วันสงกรานต์ยุคโพสต์เหมยลี่ (นางเอกในหนังเรื่อง รถไฟฟ้ามาหานะเธอ) ได้แตกแขนงกิจกรรมและเรื่องราวออกไปตามอัธยาศัยของคนเมืองหลายรูปแบบ ทั้งการแบ่งโซนเล่นน้ำกันอย่างชัดเจน จุดเล่นน้ำยอดฮิตตามสถานที่ต่างๆ ที่มีมากขึ้น โดยถนนสีลม ถนนข้าวสาร และเชียงใหม่ ยังคงเป็นสถานีลำดับต้นๆ ที่คนต้องไป บางคนที่มาทำงานในกรุงเทพฯ ก็วางแผนกลับบ้านกันล่วงหน้าตั้งแต่ต้นปี หรือถ้าเป็นช่วงสามสี่ปีหลัง คนไทยบางส่วนก็จะไปอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นหรือต่างประเทศที่ยังหนาวเพื่อหนีร้อนไปพึ่ง (อากาศ) เย็นกันก็มาก ...
เมื่อพูดถึงสงกรานต์ ผมคิดถึงตอนเด็กๆ ในวันร้อนระอุ น้ำเย็นๆ ปืนฉีดน้ำราคาถูก เสียงหัวเราะเอะอะ และรอยยิ้มของญาติๆ ที่นานๆ ทีจะได้พบกัน ยิ่งได้ไอแดดร้อนเดือนเมษายิ่งคิดถึงความทรงจำเหล่านั้น โดยเฉพาะหลังจากที่ผมไม่ได้พบครอบครัวและญาติเลยเป็นเวลานานนับเดือนแล้ว ภาพนี้เป็นภาพที่ผมถ่ายตอนไปเที่ยวครั้งล่าสุดกับคุณพ่อคุณแม่ ด้วยความที่ผมไปเรียนต่อ ทำงานและเติบโตที่ต่างประเทศ ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันมากนักในช่วงสิบปีที่ผ่านมา การเจอกันก็ค่อนข้างรวบรัด และรวบรัดเกินไปโดยเฉพาะหากผมรู้ว่าจะมีเหตุการณ์ไวรัสแบบนี้ ที่ทำให้ใจหายว่าอีกนานแค่ไหนที่ชีวิตของผู้คนที่ลำบากจะกลับมาเป็นปกติ สถานที่ในภาพถ่ายที่สร้างบรรยากาศแสนคึกคัก...
“แม่เดี๋ยวอาทิตย์นี้หนูกลับบ้านนะ” คำว่าอาทิตย์นี้ ล่วงเลยผ่านไปจนเกือบครบเดือน นับตั้งแต่รัฐบาลเริ่มประกาศใช้ พ.ร.ก. ฉุกเฉิน เพราะการระบาดของ COVID-19 ที่ลุกลามไปทั่วประเทศ ...
จะให้ฉันเล่าเรื่องวันสงกรานต์เหรอ? โอ๊ย มีเป็นร้อยๆ เรื่องที่จะเล่า บ้านของฉันที่เชียงใหม่ โดยเฉพาะในสมัยที่ตากับยายยังมีชีวิตอยู่นั้น สงกรานต์ถือเป็น big deal จริงๆ สงกรานต์คืออะไร? สงกรานต์ถือการเถลิงศกใหม่ คือการขึ้นปีใหม่ สิ่งแรกที่เราจะต้องมีคือปฏิทินสงกรานต์ที่เป็นกระดาษโรเนียวขนาด A5 จะเริ่มพิมพ์ออกมาขายตั้งแต่กลางเดือนมีนาคม การขายนั้นก็จะมีคนเดินถือออกมาเป็นปึกๆ ขายตามตลาด ท่ารถ...
1 เรียกเข้าไปให้คอแทบแตก เจ้าเหมียวอาจเพียงกระดิกหูนิดหน่อย ทว่ายังนอนผึ่งพุงอยู่บนหลังคาดังเดิม หรือหากเรียกมากเข้า บางทีสิ่งที่ส่งให้ก็มีเพียงสายตาชำเลืองลงมานิดหน่อย แล้วจากนั้นก็หันไปเลียอุ้งตีน เชิดราวกับเจ้าหญิงนิสัยเสียในเทพนิยาย หากถามว่า ยามนึกถึง ‘บ้าน’ ผมจะนึกถึงอะไร แน่นอน – อาหารรสมือแม่และความอบอุ่นของผู้คนในครอบครัว ย่อมเป็นเรื่องแรกๆ ที่นึกถึง แต่นอกเหนือไปจากนั้นแล้ว...
“We’re running late. Do you think we’ll make it in time?” “I wouldn’t mind if we don’t.” “O’ Come on.”...
