เมื่อเดินทางมาถึง ‘เอ็กเต็งผู่กี่’ สภากาแฟโบราณที่อยู่คู่ย่านเยาวราชมากว่า 90 ปี แดดเช้าก็เลยเถิดกลายเป็นแดดสายที่ร้อนแล้ว ผมเดินผ่านผู้คนที่ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงวัยที่นั่งจิบชา กาแฟ อย่างไม่เร่งรีบ ท่ามกลางบรรยากาศร้านชั้นล่างที่ถูกตกแต่งใหม่เอี่ยม แต่ยังคงมีกลิ่นอายความเก่าแก่ตามฉบับความเป็นจีนซุกซ่อนอยู่ตามผนังกระเบื้อง ภาพตกแต่ง และเฟอร์นิเจอร์ ผมขึ้นบันไดที่ซ่อนอยู่ด้านในร้านขึ้นมายังชั้นสอง จเด็จ กำจรเดช...
ขอบคุณที่เอ่ยอ้างถึงพวกเรา ระหว่างที่พวกเขาผลัดกันกลัดกระดุมเสื้อสูท พวกเราก็ไม่ควรคาดหวังอะไรมาก เปลื้องเปลือยเสื้อผ้าของเราออก (อ๋อใช่ เราไม่มีเสื้อใส่นานแล้ว) ฉวยจอบพร้าออกถางผืนไร่นา (อ๋อใช่สิ เราไม่มีไร่นามาตั้งนานแล้วเช่นกัน) ระหว่างเขาเล็งแล้วกลัดกระดุมเสื้อให้ถูก เราหรือ ขีดเขียนสาแหรกตระกูลลงบนพื้นดินตรงนั้นเลย ใช้พื้นที่ไม่เกินตารางวาก็พอ ตระกูลของเราทั้งหมดพอยัดใส่ได้ในหลุมศพเดียวกัน อ๋อ จริงๆ เถ้ากระดูกพวกเขาสุมกองอยู่ในวัดทั้งหมดโน่น บางส่วนลอยไปกับน้ำ บางส่วนฟุ้งปลิวเป็นธุลีฝุ่น ลบสาแหรกตระกูลบนพื้นเสีย...