือนรักครั้งที่ 99 และเหมือนครั้งที่ 1

        ความรักไม่เคยทำให้ฉันฉลาดขึ้น ไม่ช่วยให้อดทนมากขึ้น ไม่สร้างความเข้าใจมากขึ้น วัย ประสบการณ์ด้านอื่น และการฝึกฝนตัวเองต่างหาก

        ต่อหน้าความรัก (ใหม่) ฉันเหมือนเด็กแรกเกิด เปล่าเปลือย โง่เขลา หิวนม จนกว่ารักจะพัฒนาเป็นความสัมพันธ์ คงอยู่ จบลง แตกสลาย

        เพื่อจะจำ (สักช่วงหนึ่ง)

        เพื่อจะลืม

        เพื่อเริ่มต้น