วันนั้นกรุงเทพฯ ฝนตกหนัก ทั้งเมืองชุ่มโชกเปียกปอน ม่านฝนหนาหนักปกคลุมมหานคร แม้จะเป็นช่วงบ่าย แต่ก็ไร้แสงแดดสาดส่อง ระหว่างทางที่ผมกำลังเดินทางอยู่บนระบบขนส่งสาธารณะเมืองหลวง ‘สิงห์’ – วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล โทรศัพท์มาหาผม และแจ้งว่าขอเปลี่ยนสถานที่นัดหมายไปยังบ้านของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านที่เรานัดหมายกันในทีแรก สาเหตุคือคนที่จะมาเฝ้าบ้านให้เขาไม่สามารถฝ่าฝนมาได้ เขาจึงต้องอยู่เฝ้าบ้านแทน เราจึงเปลี่ยนแผนกันในทันที ...
ในวัยสามสิบห้าของ วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล กับประสบการณ์การเดินทางมามากกว่าสิบปี เพื่อตามหาจุดมุ่งหมายสูงสุดของการมีชีวิต