เรียนรู้วิถีของการพึ่งพาตัวเองจาก ดร. เกริก มีมุ่งกิจ ผู้ก่อตั้งวนเกษตรเขาฉกรรจ์ จังหวัดสระแก้ว
นักจิตวิทยาชาวฮังกาเรียน มิฮาลี ชิคเซนมิฮาย (Mihaly Csikszentmihalyi ) อธิบายคำว่า Flow ไว้ว่า เป็นสภาวะในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนรู้สึกเหมือนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับสิ่งนั้น เป็นความรู้สึก full engagement ทั้งสุขและสนุกในขณะที่กำลังทำอยู่ ส่วนแร็ปเปอร์สุดคูล ‘หลุยส์’...
ชีวิตคนเรานี้ เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ก็เอาจริงเอาจัง เคร่งเครียด พบความทุกข์โศก ผิดหวัง ทำให้กลายเป็นมองโลกในแง่ร้ายมากขึ้น แล้วก็กลายเป็นว่าเราหาความสุข ความเบิกบานใจได้ยากขึ้นไปเรื่อยๆ คอนเซ็ปต์เรื่องการคิดบวก มองโลกในแง่ดี มองหาความงามของสิ่งเล็กๆ และค้นพบความสุขง่ายๆ สำหรับบางคนที่ตัวตนของเขาแข็งแกร่งเกินไปแล้ว อาจจะมองว่ามันเป็นความไร้เดียงสาแบบเด็กๆ คนที่นำเรื่องนี้มาพูดถึงนั้นช่างไร้สาระ ทั้งที่จริงแล้ว...
บ่ายแก่ๆ วันหนึ่งในเดือนเมษายน แสงแดดยังคงเจิดจ้าร้อนผ่าว บนท้องฟ้ามีกลุ่มเมฆบางเบาเคลื่อนผ่าน ใบของต้นไม้ใหญ่ไหวรับแรงลมที่พัดด้วยกำลังอันอ่อนแอ นกส่งเสียงร้องเคล้าคลอไม่เป็นจังหวะ แต่กลับชวนให้ผ่อนคลายเมื่อได้ยิน เขาและเธอนั่งหลบแดดอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้นั้น เป็นระยะเวลานานพอจนรับรู้และสัมผัสได้ถึงรายละเอียดของธรรมชาติในฤดูร้อน หลังจากเหน็ดเหนื่อยเพราะปั่นจักรยานเล่นด้วยกันมาตลอดทั้งวัน “นานเท่าไหร่ที่เราไม่ได้มาปั่นจักรยานกันแบบนี้” เธอพูดพลางตามองไปยังพื้นหญ้าที่ถูกแดดแผดเผาจนแห้งซีดต่างกับต้นหญ้าสีเขียวใต้ร่มไม้ที่เธอนั่งอยู่ ...
ความเป็นมนุษย์ปุถุชนนี่นะ จริงยิ่งกว่าสัจธรรมที่จำต้องประสบ ก็คือเราต่างต้องประคองชีวิตในแต่ละช่วงกันไป ซึ่งมีทั้งจังหวะผ่อนคลายและยุ่งยากสลับสับเปลี่ยน หากตั้งรับทันก็ดีไป แต่ถ้าสติกระเจิงก็มีหืดขึ้นคอกันบ้างกว่าจะผ่านพ้นไปได้ เป็นแบบนี้แหละ ทำไงได้ ในเมื่อไม่ได้ตั้งเป้าว่าจะบรรลุอรหันต์โสดาบัน ก็ต้องพยายามหาเคล็ดลับจัดการกับสถานการณ์ต่างๆ เพื่อที่จะได้ไม่ ‘เหลิง’ เมื่อเจอเรื่องดีๆ และจะได้ไม่ ‘หลุด’ เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่เป็นดังหวัง ...
ถ้าคุณเคยเข้าไปเยี่ยมเยียนร้าน Gallery กาแฟดริป คุณก็จะได้เห็นวิธีการชงกาแฟที่ต้องใช้ความละเอียดถี่ถ้วนและสมาธิมากที่สุด ในขณะเดียวกัน คุณก็จะได้พูดคุยกับบาริสตาถึงเรื่องคุณภาพและรสชาติของกาแฟ ที่บางทีก็ยากจะเข้าถึงและเข้าใจว่าทำไมเราจะต้องใส่ใจในรายละเอียดของกาแฟมากมายขนาดนี้ด้วย? การได้มาจิบกาแฟและนั่งคุยกับ ‘เอ’ – ณัฎฐ์ฐิติ อำไพวรรณ ทำให้เราเข้าใจว่า กาแฟก็เหมือนกับสรรพสิ่งอื่นๆ บนโลกนั่นแหละ มันมีที่มาที่ไปอันยืดยาว...
