สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผ่านพ้นความเจ็บปวด ไม่ใช่การวิ่งหนี วิ่งหลบ หรือกำจัด
ตรงกันข้าม มันคือการพินิจควานหาว่าความเจ็บปวดที่ว่าอยู่ตรงไหน
เจ็บกายหายง่าย เจ็บปวดใจมันมักหาตัวยาก แต่ยังไงก็ต้องหามันจนพบ
การเผชิญหน้า สบตากับความเจ็บแล้วเรียกชื่อมัน
สร้างผลลัพธ์มหัศจรรย์
‘ฉันเจ็บ’ ‘โคตรเจ็บ’ ยังไงก็ได้ที่ยอมรับว่าเจ็บ
ทันทีที่ปักหมุด ใส่ชื่อให้มัน มันจะนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น
แล้วเรามีเวลาเหลือเฟือที่จะเดินเข้าไปใกล้เพื่อส่องดูว่าในนั้นมีอะไร
และถ้าเกิดมันรวดร้าวเกินทนที่จะมองมันไหว
เราก็สามารถเดินถอยห่างออกมาได้… ไม่จำเป็นต้องรีบ
แล้ววันหนึ่งเราอาจค้นพบว่า หน้าตาของสิ่งประกอบสร้างมันคลับคล้ายคลับคลา
ดูไปดูมาหน้าตาละม้ายคล้ายกับสิ่งประกอบสร้างความเป็นเรา
เมื่อนั้นเราจะคุ้นตา และไม่ประดักประเดิดจะยื่นมือเข้าไปหาความเจ็บปวดนั้นและเป็นเพื่อนกับมัน
เรื่อง: ดุจดาว วัฒนปกรณ์