Money Life Balance

ในวันที่กำลังเขียนบทความชิ้นนี้อยู่ คือวันครบรอบ 23 ปี ของการลอยค่าเงินบาท และทำให้เกิดวิกฤตต้มยำกุ้งในปี พ.ศ. 2540 ซึ่งแน่นอนว่าวิกฤตครั้งนั้นนำมาสู่หายนะของภาคธุรกิจ ธนาคาร และตลาดหุ้นที่ดิ่งลงจาก 1,789 สู่ 204 จุด จนกลายเป็นเหตุการณ์และบทเรียนสำคัญที่ยังคงเตือนสติและเตือนใจต่อคนไทยในหลายภาคส่วน โดยเฉพาะคนที่ทำธุรกิจที่ยังคงต้องอาศัยการกู้เงินมาลงทุนอยู่เสมอ      ...

ก่อนที่โลกของเราจะมีเงินตราเป็นสื่อกลางในการรับซื้อขายสิ่งของไม่ว่าจะเป็นที่ดิน อสังหาฯ หรือแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันต่างๆ มนุษย์ในอดีตต่างนำสิ่งของมาแลกเปลี่ยนกันเป็นว่าเล่น ซึ่งขึ้นอยู่กับความจำเป็นและความพึงพอใจที่ต่างคนต่างจำเป็นต้องใช้ในแต่ละสถานการณ์         หากถามว่าแล้วยุคนี้จะมีใครดำเนินวิธีเหมือนในอดีตกาลเป็นร้อยเป็นพันปีเหมือนแต่ก่อนไหม หลายคนคงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีหรอก เพราะเดี๋ยวนี้ทุกอย่างมันต้องเดินทางผ่านตัวกลางอย่างเงินสิ ใช่ครับผมก็คิดแบบนั้น โดยเฉพาะของชิ้นใหญ่สำคัญๆ อย่างที่ดินหรือบ้าน         ทว่าชายหนุ่มจากแคนาดาที่ชื่อ...

‘เวลา’ เป็นสิ่งมีค่า เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่เราปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไป มันจะไหลผ่านไปอย่างไม่มีวันกลับมา ในโลกของการลงทุนหรือการทำงาน ‘เวลา’ ยิ่งมีความความหมาย เพราะทุกวินาทีที่เสียไปย่อมเทียบเท่ากับมูลค่าของ ‘เงินตรา’  Time is Money         ยิ่งใครที่ได้ทำงานประกบติดกับระดับผู้จัดการหรือระดับผู้บริหาร เราจะสัมผัสได้ว่า ‘เวลา’ คือสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าเงินทองเสียอีก...

เชื่อว่าหลายคนคงเคยได้ยินว่า ลงทุนอะไรไม่สำคัญเท่าการลงทุนในตัวเอง ซึ่งเป็นประโยคที่เป็นจริงทุกประการ เพราะถ้าเรามีความรู้และความคิดที่เท่าทันทุกเหตุการณ์ ความเสี่ยงทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการลงทุนย่อมน้อยลง         เขียนมาแบบนี้ผมไม่ได้จะมาชวนให้ผู้อ่านหยิบเงินไปลงทุนในตลาดหุ้น กองทุน หรือทองคำแต่อย่างใด หากแต่อยากมาทบทวนชวนถามว่า หลักการวัดต่อการลงทุนในตัวเองนั้น ผู้อ่านมีหลักอะไรที่ใช้กับตัวเองอยู่บ้าง ถ้าใครมีก็สามารถเขียนแนะนำมาได้นะครับ แต่ถ้าใครยังคิดไม่ออก ครั้งนี้ผมมี 5 ข้อสำคัญมาแนะนำจาก...

ผมเพิ่งมีโอกาสคุยกับคนขับรถแท็กซี่อายุราวๆ 50 ปีคนหนึ่ง ซึ่งต้องขอบคุณโอกาสที่ทำให้ผมได้เรียกใช้บริการในครั้งนี้ เพราะทันทีที่ผมขึ้นรถ เขาบอกทันทีว่า “น้องครับ พี่ขอวนรถเข้าไปในธนาคารสักประเดี๋ยว เพื่อจะไปหย่อนสลิป”           แล้วเขาก็วนรถเข้าไปในธนาคารแห่งหนึ่ง เปิดประตู และหย่อนสลิปลงไปในกล่องพลาสติก—ผมมองตามด้วยความสงสัย และถือโอกาสถามทันทีที่เขากลับขึ้นมาบนรถ    ...

สวัสดีทุกคนครับ ช่วงที่เขียนบันทึกอยู่นี้ ชีวิตกำลังเข้าสู่ไตรมาสที่ 4 ที่มีทั้งเรื่องงานที่ต้องดำเนินต่อให้บรรลุผลไปพร้อมกับแผนการในปีต่อๆ ไปด้วย เรียกได้ว่าใช้กำลังกายและกำลังมันสมองเอาการอยู่พอสมควร เรียกได้ว่า ‘อาหารสมอง’ ต้องได้รับทุกวันไม่แพ้กับเมนูอาหารอร่อยๆ เพื่อให้รางวัลแก่ร่างกายครับ         อาหารสมองของการเดินทางในยามเช้าของผมจึงหนีไม่พ้นการฟัง Podcast ขณะนั่งรถไฟฟ้าไปทำงานครับ โดยปกติผมเดินทางร่วมๆ ชั่วโมงเศษ ก็สามารถเนื้อหาโดยเฉลี่ย 1–2 ตอน...

ระยะหลังผมได้ยินเสียงความกังวลเรื่องการงานกับการเงินอย่างหนาหูมาก หลังจากเริ่มมีการนำเสนอข่าวการปิดโรงงาน ปลดพนักงานออก จนหลายคนรอบตัวก็เริ่มหวั่นๆ ว่า มันใกล้จะถึงคิวพวกเขาแล้วหรือยัง แต่หากจะลองมองโลกในแง่ดี การมีความตื่นตัวต่อสถานการณ์เหล่านี้ย่อมทำให้เกิดการเตรียมตัวในหลายๆ ของชีวิต โดยเฉพาะเรื่องการเงิน         จริงๆ แล้วไม่ใช่แค่คนทำงานในประเทศไทยเท่านั้นที่เริ่มมีความกังวล เพราะในต่างประเทศโดยเฉพาะคนทำงานในโซนอเมริกาและออสเตรเลียก็กังวลใจเรื่องสถานะการทำงานกับเศรษฐกิจไม่แพ้กัน ซึ่งมีความสอดคล้องกับความกังวลที่เกิดขึ้นในสังคมไทย     ...

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ หากไม่มีแผนออกไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ สถานที่ยอดฮิตของใครหลายคนคงหนีไม่พ้นห้างสรรพสินค้า เพราะสะดวกต่อการนัดพบปะเพื่อนฝูง คุยธุรกิจกับลูกค้า หรือบางคนเลือกแค่ไปเดินตากแอร์เย็นๆ ก็ตาม         เมื่อเขียนถึงห้างสรรพสินค้า ผมนึกถึงหนังสือเล่มหนึ่งที่ชื่อว่า ‘The Year without a Purchase: One Family’s...

ระยะหลังมานี้ผู้ร่วมงานที่เป็นเด็กจบใหม่หลายๆ คนต่างทยอยกันลาออกไปหางานตามบริษัทใหม่ บางส่วนให้เหตุผลว่าเพราะเพื่อนสนิทในที่ทำงานเดียวกันลาออก         เหตุการณ์เหล่านี้นับเป็นเรื่องธรรมดาในก้าวแรกของการปรับตัวและเรียนรู้วิถีชีวิตมนุษย์เงินเดือน เมื่อมองย้อนกลับมาที่ตัวเอง ผมก็เคยเป็นเช่นนั้น เมื่อเพื่อนร่วมงานที่สนิทกันกันลาออกไป ในวันที่เริ่มเดือนใหม่ ใจมันแป้วตอนเดินเข้าออฟฟิศ เพราะไม่รู้ว่าจะไปปรึกษาปัญหาหรือแลกเปลี่ยนเรื่องสนุกๆ กับใครดี         โลกของการทำงานแตกต่างจากโลกของห้องเรียน...

ช่วงพักกลางวัน ผมบังเอิญไปเจอเพื่อนสนิทสมัยเรียนปริญญาตรีด้วยกัน การที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้เราแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุกดิบกันอย่างออกรส เพื่อนของผมบอกว่าเพิ่งลงทุนเงินหลักแสนทำขนมอบกรอบเพื่อจัดจำหน่าย โดยจดทะเบียนต่างๆ มากมาย และพยายามหาช่องทางกระจายสินค้าเพื่อให้ไปถึงกลุ่มเป้าหมายที่วางไว้ แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นคือเขามีปัญหากับหุ้นส่วน         เพื่อนผมพูดไปถอนหายใจไปพร้อมกับบอกเป็นนัยว่าอาจจะเลิกทำ เพราะไม่อยากมีปัญหา หากทำด้วยกันต่อไปกลัวจะเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว แถมบางครั้งหุ้นส่วนไม่ค่อยจะรับฟังความคิดเห็นในการพัฒนาสินค้าสักเท่าไหร่ ผมฟังแล้วก็เห็นอกเห็นใจ เพราะการทำธุรกิจไม่ใช่เพื่อนสนิทที่จะเจรจาต่อรองกันง่ายๆ อย่างไรก็ตาม มองอีกมุมหนึ่ง...