เราทำฝันให้เป็นจริงได้ทีละอย่างเท่านั้น หรือแท้จริงแล้วเราสามารถนำหลายความฝันมา ‘ยำ’ ใส่หม้อใบเดียวกัน และปรุงทุกฝันไปพร้อมๆ กันได้?
อาจยาก แต่ผมว่าเป็นไปได้ ทั้งนี้คงต้องมีปัจจัยเสริมเอื้อให้สามารถทำหลายฝันในเวลาเดียวกัน เพราะจากประสบการณ์การเดินทาง ได้พบปะผู้คนมากหน้าหลายตา ก็พอจะเห็นว่ามีลู่ทางทำอะไรหลายอย่างในเวลาเดียวกันได้
ยกตัวอย่าง เช่น เซนโนสึเกะ ชายญี่ปุ่นผู้มีทักษะด้านการดำน้ำ เคี่ยวกรำตัวเองจนกระทั่งได้รับใบรับรองจากหน่วยงานสากลให้สามารถเป็นครูสอนดำน้ำได้ เมื่อมีวิชาชีพติดตัว เขาจึงใช้เป็นใบเบิกทางสำหรับการประกอบอาชีพตามประเทศต่างๆ ที่มีงานให้ทำ ขณะเดียวกันก็ใช้เวลานอกฤดูทำงาน ท่องเที่ยวไปยังประเทศอื่นๆ โดยแทบไม่ต้องกลับญี่ปุ่นเลย เขาได้เดินทางและได้ทำงานไปด้วย
หรืออย่างหนุ่มอาร์เจนตินาสูงโปร่งผมยาวถักเดรดล็อก (ผมจำชื่อเขาไม่ได้) พบที่โฮสเทลในกรุงปานามาซิตี คนนี้ก็เดินทางมาหลายปีแล้ว เป็นนักดนตรี เล่นได้หลายแนว แจ๊ซ พ็อพ ร็อก ฯลฯ และได้ทั้งเครื่องดีด สี ตี เป่า เขามีความเข้าใจถึงขั้นสามารถผลิตเครื่องดนตรีเอง ความน่าสนใจกว่าคือใช้วัสดุรีไซเคิลทั้งหมดในการผลิตเครื่องดนตรี นำเอาถังแก๊สเก่ามาตัดเชื่อมให้กลายเป็นชิ้นกลม สร้างตัวโน้ตด้วยตะไบค่อยๆ ไสบนเนื้อเหล็ก โดยใช้โปรแกรมอะไรของเขาในคอมพิวเตอร์คอยวัดเสียงและคลื่นความถี่ในช่วงที่ทำให้จิตใจผ่อนคลายซึ่งสามารถนำมาบรรเลงขณะทำสมาธิ ผิวเครื่องดนตรีฉาบให้พลิ้วไหวด้วยการเล่นสี ทุกชิ้นมีเอกลักษณ์ของมันเอง เขาขายชิ้นงานเหล่านี้ ได้เงินบางส่วน รายได้สำหรับยังชีพอื่นๆ มาจากการไปเล่นดนตรีตามร้านรวงผับบาร์ด้วย เขาเดินทางและเขาทำงาน แบบนี้ก็เป็นไปได้นี่นา
ผมพบนักเดินทางเร่ร่อนหลากวัยและค่อนข้างบ่อยขณะผ่านประเทศต่างๆ ในทวีปอเมริกาใต้ คนเหล่านี้ไม่ได้เพียงแค่จัดโปรแกรมท่องเที่ยวช่วงวันหยุดเช่นคนกินเงินเดือน แต่การเดินทางเป็นวิถีของพวกเขา เมื่อชีวิตค่อนข้างนอกกรอบ วิธีคิดจึงแตกต่างจากบรรทัดฐานทั่วไปด้วย
ส่วนใหญ่ประกอบอาชีพเป็นนักแสดงกลางแจ้ง ใช้สวนสาธารณะประจำเมืองต่างๆ หรือแม้กระทั่งตามแยกไฟแดงเป็นที่ทำงาน บางคนรำดาบ บ้างแสดงเป็นตัวตลกจมูกแดง เล่นมายากลก็มี ในขณะที่บางคนเดินบนเชือกไปพร้อมกับโยนลูกบอลสลับไปมา คนหนุ่มบางคนมีกีตาร์และลำโพงเล็กเป็นเครื่องมือทำมาหากิน ถ้าไปเปิดหมวกตามสี่แยกก็แสดงว่ามีเวลาไม่ถึงนาทีต้องโชว์ให้จบ ไหนยังต้องเผื่อเวลาสำหรับคนให้เหรียญหรือแบงก์ย่อยเป็นการตอบแทนอีกล่ะ
ส่วนอีกประเภทหนึ่ง ไม่ได้เป็นนักแสดง แต่ทำงานฝีมือถักทอ ทำแหวน สร้อย ต่างหู แล้วนำไปวางแบกะดินขาย ได้เงินก็เดินทางต่อ ทำงานหัตถกรรมเพื่อยังชีพและสานฝันการเดินทางไปในเวลาเดียวกัน คนเร่ร่อนเหล่านี้ใช้ตรรกะซึ่งแตกต่าง วิธีคิดอาจคล้ายสุดโต่ง เพราะพวกเขาไม่ได้มีเงินเก็บในธนาคาร แต่บอกว่าตู้เอทีเอ็มก็คือการออกไปกลางถนนหรือข้างนอกนั่น ทำงานก็ได้เงินแล้ว สำหรับผม คนเหล่านี้สอนบทเรียนดีๆ ว่าด้วยการทำฝันใหญ่ (เดินทางรอบโลกนี่ถือว่าเรื่องใหญ่เลยล่ะ) ด้วยการทำงานเล็กๆ
สำหรับผม ณ ขณะนี้ ยังอยากเดินทางไปเรื่อยๆ โดยคิดว่าอีกสักระยะก็ควรมีความรู้วิชาด้านกาแฟมากเพียงพอ ซึ่งน่าจะช่วยให้หางานตามประเทศต่างๆ ที่ผลิตกาแฟได้บ้าง จะตำแหน่งงานดีหรือเป็นแรงงานก็ไม่เป็นไร หรืออาจได้งานตามโรงคั่ว ร้านกาแฟ หรือบริษัทในประเทศที่เขานำเข้ากาแฟทั้งหลาย นี่ก็ถือว่าเป็นการนำเอาวิชาชีพติดตัวไปใช้เพื่อหาทุนรอนต่อยอดการเดินทางที่ตัวเองรัก ถือว่าเป็นฝันที่มีความเป็นไปได้พอสมควรล่ะ
แต่เพิ่งจะปีที่แล้วนี่เองที่งอกอีกฝัน เพราะเริ่มอยากทำไร่กาแฟ ซึ่งค่อนข้างสวนทางกับเรื่องการเดินทาง ถ้ามีไร่กาแฟเป็นของตัวเองก็ต้องมีเวลาดูแล จะทิ้งให้ต้นกาแฟเติบโตตามยถากรรม ถึงเวลาก็กลับมาเก็บเกี่ยวผลผลิต คงไม่ใช่วิธีที่ดี
ทีนี้จะเป็นไปได้ไหมที่จะได้ทั้งเดินทางและได้ทำไร่กาแฟในขณะเดียวกัน ก็พอจะมองเห็นช่องทางอยู่ ลองชักชวนพี่น้องให้ร่วมหุ้นทำกิจการครอบครัวเล็กๆ แบ่งหน้าที่ความรับผิดชอบกันไปคนละอย่างสองอย่าง แบบนี้ก็คงจะพอเป็นไปได้อยู่นะ