Pain and Gain

คืนนั้น ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วร้องไห้          เป็นคืนเงียบสงัด ต่างจากกลางวันที่ความสงบถูกกลบด้วยเสียงปึงปังดังจากไซต์ก่อสร้างด้านหลังที่อยู่อาศัย ห้องสว่างสลัวด้วยแสงจากเสาไฟฟ้าต้นใกล้ระเบียง ฉันมองตามทิศทางการมาของแสงนั้น แสงเหลืองส้มค่อยๆ พร่า ห้องเงียบเกินไป ความหวาดหวั่นต่ออนาคตในหัวของฉันจึงดังโหวกเหวกเกินทน         ทีแรก เพียงสะอึกสะอื้น...

คลื่นๆ คลื่นๆ… เสียงคลื่นกับลมทะเลกระทบชายฝั่ง ชายหาดในตอนกลางคืนแม้จะมืดมิด แต่ก็มีแสงจากไฟทางเดินที่สว่างพอจนทำให้ยังมองเห็นผู้คนตัวเล็กๆ เดินไปมาในเวลาค่ำคืนเช่นนี้         ฉันเขียนบทความนี้ขณะอยู่ในห้องพักแห่งหนึ่งของโรงแรมที่ปูซาน ประเทศเกาหลีใต้          ดึกแล้วแต่ฉันยังไม่รู้สึกถึงอาการง่วงเหงาหาวนอน จึงใช้เวลาในค่ำคืนนี้ลองมานั่งคิดทบทวนหัวข้อที่ฉันได้รับมอบหมายมาให้ลองเขียนบทความ    ...

ขอบคุณที่เอ่ยอ้างถึงพวกเรา ระหว่างที่พวกเขาผลัดกันกลัดกระดุมเสื้อสูท พวกเราก็ไม่ควรคาดหวังอะไรมาก เปลื้องเปลือยเสื้อผ้าของเราออก (อ๋อใช่ เราไม่มีเสื้อใส่นานแล้ว) ฉวยจอบพร้าออกถางผืนไร่นา (อ๋อใช่สิ เราไม่มีไร่นามาตั้งนานแล้วเช่นกัน) ระหว่างเขาเล็งแล้วกลัดกระดุมเสื้อให้ถูก เราหรือ  ขีดเขียนสาแหรกตระกูลลงบนพื้นดินตรงนั้นเลย ใช้พื้นที่ไม่เกินตารางวาก็พอ ตระกูลของเราทั้งหมดพอยัดใส่ได้ในหลุมศพเดียวกัน อ๋อ จริงๆ เถ้ากระดูกพวกเขาสุมกองอยู่ในวัดทั้งหมดโน่น บางส่วนลอยไปกับน้ำ บางส่วนฟุ้งปลิวเป็นธุลีฝุ่น ลบสาแหรกตระกูลบนพื้นเสีย...

ถ้าคุณเป็นนักเขียนประเภทใช้ประสบการณ์ส่วนตัวมาสร้างเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่า เมื่อถึงจุดหนึ่งคุณอาจพบว่างันชะงัก รู้สึกว่าตัวประสบการณ์ไม่อนุญาตให้คุณใช้มัน อาจเพราะมีบุคคลในฐานะตัวละครในเรื่องราวของคุณไม่อนุญาตก็ได้ ตัวละครที่คุณสร้างขึ้นมาในเรื่องเล่า อาจกระทบใจบุคคลต้นแบบ และนี่คือสิ่งที่นักเขียนควรระมัดระวังและใส่ใจ         แน่นอนว่าคุณเขียนด้วยความระมัดระวังและใส่ใจอยู่แล้ว เพราะนั่นคือวิธีที่คุณแสดงความรัก ความสามารถทั้งหมดที่มี และรวมถึงความสัตย์ซื่อจริงใจต่อการเขียน การงานอันเป็นลมหายใจของนักเขียน ทว่า บุคคลต้นแบบที่นักเขียนอาจฉวยใช้บุคลิกลักษณะและประสบการณ์ที่เคยมีร่วมกัน บทสนทนาที่นักเขียนเคยได้ยินและโต้ตอบกัน แรงกระตุ้น...