เห็นใครๆ ก็เล่นมุก ฮาวทูทิ้ง ตามกันไป จึงค้นพบว่าอะไรคือสิ่งที่เราควรทิ้งมากที่สุด

กำลังพยายามคิดมุก ‘How to ทิ้ง’ ให้คมกว่า ตลกกว่าของคนอื่นๆ

        อัตตาของคนเราทำงานเช่นนี้เอง มันหิวโหยการถูกมองเห็นตลอดเวลา มันอยากให้ใครสักคนได้ตระหนักถึงการดำรงอยู่ของมัน

        โซเชียลมีเดียจึงป้อนอาหารสำเร็จรูปให้อัตตาของเรา ผ่านการละเล่นชนิดต่างๆ ที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปไม่รู้จบ อาจจะมาในรูปแบบแฮชแท็กอะไรสักอย่างที่เป็นเทรนด์ หรือเป็นมีมอะไรสักอย่างที่เย้ายวนเชื้อชวนให้เราไปร่วมเล่นด้วย เพราะเราเห็นว่ามันกำลังเป็นไวรัล เป็นฟีโนมีนอนอยู่ตอนนี้ และเพื่อนของเราทุกคนกำลังทำสิ่งนี้เหมือนๆ กันหมด

        การละเล่นพวกนี้หมุนเวียนเปลี่ยนไปแบบรายวัน มันทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าได้เป็นส่วนหนึ่ง ได้อยู่ร่วมกัน ได้ belong to พื้นที่ที่ไหนสักแห่ง ในโลกเสมือนใบนี้ มันสะท้อนให้เราเห็นตัวตนจากการทำอะไรเหมือนๆ กันกับคนอื่น พูดภาษาเดียวกัน ทำสิ่งเดียวกัน เชื่อในเรื่องเดียวกัน

        แล้วมันช่วยแปลงการสะท้อนตัวตนกลับไปมาให้เป็นตัวเลขคะแนนที่เห็นได้ชัด สร้างลูปของการเกิด-ดับ เกิด-ดับ ของตัวตนในโลกเสมือน

        ใครโพสต์ได้ตลกกว่าก็จะกวาดไลก์และคำชื่นชมต่างๆ นานาไปได้ก่อน เป็นภาระให้คนที่โพสต์ช้ากว่า ก็ต้องพยายามคิดแก๊กให้เหนือกว่า ตลกกว่า หยาบคายกว่า จับจิตจับใจคนมาเห็นมากกว่า ภายในเวลาอันจำกัด

        ก่อนที่การละเล่นแบบใหม่ๆ จะมาแทนในวันรุ่งขึ้น แฮชแท็กใหม่ มีมใหม่ ไวรัลใหม่ ทอล์กออฟเดอะทาวน์ใหม่ หนังเรื่องใหม่เข้าแล้ว และเราจะต้องไปดูและนำกลับมาวิจารณ์ เขียนให้ดี เขียนให้คนอื่นเห็น

        แล้วเราก็ต้องพยายามแข่งกันต่อไป เพื่อตะโกนออกไปในความว่างเปล่า บอกใครก็ไม่รู้ ที่เขาอาจจะไม่ให้ความสนใจเราเลยสักนิด เพียงเพื่อบอกว่า ฉันอยู่ตรงนี้ จงมองดูฉัน เพราะตัวตนของฉันขึ้นอยู่กับสายตาของคุณ

        จนถึงวันที่เราจะ ‘ทิ้ง’ สิ่งนี้ไป

        ทิ้งการละเล่นเหล่านี้ ทิ้งสายตาของคนอื่น ทิ้งการประเมินตัดสิน ทิ้งเทรนด์แฮชแท็กในทวิตเตอร์ ทิ้งมีมในเฟซบุ๊ก ทิ้งสิ่งที่ไร้สาระ และทิ้งสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง