ผมหาเหตุผลในการไปเยี่ยมเยือนมองโกเลียอยู่นาน แต่นอกจากทะเลทรายโกบี เหยี่ยวในเทศกาล Golden Eagle Festival แล้วก็ เจง… เจง… เจงกิสข่าน (ใครอ่านเป็นทำนองเพลงได้ก็จัดว่าอายุไม่น้อยเลยนะครับ) ผมก็นึกหาแรงผลักดันในการพาตัวเองนั่งรถไฟหลายสิบชั่วโมงจากปักกิ่ง หรือเครื่องบินสองต่อจากประเทศไทยไปถึงอูลานบาตอร์ไม่ออก ทริปไปขี่อูฐสองหนอกก็เลยถูกพับเก็บไว้ ประเทศที่ดูไม่มีอะไรก็เลยถูกไล่ลงไปอยู่ในหมวด ‘เอาไว้ค่อยไปวันหลัง’ ...