ฉันย้ายที่อยู่มาแล้วแปดหน ทุกแห่งที่อยู่เกินหนึ่งปี ฉันเรียกมันว่าบ้าน ฉันมีบ้านที่พรหมคีรี มีบ้านที่เชียงใหม่ มีบ้านที่นนทบุรี มีบ้านในกรุงเทพฯ ในนครปฐม และตอนนี้ ฉันมีบ้านอยู่ที่เชียงราย ทุกหลังไม่ใช่กรรมสิทธิ์ของฉัน เช่าบ้าง...
วนมาถึงอีกครั้งกับเทศกาลสงกรานต์ที่แทบทุกคนรอคอย… ถึงแม้สงกรานต์นี้บางคนจะได้หยุดยาวเป็นพิเศษ แต่ก็มีอีกหลายคนที่ยังคงทำงานปกติ ตามประกาศยกเลิกวันหยุดของทางการ น่าเสียดายที่แผนการเดินทางท่องเที่ยวของหลายครอบครัวต้องพังทลาย หรือใครหลายคนที่ตั้งใจจะเล่นน้ำสงกรานต์ก็ต้องผิดหวัง แต่มันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบต่อสังคมที่เราจะต้องรักษา Physical Distancing เพื่อหยุดยั้งการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 หรือ COVID-19 อย่างไรก็เถอะ แม้ปีนี้จะไม่มีความคึกคักช่วงเทศกาลสำคัญที่เป็นประเพณีสืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณ ไม่มีปาร์ตี้เล่นน้ำตามสถานบันเทิง และไม่มีทริปครอบครัวประจำปี...
สงกรานต์ของวัยทำงาน ในเวลาปกติ เราก็คงกลับบ้านไปหาครอบครัว และอนุญาตให้ตัวเองพักผ่อนอยู่บ้านได้เป็นระยะเวลานาน เป็นช่วงเวลาที่จะได้จัดระเบียบ ทำความสะอาด เตรียมพร้อมรับอะไรใหม่ๆ ไม่ต่างจากปีใหม่ ถ้าสงกรานต์คือการกลับบ้าน การเฉลิมฉลอง และอยู่กับคนที่เรารัก บ้านของฉันในปีนี้คงแปลกแตกต่างจนผ่านไปอีก 10 ปี ก็น่าจะยังจดจำได้ เพราะกลับกลายเป็นว่าสงกรานต์ปีนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง แต่มาติดอยู่บ้านคนอื่นที่ต่างจังหวัด แล้วกลับบ้านจริงๆ ไม่ได้!...
คุณเคยได้กลิ่นของบ้านไหม 1 ทุกครั้งที่ผมได้กลับบ้าน สิ่งแรกที่ผมรู้สึกและสัมผัสได้เสมอหลังไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปก็คือ กลิ่นของบ้าน กลิ่นอันคุ้นเคย กลิ่นที่ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่วัยเด็ก เมื่อมีกลิ่น ผมถึงสัมผัสได้ว่าบ้านมีชีวิต และเพราะผมเติบโตมากับ ‘กลิ่น’ ที่ว่า นั่นจึงกลายเป็น ‘กลิ่น’ ของผมไปโดยปริยาย...
คุณย้ายบ้านมาแล้วกี่ครั้ง ความทรงจำโหลยโท่ยบอกผมว่าผมย้ายบ้านมาแล้วแปดครั้ง ผมลืมตาตื่นในบ้านข้าราชการศูนย์สุขภาพเขตแปดจังหวัดนครสวรรค์ บ้านเล็กๆ ของพวกเราพ่อแม่ลูกพ่วงด้วยพี่เลี้ยงหนึ่งคน แปลกดีที่ผมจำได้แค่ลายกระเบื้องสีน้ำตาลและพุ่มดอกมะลิหน้าบ้าน ภาพจำแจ่มชัดขึ้นเมื่อย้ายบ้านมาอยู่ที่บ้านข้าราชการอีกหลังพร้อมน้องชายหนึ่งคน เป็นบ้านหลังนี้เองที่ผมได้อ่าน แฮร์รี่ พอตเตอร์ เล่มแรกและตะลึงพรึงเพริดไปกับโลกเวทมนตร์ เป็นบ้านที่ผมใช้ห้องนอนร่วมกับน้องชาย เมื่อจะแอบอ่านการ์ตูนตอนดึกจึงต้องอาศัยไฟสลัวๆ ตรงทางเดิน ไม่สามารถเปิดไฟในห้องได้ จนสุดท้ายส่งผลให้ผมสายตาสั้น บ้านอีกหลังเป็นร้านขายยาในตลาด นี่เป็นที่ที่ผมเริ่มแสดงอาการของเด็กมีปัญหา...