ในวันวาเลนไทน์ ผู้คนจะต้องหอบหิ้วของขวัญกันมากมาย ช็อกโกแลตและดอกไม้จะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ปากคลองตลาดจะต้องหนาแน่นและเต็มไปด้วยคนหนุ่มสาวที่แวะมาซื้อหาดอกไม้ไปมอบให้กับคนรัก
วาเลนไทน์ในความทรงจำของเราเป็นแบบนั้น แต่มันช่างแตกต่างกับสิ่งที่เราเห็นอยู่ตอนนี้…
ในบ่ายของวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2562 เรายืนอยู่ที่ปากคลองตลาดด้วยความงุนงง ใจหาย มันหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้เห็นภาพของปากคลองตลาดรกร้าง ซบเซา ถ้าไม่มีปฏิทินคอยแจ้งเตือนวันเวลา เราอาจนึกไม่ถึงด้วยซ้ำว่านี่คือเทศกาลวาเลนไทน์
14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์
ถึงวาเลนไทน์จะเงียบเหงาแต่ร้านขายดอกไม้ยังมีความหวัง พวกเขายังจัดเตรียมดอกไม้ช่องามๆ เอาไว้รอให้คนมาจับจ่ายอยู่อย่างเดิม
บรรยากาศของร้านขายพวงมาลัยในตลาด แม่ค้ายังนั่งรอลูกค้า ช่วยกันร้อยพวงมาลัย และจัดดอกไม้ให้เป็นช่อๆ ไว้รองรับความต้องการของลูกค้า
ครอบครัวนักท่องเที่ยวต่างชาติขณะเดินชมบรรยากาศของตลาดดอกไม้
ดอกกุหลาบจำนวนมากยังถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี
บรรยากาศริมฟุตปาธหน้าร้านดอกไม้… เงียบเหงาเกินกว่าจะเข้าใจว่านี่คือช่วงเวลาของเทศกาลวาเลนไทน์
ของขวัญที่ผลิตมาสำหรับวันวาเลนไทน์ ยังพอได้รับความสนใจจากผู้มาเยือนอยู่บ้าง
“เจ้าของกิจการนั่งคุมมาเลยเหรอ” แม่ค้าตะโกนหยอกล้อเด็กน้อยที่นั่งบนรถเข็นดอกไม้
คุณป้าในปากคลองตลาดกับลูกโป่งสีแดงสดรูปหัวใจ พร้อมรอยยิ้มสดใสให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหน้าร้าน
“แม่ค้าให้มาครับ ไม่รู้ว่าเขาให้มาเพราะรักหรือเกลียดนะ (หัวเราะ) เพราะช่วงนี้เราเทศกิจค่อนข้างเข้มงวด
ก็ปฏิบัติตามหน้าที่แหละครับ”
รถเข็นดอกไม้ที่เคยวุ่นวาย ขนส่งดอกไม้กันจ้าละหวั่น วันนี้เงียบเหงาอย่างเห็นได้ชัด
“ปีนี้เงียบมากครับ ยังขายไม่ได้เลย ถ้าเป็นปีก่อนๆ วันนี้คนต้องครึกครื้นเต็มตลาดแล้วครับ”
พ่อค้าลูกโป่งรูปหัวใจหลากสีสันหันมาส่งยิ้มให้เราอีกครั้งก่อนจากกัน
กลุ่มเด็กนักเรียนสาวที่ยังพอพบเห็นได้บ้าง จับกลุ่มมาเลือกซื้อดอกไม้ช่วงเวลาหัวค่ำของวัน