คืนนั้น ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วร้องไห้ เป็นคืนเงียบสงัด ต่างจากกลางวันที่ความสงบถูกกลบด้วยเสียงปึงปังดังจากไซต์ก่อสร้างด้านหลังที่อยู่อาศัย ห้องสว่างสลัวด้วยแสงจากเสาไฟฟ้าต้นใกล้ระเบียง ฉันมองตามทิศทางการมาของแสงนั้น แสงเหลืองส้มค่อยๆ พร่า ห้องเงียบเกินไป ความหวาดหวั่นต่ออนาคตในหัวของฉันจึงดังโหวกเหวกเกินทน ทีแรก เพียงสะอึกสะอื้น...
หนังสือหลายเล่มที่เคยอ่านเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก หรือเก่าเก็บจนฝุ่นจับหนา ไม่ว่าเนื้อเรื่องจะสนุกสนานน่าติดตาม หรือจะกลายเป็นยานอนหลับขนานดี แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราเติบโตขึ้นมีชีวิตใหม่ เชื่อเถอะว่าคำถามซับซ้อนที่เกิดตามมาในชีวิตสามารถตอบให้กระจ่างได้ด้วยการหยิบหนังสือเล่มนั้นมาอ่านอีกครั้ง หรือต่อให้ยังหาคำตอบไม่ได้ การหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดอ่านก็ถือเป็นการเปิดโอกาสให้เราพบเจอสิ่งที่เป็นคำตอบ หรืออาจใกล้เคียงคำตอบที่ตามหาอยู่เสมอ โดยเฉพาะคำถามถึงความหมายของชีวิต ความทุกข์ และความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นวัตถุดิบที่ทำให้มนุษย์แข็งแรงและเติบโตไม่หยุดนิ่ง ...
อะไรที่ทำให้เด็กสาวจำนวนมาก คนแล้วคนเล่า รุ่นแล้วรุ่นเล่า ยังคงหลงใหลใฝ่ฝันที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ทั้งๆ ที่ปีนเท่าไหร่ก็ยังขึ้นไปถึงจุดที่ชนชั้นสูงยืนไม่ได้สักที
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผ่านพ้นความเจ็บปวด ไม่ใช่การวิ่งหนี วิ่งหลบ หรือกำจัด ตรงกันข้าม มันคือการพินิจควานหาว่าความเจ็บปวดที่ว่าอยู่ตรงไหน เจ็บกายหายง่าย เจ็บปวดใจมันมักหาตัวยาก แต่ยังไงก็ต้องหามันจนพบ การเผชิญหน้า สบตากับความเจ็บแล้วเรียกชื่อมัน สร้างผลลัพธ์มหัศจรรย์ ‘ฉันเจ็บ’ ‘โคตรเจ็บ’ ยังไงก็ได้ที่ยอมรับว่าเจ็บ ทันทีที่ปักหมุด ใส่ชื่อให้มัน มันจะนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วเรามีเวลาเหลือเฟือที่จะเดินเข้าไปใกล้เพื่อส่องดูว่าในนั้นมีอะไร และถ้าเกิดมันรวดร้าวเกินทนที่จะมองมันไหว...
ผมจะเขียนนิยายรัก 1. ผมไม่นึกขอบคุณชีวิต ริมฝีปากของผมบวมเหมือนลูกองุ่นใกล้เน่า ใบหน้าของผมผิดรูป ฟันหน้าหนึ่งซี่หลุดหายไปกลางถนน คางแตก เลือดเปรอะแจ็กเกตและผ้าพันคอ กรอบแว่นพลาสติกที่สวมอยู่ถลอกและผิดทรง แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวด ความทรงจำระยะสั้นสาบสูญ ด้านชา และโกรธ โมโหที่ยังมีลมหายใจ ผมคิดถึงแมวที่ทิ้งไว้ที่บ้านเกิด แน่ใจว่าตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้เน่าๆ...