ทุกเช้าจะมีคนสร้างโลกใหม่ขึ้นมา

นี่คือช่วงเวลาที่แหลมคมที่สุดในประวัติศาสตร์การเมืองไทยก็ว่าได้

           คำถามก็คือ เป็นไปได้ไหมที่เราจะกำลังเปลี่ยนตัวเองไปเป็นความเกลียดชัง – ไม่ว่าจะเกลียดชังผู้อื่นหรือเกลียดชังตัวของเราเอง

           หากเราเชื่อว่ามีเสี้ยวส่วนของตัวตนเราอยู่ในผู้อื่น และมีเสี้ยวส่วนของผู้อื่นอยู่ในหัวใจของเรา เราเป็นสรรพสิ่ง และสรรพสิ่งก็เป็นเรา ความเกลียดชังนั้นก็จะเป็นไปเพื่อคนอื่น และเป็นไปเพื่อเราด้วย

           ตอนหนึ่งในหนังสือที่ผมรักที่สุดเล่มหนึ่ง คือ ‘ความสุขแห่งชีวิต’ หรือ Human Comedy ของ วิลเลียม ซาโรยัน แม่สอนลูกน้อยของเธอว่า

 

         คนทุกคนเป็นโลกโลกหนึ่ง เป็นทั้งโลก ไม่ว่ามันจะเศร้า จะน่าเกลียด จะน่าสงสาร ก็เป็นโลกที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างที่ต้องการ ถ้าเขามีความรัก โลกนั้นก็เต็มไปด้วยคนที่เขารักใคร่ไยดีได้

         แต่ถ้าเขามีความเกลียด โลกก็จะมีคนชนิดที่เขาต้องเกลียด โลกคอยอยู่ให้คนแต่ละคนในโลกสร้างมันขึ้นมา

         ทุกเช้าจะมีคนสร้างโลกขึ้น จัดมันใหม่ เหมือนกับการปูเตียงหรือทำงานบ้าน ในโลกเดิมนี่แหละ คน-ก็คนเดียวกัน, เหมือนกันทุกอย่าง แต่ก็เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลาด้วย

 

           นักปรัชญากรีกโบราณอย่างเธเซอุส เคยตั้งคำถามถึงเรือที่แล่นเข้าออกจากท่าในเมืองที่เขาอยู่ ว่าเมื่อเรือต้องซ่อมแซม เปลี่ยนแปลงแผ่นไม้กระดานในเรือไปทีละชิ้นๆ ต้องกี่ชิ้นกันหรือ กว่าที่เรือลำนั้นจะไม่ใช่เรือลำเดิมอีกต่อไป หนึ่งชิ้น สองชิ้น เรืออาจยังเป็นลำเก่าอยู่ แต่หากเปลี่ยนไปสิบชิ้น ยี่สิบชิ้น หรือกระทั่งเปลี่ยนไปจนไม่เหลือชิ้นส่วนเดิมอยู่อีกแม้แต่ชิ้นเดียวเล่า มันยังเป็นเรื่องลำเก่าอยู่อีกหรือเปล่า

           ก็แล้วตัวตนของเราเล่า หากไม่เหลือเซลล์ใดที่เคยเป็นเรามาก่อนเมื่อตอนยังเด็ก เรายังคงเป็นคนเดียวกับเด็กน้อยคนนั้นหรือเปล่า

           ใช่ – หรือว่าไม่ใช่

           กาลเวลาเปลี่ยนแปลงสรรพสิ่งทีละเล็กละน้อย เมื่อผมมองดูใบหน้าของเพื่อนๆ ที่เพิ่งพบปะกันในงานศพของเพื่อนอีกคนหนึ่งหลังไม่ได้พบกันมายาวนาน ผมพบร่องรอยแปลกหน้าในใบหน้าที่เคยคุ้นเหล่านั้น ร่องรอยย่นยู่ คิ้วขมวดจนสร้างริ้วไว้หว่างคิ้ว หน้าผากเป็นรอยบาก และกระพุ้งแก้มก็ย้อยลงมา

           ไม่มีใครไม่เปลี่ยนไป ไม่มีใครไม่ชราลง

           เราอยู่ในจักรวาลเช่นนี้นี่เอง – จักรวาลที่เราค่อยๆ จากไปในทุกนาที ทุกเซลล์ผิวหนังที่ลอกตัวออกจากร่าง ทีละเล็กละน้อย

           โลกไม่เคยเป็นของอดีต เราไม่ได้ถูกขับเคลื่อนด้วยปมแห่งอดีตมากเท่าแรงฉุดดึงจากอนาคต แล้วเราจะเลือกใช้ความเกลียดชังดึงรั้งอนาคตให้จมย่ำอยู่กับซากอดีตได้อย่างไรกันเล่า

           ทุกเช้าจะมีคนสร้างโลกใหม่ขึ้นเสมอ เป็นโลกใหม่ใบน้อยๆ ที่เกิดขึ้นจากมือเล็กๆ ของผู้คนตัวเล็กๆ ที่มีความฝันเล็กๆ

           แต่หากความฝันนั้นรวมตัวกัน มันก็อาจใหญ่โตกลายเป็นฝันที่เป็นไปได้ขึ้นมา

           เมื่อถึงวันนั้น ความเกลียดชังของเราก็จะเป็นเพียงป่นของฝุ่นที่ถูกลมพัดพาให้สลายหายไปในกาลเวลา – ก็เท่านั้นเอง