“ในบรรดา 12 เดือน เธอรักเดือนธันวาคมที่สุด และในขณะเดียวกัน เธอเกลียดเดือนมกราคมที่สุด เพราะเดือนธันวาคมเป็นเครื่องหมายของการสิ้นสุด สรรพสิ่งแม้แต่อากาศก็ผ่อนคลายลง แต่เดือนมกราคมกลับเป็นเครื่องยืนยันว่าไม่มีสิ่งใดจบลง ไม่มีการตาย ไม่มีการสิ้นสุด เดือนมกราคมเป็นเครื่องยืนยันว่าชีวิตอันทุกข์ทรมานมีแต่จะยืดยาวออกไป เธอคือหนูถีบจักรในวงจรเวลา เธอไม่ต้องการสวัสดีปีใหม่ เธออยากจะสงสัยมากกว่าว่าทำไมมันไม่สิ้นสุดลงเสียที”
จาก ‘อีกวันแสนสุขในปี 2557’
โดย วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา
คำถามเก่าแก่ที่สุดของมนุษย์ ก็คือเรามีชีวิตอยู่ไปทำไม
ทุกครั้งที่มีการเริ่มต้นใหม่, ทุกการอุปโลกน์ของความใหม่ – ไม่ว่าเดือนปี นาที หรือสถานที่, ความสงสัยถึงเหตุผลในการมีชีวิตอยู่มักคอยติดตามเราไปทุกหนแห่ง
มีเหตุผลไหม ที่ทารกต้องเกิดมาบนโลกใบนี้
มีเหตุผลไหม ที่นกตัวเล็กปากสีส้มจะจิกกินบางสิ่งจากดินอยู่เสมอ
มีเหตุผลไหม ที่ดอกไม้สีเหลืองต้องบานอย่างทรหดในดินแดนหนาวเหน็บ
และแบคทีเรียที่อาศัยในน้ำพุร้อนเล่า, พวกมันบอกเราได้ไหม
ว่าเหตุผลที่ทุกสิ่งดำรงอยู่ที่นี่คืออะไร?
โลกไม่ได้เป็นสิ่งแข็งกระด้างวางค้างงันเงียบอยู่บนผืนกระดาษ ไม่มีอะไรอยู่นิ่งตายตัว แต่โลกคือการปะทะกันของเหตุและผลต่างๆ ผลบางอย่างเป็นเหตุของสิ่งอื่น และเหตุของสิ่งอื่นก็ทำให้เกิดผล ทุกอย่างซับซ้อนย้อนแย้งกันไปมา ไม่มีอะไรง่ายแบบหนึ่งไม่ใช่สอง เพราะหนึ่งอาจเป็นสองได้ทุกเมื่อ และสองก็อาจเป็นยี่สิบเจ็ด ระยะห่างระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์อาจใกล้เท่าสัมผัสของลมหายใจ และนิรันดรก็อาจนานเพียงหนึ่งนาที
โลกไม่ได้เป็นขาวกับดำ ไม่ได้เป็นนอกกับในแยกขาดจากกัน สิ่งที่อยู่ภายนอกอาจอยู่ภายในตัวเราด้วย และความเลวร้ายของฆาตกรก็เป็นของฆาตกรมากพอๆ กับที่เป็นของเรา
ปีใหม่เองก็ไม่ใช่ปีศาจที่สิงสถิตอยู่กับเข็มนาฬิกาแล้วทำให้เข็มนาฬิกาหยุดนิ่ง แม้ในช่วงเวลาที่ทุกคนกระโดดโลดเต้นยินดีกับการผลัดปี ก็ไม่ได้แปลว่าเหตุและผลต่างๆ ของสรรพสิ่งจะหยุดอยู่กับที่ มันยังคงทำงานต่อไปโดยที่เราไม่ได้เหลือบสายตาไปแยแส เพราะมัวยิ้มแย้มยินดีกับนาทีที่เราคิดว่ากำลังหยุดนิ่ง ทว่าแท้จริงแล้ว มันกลับคือการเดินทางอันไร้ที่สิ้นสุดของเวลา
เธอไม่ต้องการสวัสดีปีใหม่ เธออยากจะสงสัยมากกว่าว่าทำไมมันไม่สิ้นสุดลงเสียที
แล้วในที่สุด – เราก็จะเดินทางผ่านปีใหม่ไปเหมือนมันคือช่วงเวลาธรรมดาๆ ช่วงหนึ่ง
การอยู่เพื่ออยู่ และอยู่เพื่อสร้างความอยู่ให้สืบเนื่อง – คือเหตุผลแห่งชีวิตไหม
นั่นคือการสวัสดีปีใหม่ด้วยคำถามเก่าแก่ที่สุด,
คำถามที่พึงหมั่นระลึกถึงอยู่เสมอ