มาโนช พุฒตาล

ปลดปล่อยตนเองไปตามลำธาร เปลี่ยว  โดดเดี่ยวคนเดียวเหลียวมองดูรอบ กาย  โดดเดี่ยวเดียวดาย กระหายพบเพื่อนร่วมทาง  โลกที่อ้างว้าง เส้นทางที่ไกล ในความเงียบงัน  พลันได้ยิน ได้รู้ได้เห็นเป็นเสียงดนตรี  ลีลาประสานทำนองคล้องจอง  เกิดแก่เจ็บตายลวดลาย อิ่มหิวกระหายหัวเราะน้ำตา  จึงตัดสินใจ ส่งมอบกายให้กับแม่น้ำ  ทอดกายลงน้ำไหลตามลำธาร      ...