กาลครั้งหนึ่ง ณ ประเทศอิตาลี ช่างไม้วัยชราได้สร้างหุ่นกระบอกไม้ขึ้นมา เพราะต้องการทดแทนความรู้สึกเปลี่ยวเหงาในชีวิต ภายใต้ชายคาบ้านชายชราอาศัยอยู่คนเดียวตามลำพัง ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก ไม่มีใคร มีแต่หุ่นไม้ที่เขาตั้งชื่อว่า ‘Pinocchio’ วันหนึ่งหุ่นไม้ตัวนี้ได้รับโอกาสให้มีชีวิตเฉกเช่นมนุษย์ มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง แต่การจะได้เป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์มีเงื่อนไขอยู่ข้อเดียวคือ Pinocchio ต้องพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นเด็กดี แต่หลังจากนั้นไม่นาน Pinocchio หลงระเริงกับชีวิตใหม่และเริ่มพูดโกหก ทุกครั้งที่โกหก...
ในปี 1893 จิตรกรชาวนอร์เวย์ เอ็ดเวิร์ด มุงค์ (Edvard Munch) สร้างสรรค์ผลงานอันโด่งดังชื่อ The Scream จากแรงบันดาลใจขณะมองเห็นดวงอาทิตย์ตกดิน แต่มันกลับไม่ได้มาจากความรู้สึกโรแมนติกเหมือนจิตรกรทั่วไป ตรงกันข้ามมันคือ ‘ความกลัว’ บางครั้งช่วงเวลาย่ำค่ำที่แสงสุดท้ายของวันสาดกระทบกับริ้วเมฆบนฟ้า กลับกลายเป็นสิ่งผิดแปลกชวนหดหู่จนทำให้เกรงกลัวต่อแสงสนธยาได้อย่างเหลือเชื่อ...
“หนูต้องจำทุกอย่างที่ฉันสอนหนูให้ได้ จำที่ฉันสอนหนูได้ไหม?” เอบิลีนถาม “หนูใจดี หนูฉลาดเฉลียว หนูเป็นคนสำคัญ” เม โมบลีย์ ตอบด้วยความไร้เดียงสา เมื่อบทสนทนาในฉากอำลาครั้งสุดท้ายจากภาพยนตร์เรื่อง The Help ระหว่างสาวรับใช้ผิวสีกับเด็กหญิงวัยสามขวบที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่แรกเกิดจบลง ความรักและความรู้สึกผูกพันที่ เม โมบลีย์...
คุณเคยถามตัวเองหรือฉุกคิดถึงอนาคตที่ไม่มีอะไรแน่นอนบ้างไหมว่า หากวันหนึ่งวันใดชีวิตนี้ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เข้าจริงๆ จนทำให้คุณใช้ชีวิตได้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คุณจะทำอย่างไรกับชีวิตหลังจากนั้น? ในปี 1975 หลังจากละครเวทีเรื่อง A Chorus Line เปิดการแสดงขึ้นอย่างเป็นทางการที่บรอดเวย์ มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา ได้ไม่นาน ก็ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วและได้เสียงตอบรับที่ดีจากผู้ชมอย่างล้นหลาม จนในที่สุดละครเรื่องนี้ก็ได้รับรางวัลโทนีสาขาละครเพลงยอดเยี่ยม...
คุณเคยถูกคนใกล้ตัวพาลโมโหร้ายหรืออารมณ์เสียใส่ทั้งๆ ที่คุณไม่ได้ทำอะไรผิดไหม? อยู่ดีๆ ก็มีคนมาขึ้นเสียงดังตวาดใส่ บางคนอาจถึงขั้นลงไม้ลงมือทุบตีคนรอบข้างโดยเฉพาะคนในครอบครัวและคนรัก หรือไม่ก็ขว้างปาทำลายข้าวของเป็นประจำ เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจหรือความโกรธเคืองเพราะอารมณ์เสียจากคนอื่นมาอีกที จนอดคิดไม่ได้ว่าในสายตาของเขาเห็นเราเป็นอะไร? แล้วทำไมเราถึงต้องกลายเป็นที่รองรับความรู้สึกแย่ๆ เหล่านั้นด้วย หรือว่าในสายตาของเขาอาจเห็นเราเป็นเพียงถังขยะใบหนึ่งเท่านั้น แม้ว่า ‘ถังขยะ’ จะเป็นคำเปรียบเทียบที่ให้ความรู้สึกรุนแรงไปบ้าง แต่กลับเป็นคำเดียวที่ให้คำจำกัดความผู้ที่อยู่ในสถานะถูกกระทำได้ชัดเจนและเห็นภาพมากที่สุด เพราะถังขยะคือสิ่งเดียวที่ทุกคนจะมองหาเมื่อต้องการทิ้งอะไรก็ตามที่ไม่อยากเก็บเอาไว้กับตัวอีกต่อไป...