อยู่เป็น

ครอบครัวมีสองแบบ คือ ครอบครัวที่เราไม่ได้เลือก กับครอบครัวที่เราเลือก         ครอบครัวที่เราไม่ได้เลือกคือ พ่อ แม่ พี่ น้อง ร่วมสายเลือด ญาติร่วมสายเลือด เหล่านี้เป็นสิ่งที่เราไม่ได้เลือก พ่อแม่เลือกลูกไม่ได้ ลูกก็เลือกพ่อแม่ไม่ได้ คลอดออกมาเห็นหน้าแม่ แล้วบอกว่า...

ตั้งแต่เด็กๆที่บ้านของฉันสอนมาโดยตลอดว่า ‘ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเงิน’ คำสอนของยายที่จำมาจนถึงทุกวันนี้คือ ‘สตางค์ตกใส่หวี หวีก็อ้า ตกใส่หญ้า หญ้าก็ตาย’ ซึ่งฟังแล้วก็เห็นภาพชัดเจนมากว่า อานุภาพของเงินรุนแรงแค่ไหน ส่วนแม่ก็สอนอยู่เป็นนิจศีลว่า ให้ตั้งใจเรียน เรียนสูงๆ เพื่อจะได้งานทำดีๆ และงานดีๆ นั้นก็จะนำมาซึ่งเงินดีๆ สิ่งที่ตามมาหลังจากมีเงินดีๆ ก็คือชีวิตดีๆ ในความหมายของแม่คือ ถ้ามีเงิน อยากไปไหนก็ได้ไป...

เชื่อว่าเราคงคุ้นเคยกับเรื่องเล่าว่าด้วยความเสียสละของมหาบุรุษมหาสตรีที่อุทิศชีวิตของตนเพื่อผู้อื่น         เรื่องเล่าเหล่านี้จะเดินไปบนเส้นเรื่องที่ว่า มีคนที่ประเสริฐมากอยู่คนหนึ่ง และเขาหรือเธอก็มีชีวิตที่ดีมากอยู่แล้ว ไม่มีความเดือดร้อนหรือได้รับผลกระทบจากปัจจัยใดๆ ที่ส่งผลต่อคนอื่น เช่น อาจเป็นลูกเศรษฐีที่บ้านร่ำรวย อาจมาจากตระกูลอีลิตอภิสิทธิ์ชน อาจเป็นคนมีการศึกษาสูงเด่น ทำให้มีทางเลือกในชีวิตมากเสียจนไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ชีวิตตัวเองลำบาก แต่คนเหล่านี้ไม่อาจทนเห็นชะตากรรมของคนที่เดือดร้อนทุกข์ยากได้ จึงเสียสละความสุขสบายที่พึงมีไปทำงานที่ยาก ที่ลำบาก ที่ทุรกันดาร ไปอยู่ในที่อันตราย...

สวนของฉันคือวัชพืช         ”สวนสวยจัง”         “ปลูกผักเก่งจัง ทำยังไง มีเคล็ดลับอะไร”         คนชอบถามฉันแบบนี้ และฉันก็ไม่ปฏิเสธว่าต้นไม้ในสวนเล็กๆ ของฉันก็สวยจริง...

หลังจากเขาปิดห้างสรรพสินค้า ปิดฟิตเนส ปิดสตูดิโอโยคะ ก็ทำให้ฉันต้องบังคับตัวเองให้ตื่นมาฝึกโยคะด้วยตัวเองทุกวัน และพบว่า ข้อดีข้อหนึ่ง (และอาจจะเป็นข้อเดียว) ของการฝึกโยคะที่บ้านคือ ทำให้มีเวลาเหลืออยู่กับตัวเองมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ จากแต่เดิม หมดเวลาทั้งเช้าไปกับโยคะ ทั้งๆ ที่ผึกโยคะแค่ 75 นาที แต่ที่หมดทั้งเช้า เพราะต้องเตรียมเสื้อผ้า เดินทาง ไปรอเวลา เผื่อเวลา...

หลังจากที่เข้ามารับบทบาท ‘คุณป้า’ ที่ต้องดูแลหลานชายวัยรุ่นแบบค่อนข้างเต็มตัว และไม่ใช่วัยรุ่นธรรมดา แต่เป็นวัยรุ่นที่อยู่ในกลุ่ม special need จากภาวะสมาธิสั้น ทำให้ฉันต้องเข้าไปอ่านเพจที่เกี่ยวกับเด็กสมาธิสั้น เพจว่าด้วยจิตวิทยาการเลี้ยงดูเด็ก ไปจนถึงการเข้าร่วมกลุ่มในเฟซบุ๊กที่เกี่ยวกับการเลี้ยงเด็ก คู่มือการเป็นพ่อและแม่ที่ควรจะเป็น เรียกว่าได้เข้าไปในโลกที่ไม่เคยเข้ามาก่อน         ในฐานะที่นิยามตัวเองว่าเป็นหญิงโสด นับตั้งแต่อายุ 40...

สืบเนื่องมาจากข้อถกเถียงเกี่ยวกับ พ.ร.บ. คู่ชีวิต และการเสนอ พ.ร.บ. ว่าด้วยสมรสเท่าเทียม ซึ่งฉันจะขอละเว้นไว้ไม่กล่าวถึง เพราะมีรายละเอียดอันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่จะเขียนในบทความนี้ แต่บังเอิญว่ามีเพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาทีเล่นทีจริงว่า ถ้ามีการเรียกร้องสิทธิการใช้ชีวิต ‘คู่’ ของคนเพศเดียวกันในฐานะคนโสด ก็อยากเรียกร้องสิทธิคนโสดด้วย เพราะรู้สึกว่าการเป็นคนโสดนั้นไม่มีโอกาสใช้สิทธิ์ เช่น สิทธิ์ลาคลอด หรือภาษีก็ไม่ได้รับการลดหย่อนอะไรเลย ในขณะที่คนมีลูกจะได้รับสิทธิ์ลดหย่อนการเลี้ยงดูบุตร เป็นต้น  ...