Money Life Balance

เราไม่ได้กลัวการใช้เงิน แต่เรากลัวการเสียเงินอย่างเปล่าประโยชน์ไปกับสิ่งที่ไม่ได้ช่วยพัฒนาธุรกิจ – วิลเลียม โอเบอร์ตัน         ผมเจอประโยคนี้ของ วิลเลียม โอเบอร์ตัน ในหนังสือ ใช้ข้อจำกัด สร้างชีวิตไร้ขีดจำกัด: Stretch ซึ่งภายในหนังสือเล่มนี้มีข้อคิดหลายอย่างที่น่าสนใจ และพบว่ามันเหมาะกับคอลัมน์นี้เป็นอย่างมาก    ...

เชื่อว่าหลายคนคงเคยได้ยินว่า ลงทุนอะไรไม่สำคัญเท่าการลงทุนในตัวเอง ซึ่งเป็นประโยคที่เป็นจริงทุกประการ เพราะถ้าเรามีความรู้และความคิดที่เท่าทันทุกเหตุการณ์ ความเสี่ยงทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการลงทุนย่อมน้อยลง         เขียนมาแบบนี้ผมไม่ได้จะมาชวนให้ผู้อ่านหยิบเงินไปลงทุนในตลาดหุ้น กองทุน หรือทองคำแต่อย่างใด หากแต่อยากมาทบทวนชวนถามว่า หลักการวัดต่อการลงทุนในตัวเองนั้น ผู้อ่านมีหลักอะไรที่ใช้กับตัวเองอยู่บ้าง ถ้าใครมีก็สามารถเขียนแนะนำมาได้นะครับ แต่ถ้าใครยังคิดไม่ออก ครั้งนี้ผมมี 5 ข้อสำคัญมาแนะนำจาก...

“เมื่อก่อนคนเราสามารถประสบความสำเร็จได้จากการเก่งเรื่องเดียว แต่สมัยนี้คนที่ประสบความสำเร็จสูงสุด กลับเป็นคนที่ใช้ความรู้และประสบการณ์ด้านต่างๆ ได้ดี” —แดเนียล พิงก์ Welcome to Hybrid Jobs Era          ประโยคข้างต้นที่เพิ่งได้อ่านกันไป ผมเห็นด้วยในเวลานี้กับ แดเนียล พิงก์ นะครับ...

สวัสดีทุกคนครับ ช่วงที่เขียนบันทึกอยู่นี้ ชีวิตกำลังเข้าสู่ไตรมาสที่ 4 ที่มีทั้งเรื่องงานที่ต้องดำเนินต่อให้บรรลุผลไปพร้อมกับแผนการในปีต่อๆ ไปด้วย เรียกได้ว่าใช้กำลังกายและกำลังมันสมองเอาการอยู่พอสมควร เรียกได้ว่า ‘อาหารสมอง’ ต้องได้รับทุกวันไม่แพ้กับเมนูอาหารอร่อยๆ เพื่อให้รางวัลแก่ร่างกายครับ         อาหารสมองของการเดินทางในยามเช้าของผมจึงหนีไม่พ้นการฟัง Podcast ขณะนั่งรถไฟฟ้าไปทำงานครับ โดยปกติผมเดินทางร่วมๆ ชั่วโมงเศษ ก็สามารถเนื้อหาโดยเฉลี่ย 1–2 ตอน...

‘เวลา’ เป็นสิ่งมีค่า เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เราปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไป มันจะไหลผ่านไปอย่างไม่มีวันกลับมา ในโลกของการลงทุนหรือการทำงาน ‘เวลา’ ยิ่งมีความความหมาย เพราะทุกวินาทีที่เสียไปย่อมเทียบเท่ากับมูลค่าของ ‘เงินตรา’  Time is Money         ยิ่งใครที่ได้ทำงานประกบติดกับระดับผู้จัดการหรือระดับผู้บริหาร เราจะสัมผัสได้ว่า ‘เวลา’ คือสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าเงินทองเสียอีก...

น้องที่ทำงานคนหนึ่งเคยถามว่า ผมมีความคิดเห็นอย่างไรต่อการเลือกเรียนปริญญาโทในขณะที่เราเองก็มีอายุเยอะแล้ว          ผมคิดว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งผิดแปลกอะไรเลย ตรงกันข้ามมันกลายเป็นเรื่องจำเป็นในยุคสมัยที่เราต้องผลัดใบความรู้อยู่เสมอด้วยซ้ำ เพราะกฎของการอยู่ยืนในยุคปัจจุบันและอนาคตคือถ้าไม่หมั่นเติมเสริมความรู้และทักษะที่มีก็เตรียมตัวเตรียมใจรับความลำบากได้เลย          คำถามดังกล่าวนี้ทำให้ผมนึกถึงประโยคของ อัลวิน ทอฟฟ์เลอร์ (Alvin Toffler) ผู้เขียนหนังสือ Future...

คุณเคยให้เงินกับขอทานบ้างไหมครับ? แล้วเคยให้มากที่สุดเท่าไหร่?          ขอสารภาพตามตรงว่า ผมเคยให้มากที่สุดคือ 100 บาท          100 บาท ในวันที่เงินเดือนก็ไม่ได้เยอะ แล้วสาเหตุที่ให้ก็ไม่ได้มาจากการสงสารตัวขอทานด้วย หากแต่เป็นเพราะความรู้สึกต่อข้อความที่ขอทานคนนั้นเขียนไว้ในป้ายข้างตัวเขาต่างหาก     ...

ช่วงพักกลางวัน ผมบังเอิญไปเจอเพื่อนสนิทสมัยเรียนปริญญาตรีด้วยกัน การที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้เราแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุกดิบกันอย่างออกรส เพื่อนของผมบอกว่าเพิ่งลงทุนเงินหลักแสนทำขนมอบกรอบเพื่อจัดจำหน่าย โดยจดทะเบียนต่างๆ มากมาย และพยายามหาช่องทางกระจายสินค้าเพื่อให้ไปถึงกลุ่มเป้าหมายที่วางไว้ แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นคือเขามีปัญหากับหุ้นส่วน         เพื่อนผมพูดไปถอนหายใจไปพร้อมกับบอกเป็นนัยว่าอาจจะเลิกทำ เพราะไม่อยากมีปัญหา หากทำด้วยกันต่อไปกลัวจะเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว แถมบางครั้งหุ้นส่วนไม่ค่อยจะรับฟังความคิดเห็นในการพัฒนาสินค้าสักเท่าไหร่ ผมฟังแล้วก็เห็นอกเห็นใจ เพราะการทำธุรกิจไม่ใช่เพื่อนสนิทที่จะเจรจาต่อรองกันง่ายๆ อย่างไรก็ตาม มองอีกมุมหนึ่ง...